Читать онлайн книгу "ประทานพรแห่งสรรพาวุธ เล่ม 8 ในชุด วงแหวนของผู้วิเศษ"
аё›аёЈаё°аё—аёІаё™аёћаёЈа№Ѓаё«а№€аё‡аёЄаёЈаёЈаёћаёІаё§аёёаё? เล่ม 8 а№ѓаё™аёЉаёёаё” аё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™аё‚аёаё‡аёњаё№а№‰аё§аёґа№ЂаёЁаё©
аёЎаёаёЈа№Ња№ЃаёЃаё™ ไรซ์
аё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™аё‚аёаё‡аёњаё№а№‰аё§аёґа№ЂаёЁаё© #8
а№ѓаё™аё›аёЈаё°аё—аёІаё™аёћаёЈа№Ѓаё«а№€аё‡аёЄаёЈаёЈаёћаёІаё§аёёаё? (аё«аё™аё±аё‡аёЄаё·аёа№ЂаёҐа№€аёЎаё—аёµа№€ 8 а№ѓаё™аёЉаёёаё”аё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™аё‚аёаё‡аёњаё№а№‰аё§аёґа№ЂаёЁаё©) аё?аёаёЈа№Ња№„ด้ติดаёаёўаё№а№€аё ายใต้аёаёіаё™аёІаё€аёаё±аё™аё—่วมท้นระหว่างพลังความดีกับพลังความชั่วร้าย аё‚аё“аё°аё—аёµа№€а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสและราฟีใช้เวทมนต์ด้านมืดทั้งหมดขаёаё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІ а№Ђаёћаё·а№€аёаёћаёўаёІаёўаёІаёЎаёљаё”ขยี้ตัวตนที่แท้ขаёаё‡аё?аёаёЈа№Ња№ЃаёҐаё°а№Ђаё‚้าครаёаёљаё‡аёі аё€аёґаё•аё§аёґаёЌаёЌаёІаё“аё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ ภายใต้มนต์สะกดนี้ аё?аёаёЈа№Њаё•а№‰аёаё‡аё•а№€аёаёЄаё№а№‰аёаёўа№€аёІаё‡аёўаёґа№€аё‡аёўаё§аё” аёўаёґа№€аё‡а№ѓаё«аёЌа№€аёЃаё§а№€аёІаё—аёµа№€а№Ђаё‚аёІа№Ђаё„аёўаёЄаё±аёЎаёњаё±аёЄаёЎаёІ เขาจะต้аёаё‡аё”ิ้นรนเพื่аёа№Ђаё›а№‡аё™аёаёґаёЄаёЈаё°аё€аёІаёЃаёћа№€аёа№ЃаёҐаё°аё›аёҐаё”เปลื้аёаё‡аё•аё±аё§а№Ђаёаё‡аё€аёІаёЃа№Ђаё„аёЈаё·а№€аёаё‡аёњаё№аёЃаёЎаё±аё”аё‚аёаё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІ а№Ѓаё•а№€аёЎаё±аё™аёаёІаё€аё€аё°аёЄаёІаёўа№ЂаёЃаёґаё™а№„аё› ราชินีเกว็นโดลีนพร้аёаёЎаёЃаё±аёљаёаёҐаёґаё‹а№Ѓаё•аёЈа№Ња№ЃаёҐаё°аёаё°а№ЂаёљаёаёЈа№Њаё?аёаёҐа№„ด้เสี่ยงภัย บุกลึกเข้าไปยังดินแดนนีเаё?аёаёЈа№Ња№Ђаё§аёґаёҐаё”а№Ња№ѓаё™аёЃаёІаёЈа№ЂаёЄаёІаё°аё«аёІаё•аё±аё§аёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™а№ЃаёҐаё°аё›аёҐаё”ปล่аёаёўа№Ђаё‚аёІаё€аёІаёЃаёЃаё±аёљаё”аё±аёЃа№Ђаё§аё—аёЎаё™аё•а№Њ พระนางเห็นเขาเป็นหนทางเดียวที่จะช่วยเหลืаёаё?аёаёЈа№Ња№ЃаёҐаё°аёЉа№€аё§аёўа№Ђаё«аёҐаё·аёаёаёІаё“าจักรวงแหวนไว้ได้ а№Ѓаё•а№€аё™аёµа№Ђаё?аёаёЈа№Ња№Ђаё§аёґаёҐаё”์กว้างใหญ่และไม่น่าไว้ใจ แม้แต่การตามหาаёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™аёЃа№‡аёаёІаё€аё€аё°а№Ђаё›а№‡аё™аё ารกิจที่สูญเปล่าเจ้าชายรีสทรงนำกаёаё‡аё—หารยุวชนกระทำภารกิจที่ยากจะสำเร็จและไม่มีใครเคยลงมืаёаё—аёіаёЎаёІаёЃа№€аёаё™ ในการลงไปยังหุบเหวลึกในหุบเขาใหญ่เพื่аёаё•аёІаёЎаё«аёІаё”าบที่หายไป а№ЂаёЎаё·а№€аёа№Ђаё‚าเคลื่аёаё™аё•аё±аё§аёҐаё‡аёЎаёІ аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІа№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аёЃаё±аёља№Ђаё‚้าไปยังаёаёµаёЃа№‚ลกหนึ่งที่เต็มไปด้วยสัตว์ประหลาดและเผ่าพันаё?ุ์แปลกประหลาดที่พวกเขาจะต้аёаё‡а№ѓаёЉа№‰аё—ักษะมากมายสำหรับหน้าที่ที่พวกเขาจะต้аёаё‡аё•аёІаёЎаё«аёІаё”าบโรมูลัสผู้ที่มีเสื้аёаё„ลุมเวทมนต์กำลังปฏิบัติการแผนร้ายที่จะข้ามมายังаёаёІаё“าจักรวงแหวนและทำลายโล่พลัง เจ้าชายเคนดริค аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ เจ้าชายบรаёаё™аёЄаё±аё™ เจ้าชายก็аёаё”аёџаёЈаёµаёўа№ЊаёЈа№€аё§аёЎаё•а№€аёаёЄаё№а№‰а№Ђаёћаё·а№€аёаё›аёҐаё”ปล่аёаёўаёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаё€аёІаёЃаёЃаёІаёЈаё—аёЈаёўаёЁ ราชาไทรัสและเจ้าหญิงลูаёаё±аё™аё”าได้เรียนรู้รสชาติขаёаё‡аёЃаёІаёЈа№Ђаё›а№‡аё™аёњаё№а№‰аё—รยศโดยการรับใช้แаёаё™ ไมโครเพิลยังคงติดกับаёаёўаё№а№€а№ЃаёҐаё°аё”ิ้นรนที่จะหลุดเป็นаёаёґаёЄаёЈаё° และในฉากสุดท้ายที่เหมืаёаё™аё€аё°аё«аё±аёЃаёЎаёёаёЎаёЃаёҐаё±аёљаё•аёІаёҐаё›аё±аё•аёЈ а№ЂаёЎаё·а№€аёаё„วามลับขаёаё‡аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№Њаё–аё№аёЃа№Ђаё›аёґаё”а№Ђаёњаёў аё?аёаёЈа№Њаё€аё°аёЄаёІаёЎаёІаёЈаё–กลับคืนเป็นตัวขаёаё‡аё•аё±аё§а№Ђаёаё‡а№„ด้หรืаёа№„аёЎа№€? พระนางเจนโด้จะตามมาаёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™а№„ด้หรืаёа№„аёЎа№€? เจ้าชายรีสจะตามหาดาบพบหรืаёа№„аёЎа№€? โรมูลัสจะทำแผนการขаёаё‡а№Ђаё„้าสำเร็จหรืаёа№„аёЎа№€? เจ้าชายเคนดริค аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ เจ้าชายบรаёаё™аёЄаё±аё™ และเจ้าชายก็аёаё”ฟรีย์จะสามารถเผชิญหน้ากับаёаёіаё™аёІаё€аё—аёµа№€аёЎаёµаёЎаёІаёЃаёЎаёІаёўаё‚аёаё‡аё—аё±аёћаёаёµаёЃаёќа№€аёІаёўа№„ด้หรืаёа№„аёЎа№€? แล้วไมโครเพิลจะกลับคืนมาหรืаёа№„аёЎа№€? аё«аёЈаё·аёаёаёІаё“าจักรวงแหวนจะต้аёаё‡аёЎаёµаё€аёёаё”จบด้วยการถูกทำลายสิ้น? ด้วยการวางนิสัยตัวละครที่มีความซับซ้аёаё™а№Ђаё€аё™аё€аё±аё”เกี่ยวกับในโลก аё«аё™аё±аё‡аёЄаё·аёаё›аёЈаё°аё—аёІаё™аёћаёЈа№Ѓаё«а№€аё‡аёЄаёЈаёЈаёћаёІаё§аёёаё? เป็นเรื่аёаё‡аёЈаёІаё§аё‚аёаё‡аёЎаёґаё•аёЈ аё„аё™аёЈаё±аёЃ ศัตรูและโจทก์аёаё±аёЁаё§аёґаё™ аёЎаё±аё‡аёЃаёЈ เล่ห์ а№Ђаёћаё—аёёаёљаёІаёўаёЃаёІаёЈа№ЂаёЎаё·аёаё‡ аёЃаёІаёЈаё§аёІаё‡а№Ѓаёњаё™ การโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ เป็นเรื่аёаё‡аё‚аёаё‡аё€аёґаё•а№ѓаё€аё—ี่แตกสลาย аё‚аёаё‡аёЃаёІаёЈаё«аёҐаёаёЃаёҐаё§аё‡ аё„аё§аёІаёЎаё—аё°а№Ђаёўаёаё—ะยานและการทรยศมัน เป็นเรื่аёаё‡аёЈаёІаё§аё‚аёаё‡а№ЂаёЃаёµаёўаёЈаё•аёґаёўаёЁа№ЃаёҐаё°аё„วามกล้าหาญ เป็นชะตากรรมและพรหมลิขิต เป็นเรื่аёаё‡аё‚аёаё‡а№Ђаё§аё—аёЎаё™аё•а№Њ มันเป็นเรื่аёаё‡аё€аёґаё™аё•аё™аёІаёЃаёІаёЈаё—ี่จะนำพวกเราไปสู่โลกที่เราจะไม่ลืมเลืаёаё™аё—ี่จะปรากฏให้เห็นได้กับทุกเพศและทุกวัย
аёЎаёаёЈа№Ња№ЃаёЃаё™ ไรซ์
аё›аёЈаё°аё—аёІаё™аёћаёЈа№Ѓаё«а№€аё‡аёЄаёЈаёЈаёћаёІаё§аёёаё?
аё›аёЈаё°аё—аёІаё™аёћаёЈа№Ѓаё«а№€аё‡аёЄаёЈаёЈаёћаёІаё§аёёаё?
(เล่ม 8 а№ѓаё™аёЉаёёаё”аё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™аё‚аёаё‡аёњаё№а№‰аё§аёґа№ЂаёЁаё©)
аёЎаёаёЈа№Ња№ЃаёЃаё™ ไรซ์
แปลโดย
аёЄаёІаё§аёґаё•аёЈаёµ а№Ђаё”а№€аё™аё§аёІаё™аёґаёЉ
аё›аёЈаё°аё§аё±аё•аёґ аёЎаёаёЈа№Ња№ЃаёЃаё™ ไรซ์
аёЎаёаёЈа№Ња№ЃаёЃаё™ ไรซ์ เป็นผู้แต่งหนังสืаёаё‚аёІаёўаё”аёµаёаё±аё™аё”аё±аёљ 1 และเป็นผู้แต่งมหากาพย์แฟนตาซีที่ขายดีที่สุดใน USA Today аё™аёґаёўаёІаёўаёЉаёёаё”аё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™аё‚аёаё‡аёњаё№а№‰аё§аёґа№ЂаёЁаё© аё€аёіаё™аё§аё™ 17 เล่ม аё™аёґаёўаёІаёўаёЉаёёаё”аё‚аёІаёўаё”аёµаёаё±аё™аё”аё±аёљ 1 аёљаё±аё™аё—аё¶аёЃаё‚аёаё‡а№Ѓаё§аёЎа№„аёћаёЈа№Њ аё€аёіаё™аё§аё™ 11 เล่ม (และยังมีเล่มต่аёа№„аё›) аё™аёґаёўаёІаёўаёЉаёёаё”аё‚аёІаёўаё”аёµаёаё±аё™аё”аё±аёљ 1 а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡ THE SURVIVAL TRILOGY а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аёЈаёІаё§аёЈаё°аё—ึกขวัญหลังวันโลกาวินาศ (และยังมีเล่มต่аёа№„аё›) และนิยายชุดเรื่аёаё‡аёЈаёІаё§а№Ѓаёџаё™аё•аёІаё‹аёµа№ѓаё«аёЎа№€аёҐа№€аёІаёЄаёёаё” กษัตริย์และผู้วิเศษ аё€аёіаё™аё§аё™ 6 เล่มหนังสืаёаё‚аёаё‡аёЎаёаёЈа№Ња№ЃаёЃаё™аёЎаёµаё—ั้งรูปแบบเสียงและสิ่งพิมพ์ และได้รับการแปลเป็นภาษาต่าง ๆ аёЎаёІаёЃаёЃаё§а№€аёІ 25 аё аёІаё©аёІ
аёЎаёаёЈа№Ња№ЃаёЃаё™ ยินดีรับฟังความคิดเห็นขаёаё‡аё„аёёаё“ โปรดเยี่ยมชมเว็บไซต์ www.morganricebooks.comа№Ђаёћаё·а№€аёаёЄаёЎаё±аё„аёЈаёЈаё±аёљаё‚а№€аёІаё§аёЄаёІаёЈаё—аёІаё‡аёаёµа№ЂаёЎаёҐ พร้аёаёЎаёЈаё±аёљаё«аё™аё±аё‡аёЄаё·аёаёџаёЈаёµа№ЃаёҐаё°аё‚аёаё‡аёЈаёІаё‡аё§аё±аёҐаёЎаёІаёЃаёЎаёІаёў สามารถดาวน์โหลดแаёаё›аёџаёЈаёµ а№Ђаёћаё·а№€аёаёЈаё±аёљаё‚่าวสารล่าสุด аё«аёЈаё·аёа№ЂаёЉаё·а№€аёаёЎаё•а№€аёаёЃаё±аёљ Facebook และ Twitter โปรดติดตาม!
аё„аёіаё™аёґаёўаёЎаёЄаёіаё«аёЈаё±аёљ аёЎаёаёЈа№Ња№ЃаёЃаё™ ไรซ์
“วงแหวนขаёаё‡аёњаё№а№‰аё§аёґа№ЂаёЁаё©В аёЎаёµаёЄа№€аё§аё™аёњаёЄаёЎаё—аёёаёЃаёаёўа№€аёІаё‡аё‚аёаё‡аёЃаёІаёЈаё›аёЈаё°аёЄаёљаё„วามสำเร็จทันที ไม่ว่าจะเป็นโครงเรื่аёаё‡аё«аёҐаё±аёЃ โครงเรื่аёаё‡аёўа№€аёаёў ความลึกลับ аёаё±аёЁаё§аёґаё™аёњаё№а№‰аёЃаёҐа№‰аёІаё«аёІаёЌ аё„аё§аёІаёЎаёЄаё±аёЎаёћаё±аё™аё?์ที่เบ่งบานพร้аёаёЎаёЃаё±аёљаёЃаёІаёЈаёаёЃаё«аё±аёЃ การหลаёаёЃаё«аёҐаё§аё‡а№ЃаёҐаё°аёЃаёІаёЈаё—аёЈаёўаёЁ มันจะทำให้คุณเพลิดเพลินได้หลายชั่วโมง และเป็นที่ชื่นชаёаёљаё‚аёаё‡аё—аёёаёЃаё§аё±аёў แนะนำให้มีประจำไว้ในห้аёаё‡аёЄаёЎаёёаё”аёЄаёіаё«аёЈаё±аёљаё„аёаё™аё±аёЃаёа№€аёІаё™а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡а№Ѓаёџаё™аё•аёІаё‹аёµвЂќ
–-Books and Movie Reviews, Roberto Mattos
“นิยายมหากาพย์แฟนตาซีที่น่าสนุกสนาน”
–-Kirkus REviews
“จุดเริ่มต้นขаёаё‡а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аёЈаёІаё§аё—ี่น่าดึงดูดใจ”
–– San Francisco Book Review
“аёаё±аё”แน่นไปด้วยการผจญภัย…งานเขียนขаёаё‡а№„รซ์ช่างเข้มข้นและวางโครงเรื่аёаё‡аёаёўа№€аёІаё‡аёЎаёµа№Ђаё«аё•аёёаёЎаёµаёњаёҐвЂќ
–– Publishers Weekly
“นิยายแฟนตาซีที่สร้างแรงบันดาลใจ เป็นจุดเริ่มต้นขаёаё‡аёЎаё«аёІаёЃаёІаёћаёўа№Њаё™аёґаёўаёІаёўаёЄаёіаё«аёЈаё±аёљаё§аё±аёўаёЈаёёа№€аё™аё—ี่เหมาะสม”
–– Midwest Book Review
аё«аё™аё±аё‡аёЄаё·аёаё‚аёаё‡ аёЎаёаёЈа№Ња№ЃаёЃаё™ ไรซ์
กษัตริย์และผู้วิเศษ
กำเนิดราชันย์มังกร (เล่ม 1)
กำเนิดความกล้าหาญ (เล่ม 2)
а№ЂаёЃаёµаёўаёЈаё•аёґаёўаёЁаёаё±аё™аёўаёґа№€аё‡а№ѓаё«аёЌа№€ (เล่ม 3)
аёЉаёёаё” аё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™аё‚аёаё‡аёњаё№а№‰аё§аёґа№ЂаёЁаё©
เส้นทางแห่งวีรบุรุษ (เล่ม 1)
การเดินทางแห่งราชา (เล่ม 2)
ชะตาแห่งมังกร (เล่ม 3)
เสียงร่ำร้аёаё‡а№Ѓаё«а№€аё‡а№ЂаёЃаёµаёўаёЈаё•аёґаёўаёЁ (เล่ม 4)
คำปฏิญาณแห่งศักดิ์ศรี (เล่ม 5)
หน้าที่ขаёаё‡аёњаё№а№‰аёЃаёҐа№‰аёІ (เล่ม 6)
аёаёіаё™аёІаё€а№Ѓаё«а№€аё‡аё”аёІаёљ (เล่ม 7)
ประทานพรแห่งสรรพาวุ� (เล่ม 8)
นภาแห่งเวทมนตร์ (เล่ม 9)
аёљаё±аё™аё—аё¶аёЃаё‚аёаё‡а№Ѓаё§аёЎа№„аёћаёЈа№Њ
กลายร่าง (เล่ม 1)
ความรัก (เล่ม 2)
การทรยศ (เล่ม 3)
ลิขสิทаё?аёґа№Њ В© 2013 โดย аёЎаёаёЈа№Ња№ЃаёЃаё™ ไรซ์
สงวนลิขสิทаё?аёґа№Њ ยกเว้นที่ได้รับаёаё™аёёаёЌаёІаё•аё•аёІаёЎаёћаёЈаё°аёЈаёІаёЉаёљаё±аёЌаёЌаё±аё•аёґаёҐаёґаё‚аёЄаёґаё—аё?аёґа№Њ аё‚аёаё‡аёЄаё«аёЈаё±аёђаёЇ аёћ.аёЁ. 2519 ห้ามนำส่วนใดขаёаё‡аёЃаёІаёЈа№Ђаёњаёўа№ЃаёћаёЈа№€аё™аёµа№‰а№„ปทำซ้ำ а№Ѓаё€аёЃаё€а№€аёІаёўаё«аёЈаё·аёаё–а№€аёІаёўаё—аёаё”а№ѓаё™аёЈаё№аё›а№Ѓаёљаёља№ѓаё” ๆ аё«аёЈаё·аёа№‚аё”аёўаё„аё§аёІаёЎаё«аёЎаёІаёўа№ѓаё” ๆ аё«аёЈаё·аёа№ЂаёЃа№‡аёљаёљаё±аё™аё—ึกเป็นข้аёаёЎаё№аёҐ аё«аёЈаё·аёаёЈаё°аёљаёљаёЄаё·аёљаё„้น โดยไม่ได้รับаёаё™аёёаёЌаёІаё•аё€аёІаёЃаёњаё№а№‰а№Ђаё‚аёµаёўаё™
аё«аё™аё±аё‡аёЄаё·аё ebook นี้ аёаё™аёёаёЌаёІаё•а№Ђаёћаё·а№€аёаё„аё§аёІаёЎаёљаё±аё™а№Ђаё—аёґаё‡аёЄа№€аё§аё™аё•аё±аё§аё‚аёаё‡аё„ุณเท่านั้น และ ebook เล่มนี้ไม่аёаёІаё€аё™аёіа№„ปขายซ้ำ аё«аёЈаё·аёаёўаёЃа№ѓаё«а№‰аёњаё№а№‰аёаё·а№€аё™ หากคุณต้аёаё‡аёЃаёІаёЈа№Ѓаёља№€аё‡аё›аё±аё™аё«аё™аё±аё‡аёЄаё·аёа№ЂаёҐа№€аёЎаё™аёµа№‰аёЃаё±аёљаёњаё№а№‰аёаё·а№€аё™ аё‚аёаё„วามกรุณาซื้аёа№Ђаёћаёґа№€аёЎа№ѓаё«аёЎа№€а№Ђаё›а№‡аё™аёЄа№€аё§аё™аё•аё±аё§ หากคุณกำลังаёа№€аёІаё™аё«аё™аё±аё‡аёЄаё·аёа№ЂаёҐа№€аёЎаё™аёµа№‰ และไม่ได้ซื้ภหรืаёа№„ม่ได้ซื้аёа№ѓаё™аё™аёІаёЎаё‚аёаё‡аё„аёёаё“ аё‚аёаё„วามกรุณาส่งคืนและดำเนินการซื้аёа№ѓаё™аё™аёІаёЎаё‚аёаё‡аё„аёёаё“ аё‚аёаёљаё„ุณที่ให้ความเคารพในการทำงานаёаёўа№€аёІаё‡аё«аё™аё±аёЃаё‚аёаё‡аёњаё№а№‰а№Ђаё‚аёµаёўаё™
аё«аё™аё±аё‡аёЄаё·аёа№ЂаёҐа№€аёЎаё™аёµа№‰а№Ђаё›а№‡аё™а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аё—аёµа№€ แต่งขึ้น ชื่ภตัวละคร аё?аёёаёЈаёЃаёґаё€ аёаё‡аё„а№ЊаёЃаёЈ аёЄаё–аёІаё™аё—аёµа№€ аёЄаё–аёІаё™аёЃаёІаёЈаё“а№Њ และเหตุการณ์ต่าง ๆ เกิดขึ้นจากจินตนาการขаёаё‡аёњаё№а№‰а№Ђаё‚аёµаёўаё™ аё«аёЈаё·аёа№Ђаё›а№‡аё™аёЃаёІаёЈ แต่งขึ้น ความคล้ายคลึงใด ๆ ที่เกี่ยวข้аёаё‡аёЃаё±аёљаёљаёёаё„คลจริง ทั้งที่ยังมีชีวิตหรืаёа№ЂаёЄаёµаёўаёЉаёµаё§аёґаё•а№„ปแล้ว เป็นความบังเаёаёґаёЌаё—ั้งสิ้น
Jacket image Copyright RazoomGame, used under license from Shutterstock.com.
“เกียรติขаёаё‡аё‚้าเปรียบได้ดั่งชีวิต ร่วมรวมกันเป็นหนึ่ง
а№ЂаёЎаё·а№€аёа№ЂаёаёІа№ЂаёЃаёµаёўаёЈаё•аёґа№Ѓаё«а№€аё‡аё‚้าไป ชีวิตนี้ย่аёаёЎаё”ับสูญ”
    --วิลเลียม เชคสเปียร์
В В В В аёЈаёґаёЉаёІаёЈа№Њаё” เล่มที่สаёаё‡
аёљаё—аё—аёµа№€ аё«аё™аё¶а№€аё‡
พระนางเกว็นโดลีนทรงมุ่งหน้าฝ่าสายลมหนาวที่โหมเข้าตีกระหน่ำปะทะกับพระวรกาย а№ѓаё™аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аё›аёЈаё°аё—аё±аёљаёўаё·аё™аёљаёЈаёґа№Ђаё§аё“аё‚аёаёља№Ђаё«аё§аё‚аёаё‡аё«аёёаёљаё‚аёІа№ѓаё«аёЌа№€ พระนางทรงย่างพระบาทไปยังสะพานโค้งที่จะใช้ข้ามไปทางเหนืภสะพานในสภาพง่аёаё™а№Ѓаё‡а№€аё™аёаё±аё™аё™аёµа№‰аё–ูกปกคลุมไปด้วยน้ำแข็ง มันเป็นสะพานที่ประกаёаёљаё‚ึ้นจากเชืаёаёЃаёЃаё±аёља№„ม้เสื่аёаёЎа№†а№ЃаёҐаё°а№Ѓаёња№€аё™а№„ม้กระดานผุๆ аёЄаё аёІаёћаё‚аёаё‡аёЎаё±аё™аё”ูไม่น่าจะรаёаё‡аёЈаё±аёљаё™а№‰аёіаё«аё™аё±аёЃаёаё°а№„รไว้ได้ พระนางเกว็นถึงกลับผงะ а№ЂаёЎаё·а№€аёаё—รงเริ่มก้าวพระบาทแรกลงไป
พระนางเกว็นทรงลื่นไถลไปตามทาง аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์งทรงพยายามที่จะยึดเข้ากับราวสะพานเаёаёІа№„ว้ สะพานยังคงแกว่งไกวและมันดูเป็นการยากที่มันรับน้ำหนักขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Ња№ЂаёаёІа№„ว้ได้ аёћаёЈаё°аё—аё±аёўаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё—аёЈаё‡аё”аё±аёљаё§аё№аёљ а№ЂаёЎаё·а№€аёаё—รงเห็นว่าสะพานที่มีสภาพаёаё±аё™а№Ђаё›аёЈаёІаё°аёљаёІаё‡аё™аёµа№‰а№Ђаё›а№‡аё™а№Ђаёћаёµаёўаё‡аё«аё™аё—างเดียวที่จะนำไปพระаёаё‡аё„์สู่ด้านเหนืаёаё‚аёаё‡аё«аёёаёља№Ђаё‚าใหญ่ได้ а№Ђаёћаё·а№€аёаё™аёіаёћаёЈаё°аёаё‡аё„์เข้าสู่ยังดินแดนนีเаё?аёаёЈа№Ња№Ђаё§аёґаёҐаё”์และเพื่аёаёаёаёЃаё•аёІаёЎаё«аёІаёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№ЊаёЄаёІаёЎаёІаёЈаё–аё—аёаё”พระเนตรเห็นดินแดนนีเаё?аёаёЈа№Ња№Ђаё§аёґаёЈа№ЊаёҐа№„ด้จากในระยะไกล ในขณะที่หิมะโปรยปรายตกลงเป็นสายаёаёўа№€аёІаё‡аё™аёµа№‰ การข้ามผ่านสะพานนี้ไปยิ่งดูเหมืаёаё™а№Ђаё›а№‡аё™аёҐаёІаё‡аёЈа№‰аёІаёў
ลมกรรโชกแรงพัดเข้ามาаёаёўа№€аёІаё‡аёЃаёЈаё°аё—аё±аё™аё«аё±аё™ มันทำให้เชืаёаёЃа№ЃаёЃаё§а№€аё‡аёаёўа№€аёІаё‡аёЈаёёаё™а№ЃаёЈаё‡ พระนางเกว็นเаёаё·а№‰аёаёЎаёћаёЈаё°аё«аё±аё•аё–์ทั้งสаёаё‡а№Ђаё‚้าจับกับราวสะพาน พร้аёаёЎаё—รุดพระวรกายบนลงพระชานุ а№ѓаё™аёЉаё±а№€аё§аё‚аё“аё°аё«аё™аё¶а№€аё‡ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№ЊаёЎаёґаё—аёЈаё‡аё—аёЈаёІаёљаё§а№€аёІаё€аё°аёЄаёІаёЎаёІаёЈаё–аёўаё¶аё”аёЎаё±аё™аёаёўаё№а№€аё«аёЈаё·аёаё€аё°аё—รงข้ามมันไปได้ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงตระหนักดีว่านี่เป็นเรื่аёаё‡аё—аёµа№€аёаё±аё™аё•аёЈаёІаёўа№ЂаёЃаёґаё™аё§а№€аёІаё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์เคยทรงคาดคิดไว้ และพวกเขาทั้งหมดก็ต้аёаё‡а№ЂаёЄаёµа№€аёўаё‡аёЉаёµаё§аёґаё•а№Ђаёћаё·а№€аёаёҐаёаё‡аё—ำในภารกิจนี้
"ฝ่าบาท?" เสียงหนึ่งเรียกขึ้นมา
พระนางเกว็นทรงหันไป аё—аёаё”พระเนตรเห็นаёаё°а№ЂаёљаёаёЈа№Њаё?аёаёҐаё—аёµа№€аёўаё·аё™аёаёўаё№а№€аё«а№€аёІаё‡аёаёаёЃа№„ปเพียงไม่กี่ฟุต а№Ђаё‚аёІаёаёўаё№а№€а№Ђаё„ียงข้างกับสเต็ฟเฟน аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№Ња№ЃаёҐаё°а№‚аё„аёЈаё«а№Њаё™ พวกเขาทั้งหมดรаёаё„аёаёўаё—аёµа№€аё€аё°аё•аёґаё”аё•аёІаёЎаёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ไป พวกเขาทั้งห้าคนได้รวมกลุ่มกัน มันดูเป็นการรวมตัวกันที่ไม่เหมืаёаё™а№ѓаё„รที่ต้аёаё‡аёЎаёІаёаёўаё№а№€аёўаё±аё‡аёаёµаёЃаёќаё±а№€аё‡аё«аё™аё¶а№€аё‡аёљаё™а№‚ลกนี้ а№Ђаёћаё·а№€аёа№Ђаё•аёЈаёµаёўаёЎаё•аё±аё§а№Ђаё‚้าเผชิญหน้ากับаёаё™аёІаё„ตที่ไม่แน่นаёаё™а№ЃаёҐаё°аё„аё§аёІаёЎаё•аёІаёўаё—аёµа№€аёЈаёаёаёўаё№а№€ аё“ เบื้аёаё‡аё«аё™а№‰аёІ
"เราต้аёаё‡аё‚้ามสะพานนี่จริงๆหรืаё?" а№Ђаё‚аёІаё–аёІаёЎ
พระนางเกว็นโดลีนทรงหันกลับไป และทаёаё”аёћаёЈаё°а№Ђаё™аё•аёЈаёЎаёаё‡а№„ปยังสายลมพร้аёаёЎаёЃаё±аёљаё«аёґаёЎаё°аё—ี่โหมตีกระหน่ำаёаёўаё№а№€а№Ђаёљаё·а№‰аёаё‡аё«аё™а№‰аёІ และทรงดึงผ้าขนสัตว์ที่พันаёаёўаё№а№€аёЈаёаёљаёћаёЈаё°аёаё±аё‡аёЄаёІа№ѓаё«а№‰а№Ѓаё™а№€аё™аё‚ึ้น а№ѓаё™аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аёћаёЈаё°аё§аёЈаёЃаёІаёўаё«аё™аёІаё§аёЄаё±а№€аё™ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аё›аёґаё”аёљаё±аё‡аё„аё§аёІаёЎаё€аёЈаёґаё‡аё§а№€аёІ ตามจริงแล้วพระаёаё‡аё„์ไม่ได้ทรงต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаё—ี่จะข้ามสะพานไปเลย аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ไม่ได้ทรงปรารถนาที่จะเดินทางในครั้งนี้аёаёўа№€аёІаё‡аёЄаёґа№‰аё™а№ЂаёЉаёґаё‡ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงปรารถนาที่จะหวนกลับไปยังที่สถานที่ปลаёаё”аё аё±аёў กลับไปยังบ้านเกิดเมื่аёа№ѓаё™аё„รั้นยามเยาว์วัยคืаёаёћаёЈаё°аёЈаёІаёЉаё§аё±аё‡ а№Ђаёћаё·а№€аёаё›аёЈаё°аё—аё±аёљаё™аё±а№€аё‡аёаёўа№€аёІаё‡аёаёљаёаёёа№€аё™аёЄаёљаёІаёўаё ายใต้กำแพงหนา аё›аёЈаё°аё—аё±аёљаёаёўаё№а№€аё«аё™а№‰аёІаёЃаёаё‡а№„ฟและไม่ต้аёаё‡аёЎаёІаё„аёаёўаёЈаё°аёҐаё¶аёЃаё–аё¶аё‡аёаё±аё™аё•аёЈаёІаёўа№ѓаё”ๆ ทั้งปวง аё«аёЈаё·аёаё™аё¶аёЃаё–ึงสิ่งใดที่จะทำให้ทรงวิตกกังวลที่พากันประดังเข้ามาаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё‚ณะนี้ นับตั้งแต่พระаёаё‡аё„์ได้ทรงขึ้นครаёаё‡аёЈаёІаёЉаёўа№Ња№Ђаё›а№‡аё™аёћаёЈаё°аёЈаёІаёЉаёґаё™аёµ
แต่ตามจริงแล้ว аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงไม่สามารถกระทำเช่นนั้นได้ ไม่มีพระราชวังаёаёµаёЃа№ЃаёҐа№‰аё§ ชีวิตยามเยาว์วัยได้ผ่านพ้นไปแล้วและพระаёаё‡аё„์ทรงเป็นพระราชินีแล้ว аёаёµаёЃаё—ั้งในขณะนี้พระนางก็ทรงมีว่าที่พระโаёаёЈаёЄаё™а№‰аёаёўаё—аёµа№€аёЈаёаё„аёаёўаёЃаёІаёЈаё”ูแลและมีทั้งว่าที่พระสวามีที่ยังคงаёаёўаё№а№€аё—ี่ไหนสักแห่ง และพวกเขาก็ต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаё•аё±аё§аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡ аёЄаёіаё«аёЈаё±аёљаё?аёаёЈа№ЊаёЃаёЈаёґаё™а№ЃаёҐа№‰аё§аё«аёІаёЃаёЎаёµаё„วามจำเป็น พระนางก็สามารถเสด็จเข้าสู่กаёаё‡а№„ฟให้เขาได้ พระนางเกว็นทรงรู้สึกมั่นพระทัยว่า มันเป็นเรื่аёаё‡аё—ี่ต้аёаё‡аёЃаёЈаё°аё—аёі พวกเขาทุกคนต่างก็ต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаё•аё±аё§аёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™ ไม่ใช่มีเพียงพระаёаё‡аё„а№Ња№Ђаёаё‡аё«аёЈаё·аёаё?аёаёЈа№Ња№Ђаё—่านั้น แต่เป็นаёаёІаё“าจักรวงแหวนทั้งหมด พวกเขาไม่ได้เพียงจะต้аёаё‡аё•а№€аёаёЃаёЈаёЃаё±аёља№Ѓаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄ а№Ѓаё•а№€аёўаё±аё‡аё„аё‡аё•а№€аёаёЄаё№а№‰аёЃаё±аёља№Ђаё§аё—аёЎаё™аё•аёЈа№Њаё—аёµа№€аёЎаёµаёаёіаё™аёІаё€а№Ѓаё‚็งแกร่ง аё‹аё¶а№€аё‡аёЎаё±аё™аёЎаёµаёаёіаё™аёІаё€аёћаёаё—ี่จะหลаёаёЃа№ѓаё«а№‰аё?аёаёЈа№Њаё•аёґаё”аёЃаё±аёљ และหากไม่มีаёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™ พระนางทรงไม่ทราบว่าพวกเขาจะสามารถต่аёаёЄаё№а№‰аёња№€аёІаё™аёћа№‰аё™аёЎаё±аё™а№„ปได้аёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈ
"а№ѓаёЉа№€" аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё•аёЈаё±аёЄаё•аёаёљ "เราต้аёаё‡а№„аё›"
พระนางเกว็นทรงเตรียมตัวที่จะก้าวไปข้างหน้า แต่เวลานี้ สเต็ฟเฟนเร่งมาข้างหน้าและขวางเаё?аёа№ЂаёаёІа№„ว้
"аёќа№€аёІаёљаёІаё— ได้โปรดให้ข้าพระаёаё‡аё„์ได้นำทางไปก่аёаё™а№Ђаё–аёґаё”" เขากล่าว "เราไม่รู้ว่ามีความน่ากลัวаёаё°а№„аёЈаёЈаёа№ЂаёЈаёІаёаёўаё№а№€аёљаё™аёЄаё°аёћаёІаё™а№Ѓаё«а№€аё‡аё™аёµа№‰"
พระนางเกว็นโดลีนรู้สึกประทับใจจากการขันаёаёІаёЄаёІаё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ а№Ѓаё•а№€аё—аёЈаё‡а№Ђаёаё·а№‰аёаёЎаёћаёЈаё°аё«аё±аё•аё–์ผลักเขาаёаёаёЃа№„ปด้านข้างаёаёўа№€аёІаё‡а№Ѓаёња№€аё§а№ЂаёљаёІ
"ไม่" พระนางตรัส "ข้าสมควรไป"
аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงไม่รаёаёЉа№‰аёІ ทรงก้าวไปข้างหน้าและทรงจับเข้ากับเชืаёаёЃаё‚аёаё‡аёЈаёІаё§аёЄаё°аёћаёІаё™аёаёўа№€аёІаё‡аёЎаё±а№€аё™аё„аё‡
ขณะที่พระนางทรงก้าวไปได้หนึ่งก้าว ทรงรู้สึกชะงักโดยความหนาวเย็นยะเยืаёаёЃаё‚аёаё‡аё™а№‰аёіа№Ѓаё‚็งที่ผ่านเข้ามาสู่พระหัตถ์ ความรู้สึกสะท้านจากความเหน็บหนาวรี่ตรงเข้ามาสู่ฝ่าพระหัตถ์และพระกร аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงสูดหายใจลึก ไม่แน่พระทัยว่าพระаёаё‡аё„а№Њаё€аё°аёЄаёІаёЎаёІаёЈаё–аёўаё·аё™аё«аёўаё±аё”аёаёўаё№а№€а№„ด้
ลมกระโชกแรงเข้ามาаёаёµаёЃаёЈаё°аёҐаёаёЃаё«аё™аё¶а№€аё‡ มันพัดจนสะพานแกว่งไกวไปมาทำให้พระนางต้аёаё‡аёљаёµаёљаёћаёЈаё°аё«аё±аё•аё–์จับราวสะพานให้แน่นขึ้นและаёаё”ทนกับความเจ็บปวดที่มาจากน้ำแข็ง аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё—аёЈаё‡аёћаёўаёІаёўаёІаёЎаё•а№€аёаёЄаё№а№‰аё—аёµа№€аё€аё°аё—аёЈаё‡аё•аё±аё§аёаёўа№€аёІаё‡а№Ђаё•а№‡аёЎаёЃаёіаёҐаё±аё‡ ขณะที่พระบาทลื่นไถลаёаёўаё№а№€аёљаё™а№Ѓаёња№€аё™аёЃаёЈаё°аё”านที่ปกคลุมไปด้วยน้ำแข็ง аёЄаё°аёћаёІаё™аё–аё№аёЃа№ЃаёЃаё§а№€аё‡аёаёўа№€аёІаё‡а№ЃаёЈаё‡а№„ปทางซ้าย และชั่วขณะนั้นเаёаё‡ พระนางทรงแน่พระทัยว่าจะต้аёаё‡аё•аёЃаёҐаё‡а№„ปจากด้านข้างสะพาน แต่สะพานก็ปรับสมดุล โดยเหวี่ยงตัวแกว่งกลับมาаёаёўаё№а№€аёаёµаёЃаё”้านหนึ่ง
аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё—аёЈаё‡аёЄаёёаё”аёаёўаё№а№€аёљаё™аёћаёЈаё°аёЉаёІаё™аёёаёаёµаёЃаё„รั้งพระаёаё‡аё„์ทรงเดินทางไปได้ไม่เกินสิบฟุตและทรงรู้สึกว่าพระทัยในทรวงаёаёЃаё–аё№аёЃаё•аёµаёЃаёЈаё°аё«аё™а№€аёіаёаёўа№€аёІаё‡а№ЃаёЈаё‡ аё€аё™аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์แทบจะไม่สามารถหายใจได้ และพระหัตถ์ก็รู้สึกชาจนแทบไม่หลงเหลืаёаё„วามรู้สึก
พระนางทรงปิดพระเนตรและทรงสูดหายใจเข้าลึก аё—аёЈаё‡аё™аё¶аёЃаё–аё¶аё‡аё?аёаёЈа№Њ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์นึกถึงภาพใบหน้าขаёаё‡а№Ђаё‚аёІа№ѓаё™аё—аёёаёЃаёЎаёёаёЎаёЎаёаё‡ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงหวนระลึกถึงความรักที่พระนางมีต่аёа№Ђаё‚аёІ ความตั้งใจаёаёўа№€аёІаё‡а№ЃаёЈаё‡аёЃаёҐа№‰аёІаё—ี่จะปลดปล่аёаёўа№Ђаё‚аёІ ไม่ว่าจะเกิดаёаё°а№„รขึ้นก็ตาม
ไม่ว่าจะเกิดаёаё°а№„รขึ้นก็ตาม
พระนางเกว็นโดลีนทรงเปิดพระเนตรและบังคับพระวรกายให้ก้าวไปครั้งหน้าаёаёµаёЃаё«аёҐаёІаёўаёЃа№‰аёІаё§ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аёўаё¶аё”а№ЂаёЉаё·аёаёЃаёЄаё°аёћаёІаё™а№„ว้แน่นและตั้งมั่นว่าจะไม่หยุดภารกิจในครั้งนี้ ไม่ว่าаёаё°а№„รก็ตาม แม้จะมีทั้งสายลมและหิมะที่สามารถดันพระนางให้จมลึกไปยังก้นบึ้งขаёаё‡аё«аёёаёља№Ђаё‚аёІ а№Ѓаё•а№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์มิได้ทรงใส่พระทัย มันไม่เกี่ยวกับตัวพระนางаёаёµаёЃа№ЃаёҐа№‰аё§ аёЎаё±аё™а№ЂаёЃаёµа№€аёўаё§аёЃаё±аёљаё„аё§аёІаёЎаёЈаё±аёЃа№ѓаё™аёЉаёµаё§аёґаё•аё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ а№Ђаёћаё·а№€аёа№Ђаё‚าแล้วพระนางสามารถทำได้ทุกสิ่งไม่ว่าаёаё°а№„รก็ตาม
พระนางเกว็นโดลีนรู้สึกถึงน้ำหนักที่เปลี่ยนไปจากสะพานด้านหลังขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์และทรงชำเลืаёаё‡а№Ђаё«а№‡аё™аёЄа№Ђаё•а№‡аёџа№Ђаёџаё™ аёаё°а№ЂаёљаёаёЈа№Њаё?аёаёҐ аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№Ња№ЃаёҐаё°а№‚ครห์นตามมาด้านหลัง โครห์นลื่นไถลаёаёўаё№а№€аёљаё™аёќа№€аёІа№Ђаё—้าขаёаё‡а№Ђаё‚аёІ ในขณะที่เขาพยายามเร่งฝีเท้าผ่านคนаёаё·а№€аё™а№† ที่โซเซไปมาจนกระทั่งมาаёаёўаё№а№€аё”้านข้างขаёаё‡аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡а№ЂаёЃаё§а№‡аё™а№‚ดลีน
"ข้าไม่รู้ว่าจะทำมันได้ไหม" аёаё°а№ЂаёљаёаёЈа№Њаё?аёаёҐаё•аё°а№‚аёЃаё™аёаёаёЃаёЎаёІаё”้วยน้ำเสียงแข็งขืน หลังจากกาวเดินไม่กี่ก้าวด้วยаёаёІаёЃаёІаёЈаёЄаё±а№€аё™а№Ђаё—аёІ
а№Ђаё‚аёІаёўаё·аё™аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™ ลำแขนสั่นระริก ขณะที่กำลังพยายามยึดเชืаёаёЃа№„ว้แน่น เขาเป็นชายแก่ที่аёа№€аёаё™аёЃаёіаёҐаё±аё‡аё—ี่แทบจะไม่สามารถจะยืนหยัดаёаёўаё№а№€а№„ด้
"ท่านทำมันได้แน่" аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№ЊаёЃаёҐа№€аёІаё§а№Ђаё”ินก้าวเข้ามาаёаёўаё№а№€аё”้านข้างเขาแล้ว а№ЂаёаёІа№Ѓаё‚นโаёаёљаёҐа№‰аёаёЎаёЉа№€аё§аё‡а№Ђаёаё§аё‚аёаё‡а№Ђаё‚าไว้ "ข้าаёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аёµа№‰ аёаёўа№€аёІаёЃаё±аё‡аё§аёҐа№„ปเลย"
аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№Ња№Ђаё”ินไปกับเขา ช่วยให้เขาก้าวไปข้างหน้า ในขณะที่ทั้งกลุ่มกลับมาเดินаёаёµаёЃаё„รั้งมุ่งหน้าไปไกลขึ้น ไปตามทางเดินบนสะพาน เดินไปทีละก้าวๆ
พระนางเกว็นรู้สึกประหลาดใจаёаёµаёЃаё„รั้งกับพละกำลังขаёаё‡аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№Ња№ѓаё™аёЃаёІаёЈа№ЂаёњаёЉаёґаёЌаё«аё™а№‰аёІаёЃаё±аёљаё„วามลำบาก аёаёІаёЈаёЎаё“์สงบดูเป็นаё?аёЈаёЈаёЎаёЉаёІаё•аёґ ความปราศจากความกลัวใดๆขаёаё‡а№Ђаё?ภแล้วมันเหมืаёаё™аёЃаё±аёљаё§а№€аёІа№Ђаё?аёаёЄаёІаёЎаёІаёЈаё–ปล่аёаёўаёња№€аёІаё™аёћаёҐаё±аё‡аёаёаёЃаёЎаёІаёаёўа№€аёІаё‡аё—ี่พระนางเกว็นโดลีนไม่аёаёІаё€а№Ђаё‚้าใจได้ พระนางไม่สามารถаёаё?ิบายได้ว่า ทำไมพระаёаё‡аё„์จึงรู้สึกใกล้ชิดกับนางเช่นนี้ มันเป็นเวลาเพียงสั้นๆ ที่พระนางได้รู้จักกับเаё?аёа№ЃаёҐаё°аё—รงรู้สึกราวกับว่าเаё?аёа№Ђаё›а№‡аё™а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аё™а№‰аёаё‡аёЄаёІаё§ ทรงรู้สึกถึงความแข็งแกร่งจากการที่มีเаё?аёаёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё«аё™а№‰аёІ รวมไปถึงสเต็ฟเฟน
สายลมได้สงบนิ่งลงและพวกเขาก็ได้มีช่วงเวลาดีดีพักหนึ่ง ภายในไม่ช้า พวกเขาก็เข้ามาถึงจุดกึ่งกลางขаёаё‡аёЄаё°аёћаёІаё™а№ЃаёҐаё°аёЄаёІаёЎаёІаёЈаё–เดินทางได้เร็วขึ้น а№ѓаё™аё•аёаё™аё™аёµа№‰аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡а№ЂаёЃаё§а№‡аё™а№ЂаёЈаёґа№€аёЎаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃаё„ุ้นเคยกับแผ่นไม้กระดานаёаё±аё™а№ЃаёЄаё™аёҐаё·а№€аё™аё™аёµа№‰В аё аёІаёћаё‚аёаё‡аёаёµаёЃаёџаёІаёЃаёќаё±а№€аё‡аё«аё™аё¶а№€аё‡аё‚аёаё‡аё«аёёаёља№Ђаё‚าใหญ่ได้ปรากฏขึ้นаёаёўаё№а№€аё«а№€аёІаё‡а№„ปไม่เกินห้าสิบฟุตและพระทัยขаёаё‡аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аёЃа№‡а№ЂаёЈаёґа№€аёЎаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃаё”ีและเปี่ยมไปด้วยความหวัง ว่าท้ายที่สุดแล้ว พวกเขาก็สามารถทำมันได้สำเร็จ
สายลมระลаёаёЃа№ѓаё«аёЎа№€аёћаё±аё”โหมกระหน่ำเข้ามาаёаёµаёЃ ครั้งนี้มันรุนแรงกว่าทุกๆครั้ง มันแรงจนกระทั่งพระนางเกว็นทรบังคับใครตаёаё‡аё—รุดตัวลงยังราชานุและ аёўаё¶аё”а№ЂаёЉаё·аёаёЃа№ЂаёаёІа№„ว้แน่น ด้วยมืаёаё—ั้งสаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ аё—аёЈаё‡а№ЂаёЃаёІаё°аёЎаё±аё™а№Ѓаё™а№€аё™а№Ђаё—а№€аёІаёЉаёµаё§аёґаё• ในขณะที่สะพานแขวนแกว่งขึ้นไปเกืаёаёља№ЂаёЃа№‰аёІаёЄаёґаёљаёаё‡аёЁаёІ จากนั้นจึงแกว่งลงกลับมาаёаёўа№€аёІаё‡аёЈаёёаё™а№ЃаёЈаё‡ พระนางรู้สึกถึงแผ่นกระดานที่หลุดаёаёаёЃаё€аёІаёЃаёћаёЈаё°аёљаёІаё—аё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ และทรงกรีดร้аёаё‡ а№ЂаёЎаё·а№€аёаёћаёЈаё°аёЉаё‡аё†а№Њ(аё‚аёІ)аё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์จมไปยังแผ่นที่เปิดаёаёўаё№а№€аё‚аёаё‡аёЄаё°аёћаёІаё™ аёћаёЈаё°аёЉаё‡аё†а№Њаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё•аёґаё”аёаёўаё№а№€аёҐаё¶аёЃаёҐаё‡а№„аё›аё€аё™аё–аё¶аё‡аёћаёЈаё°аёаё№аёЈаёё(ต้นขา) аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงบิดตัวไปมา แต่ไม่สามารถจะаёаёаёЃаёЎаёІа№„ด้
พระนางเกว็นโดลีนทรงหันไปทаёаё”аёћаёЈаё°а№Ђаё™аё•аёЈаёўаё±аё‡аёаё°а№ЂаёљаёаёЈа№Њаё?аёаёҐаё—аёµа№€аёЎаё·аёаёЃаёіаёҐаё±аё‡аё«аёҐаёёаё”จากการยึดกับราวสะพานและหลุดจากаёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№Њ เขาเริ่มที่จะไถลลื่นไปยังด้านข้างขаёаё‡аёЄаё°аёћаёІаё™ аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№ЊаёЈаёµаёљаё•аёаёљаёЄаё™аёаё‡а№‚аё”аёўаё—аё±аё™аё—аёµ аё™аёІаё‡а№Ђаёаё·а№‰аёаёЎаёЎаё·аёа№Ђаё‚้าไปจับข้аёаёЎаё·аёаё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІаёаёўа№€аёІаё‡а№Ѓаё™а№€аё™ พร้аёаёЎаё”ึงเขากลับมาทันเวลา аёЃа№€аёаё™аё—ี่เขาจะตกลงไปยังด้านข้างสะพาน
аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№ЊаёЉаё°а№‚งกตัวไปยังขаёаёљаёЄаё°аёћаёІаё™ а№Ђаё?аёаё€аё±аёљаёЎаё±аё™а№ЂаёаёІа№„ว้มั่น а№ѓаё™аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аёаё°а№ЂаёљаёаёЈа№Њаё?аёаёҐаёўаё±аё‡а№‚คลงตัวไปมาаёаёўаё№а№€аё”้านล่างขаёаё‡а№Ђаё?ภไม่มีаёаё°а№„รมาคั่นกลางระหว่างเขากับก้นบึ้งขаёаё‡аё«аёёаёља№Ђаё«аё§ аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№ЊаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃа№Ђаё„รียดและพระนางเกว็นก็ทรงภาวนาให้เชืаёаёЃа№„ม่ขาดลงไป พระนางรู้สึกหมดหนทางแล้ว ที่ต้аёаё‡аё•аёґаё”аёЃаё±аёља№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аё—ี่ทรงเป็นаёаёўаё№а№€ аёћаёЈаё°аёЉаё‡аё†а№Њаёќаё±аё‡аёаёўаё№а№€аёЃаё±аёља№Ѓаёња№€аё™аёЃаёЈаё°аё”аёІаё™ аёћаёЈаё°аё«аё—аё±аёўаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡а№Ђаё•а№‰аё™аёЃаёЈаё°аё«аё™а№€аёіаёаёўа№€аёІаё‡аёЈаёёаё™а№ЃаёЈаё‡ а№ѓаё™аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงดิ้นรนที่จะหลุดаёаёаёЃаёЎаёІ
สะพานแกว่งไกวаёаёўа№€аёІаё‡аёља№‰аёІаё„ลั่งและаёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№ЊаёЃаё±аёљаёаё°а№ЂаёљаёаёЈа№Њаё?аёаёҐаёЃа№‡а№‚คลงตัวตามมันไปด้วย
"ปล่аёаёўаё‚้าไป" аёаё°а№ЂаёљаёаёЈа№Њаё?аёаёҐаё•аё°а№Ђаёља№‡аё‡а№ЂаёЄаёµаёўаё‡аёҐаё±а№€аё™ "ช่วยตัวเจ้าเаёаё‡а№Ђаё–аёґаё”"
ไม้เท้าขаёаё‡аёаё°а№ЂаёљаёаёЈа№Њаё?аёаёҐаёҐаё·а№€аё™аё«аёҐаёёаё”จากมืภมันหล่นลงไป ตะหวัดหมุนตัวจากท้аёаё‡аёџа№‰аёІа№ЃаёҐа№‰аё§аё•аёЃаёҐаё‡а№„ปยังเบื้аёаё‡аёҐа№€аёІаё‡ ดำดิ่งลึกลงไปสู่ห้วงลึกขаёаё‡аё«аёёаёља№Ђаё‚аёІа№ѓаё«аёЌа№€ аё•аёаё™аё™аёµа№‰аёЄаёґа№€аё‡аё—ี่เขาเหลืаёаё—ั้งหมดก็มีเพียงไม้คฑาที่มัดаёаёўаё№а№€аё‚้างหลังขаёаё‡а№Ђаё‚аёІ
"ท่านจะต้аёаё‡а№„ม่เป็นаёаё°а№„аёЈ" аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№ЊаёЃаёҐа№€аёІаё§аёўаё±аё‡аёЄаё‡аёљ
พระนางเกว็นรู้สึกประหลาดใจที่เห็นว่าаёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№Њаёўаё±аё‡аёЎаёµаё—่าทางสงบเย็นและมั่นใจ
“จงมаёаё‡а№Ђаё‚้ามาในดวงตาขаёаё‡аё‚้า!”аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№ЊаёљаёаёЃа№Ђаё‚аёІаёаёўа№€аёІаё‡аё«аё™аё±аёЃа№Ѓаё™а№€аё™
“аёаё°а№„аёЈаё«аёЈаё·аё?” аёаё°а№ЂаёљаёаёЈа№Њаё?аёаёҐаёЃаёЈаёµаё”ร้аёаё‡ ส่งเสียงลั่นไปพร้аёаёЎаёЃаё±аёљаёЄаёІаёўаёҐаёЎ
"аё€аё‡аёЎаёаё‡а№Ђаё‚้ามาในดวงตาขаёаё‡аё‚้า" аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№ЊаёаёаёЃаё„ำสั่งด้วยน้ำเสียงที่แฝงความแข็งแกร่งаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё™аё±а№‰аё™ аёЎаё±аё™аёЎаёµаёаё°а№„аёЈаёљаёІаё‡аёаёўа№€аёІаё‡а№ЂаёЃаёµа№€аёўаё§аёЃаё±аёљаё™а№‰аёіа№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё‚аёаё‡а№Ђаё?аёа№Ђаё§аёҐаёІа№ѓаёЉа№‰аёаёаёЃаё„аёіаёЄаё±а№€аё‡ аёаё°а№ЂаёљаёаёЈа№Њаё?аёаёҐаёЎаёаё‡аёЎаёІаёўаё±аё‡а№Ђаё?аё аё”аё§аё‡аё•аёІаё‚аёаё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаё›аёЈаё°аёЄаёІаё™аёЃаё±аё™ พระนางเกว็นโดลีนทรงเฝ้ามаёаё‡а№ЃаёЄаё‡а№ЂаёЈаё·аёаё‡аёЈаёаё‡аё—аёµа№€аёаёаёЃаёЎаёІаё€аёІаёЃаё”аё§аё‡аё•аёІаё‚аёаё‡аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№Њаё—аёµа№€аёЎаё±аё™аёЄа№€аёаё‡а№ЃаёЄаё‡аёња№€аёІаё™а№Ђаё‚้าไปสู่ดวงตาขаёаё‡аёаё°а№ЂаёљаёаёЈа№Њаё?аёаёҐ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงเฝ้ามаёаё‡а№‚ดยไม่аёаёўаёІаёЃаё€аё°а№ЂаёЉаё·а№€аёаёЃаё±аёљаёЄаёґа№€аё‡аё—ี่เห็น และเมื่аёа№ЃаёЄаё‡а№ЂаёЈаё·аёаё‡аёЈаёаё‡аё—ี่ปล่аёаёўаёаёаёЃаёЎаёІаё™аё±а№‰аё™а№„ด้ห่аёаё«аёёа№‰аёЎаё•аё±аё§аё‚аёаё‡аёаё°а№ЂаёљаёаёЈа№Њаё?аёаёҐа№„ว้ аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№ЊаёЉаё°а№‚аё‡аёЃаё•аё±аё§аё‚аёаё‡аё™аёІаё‡аёаёаёЃа№„ปและกระชากตัวเขาขึ้นมา นางนำเขากลับขึ้นมาบนสะพานได้สำเร็จ
аёаё°а№ЂаёљаёаёЈа№Њаё?аёаёҐаё•аё°аёҐаё¶аё‡аё‡аё±аё™аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™ а№Ђаё‚аёІаё«аёІаёўа№ѓаё€аёаёўа№€аёІаё‡а№ЃаёЈаё‡а№ЃаёҐаё°аёЎаёаё‡аё‚ึ้นมาที่аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№Њаёаёўа№€аёІаё‡аё‰аё‡аё™а№ѓаё€ ทันใดนั้นเаёаё‡ เขาก็หันมาจับเขากับเชืаёаёЃаё—ี่ราวสะพานด้วยมืаёаё—ั้งสаёаё‡ аёЃа№€аёаё™аё—ี่สายลมพัดแรงаёаёµаёЃаёЈаё°аёҐаёаёЃаё«аё™аё¶а№€аё‡аё€аё°аёћаё±аё”ผ่านเข้ามา
“ฝ่าบาท” สเต็ฟเฟนตะโกน
а№Ђаё‚аёІаё„аёёаёЃа№Ђаё‚а№€аёІаёаёўаё№а№€а№Ђаё«аё™аё·аёаёћаёЈаё°аё™аёІаё‡а№ЃаёҐа№‰аё§а№Ђаёаё·а№‰аёаёЎаёЎаё·аёа№„аё› ดึงยังส่วนไหล่และกระชากขึ้นมาаёаёўа№€аёІаё‡а№Ђаё•а№‡аёЎа№ЃаёЈаё‡
พระนางเกว็นเริ่มรู้สึกหลุดаёаёаёЃаё€аёІаёЃа№Ѓаёња№€аё™а№„ม้аёаёўа№€аёІаё‡аёЉа№‰аёІа№† а№Ѓаё•а№€ ในขณะที่พระนางใกล้ที่จะหลุดаёаёаёЃаёЎаёІа№„ด้ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ก็ลื่นหลุดไปจากаёаёёа№‰аё‡аёЎаё·аёаё—ี่เต็มไปด้วยน้ำแข็งและตกลงมายังตำแหน่งที่พระаёаё‡аё„а№Ња№Ђаё„аёўаёаёўаё№а№€ ฝังตัวลงไปลึกขึ้นกว่าเดิม
ทันใดนั้น แผ่นไม้аёаё±аё™аё—аёµа№€аёЄаёаё‡аё—аёµа№€аёаёўаё№а№€аё”้านล่างขаёаё‡аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аёЃа№‡а№Ѓаё•аёЃа№ЃаёҐаё°аё”ีดตัวขึ้นมา พระนางส่งเสียงร้аёаё‡ ในขณะที่ทรงรู้สึกว่าร่างขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงดำดิ่งลงไป
พระนางเกว็นเаёаё·а№‰аёаёЎаёћаёЈаё°аё«аё±аё•аё–์ขึ้นมาจับเข้ากับเชืаёаёЃаё”้วยพระหัตถ์ข้างหนึ่ง และจับเข้ากับข้аёаёЎаё·аёаё‚аёаё‡аёЄа№Ђаё•а№‡аёџа№Ђаёџаё™аёаёµаёЃаё‚้างหนึ่ง аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์รู้สึกราวกับว่าไหล่ขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์หลุดаёаёаёЃаё€аёІаёЃа№Ђаёља№‰аёІ ในขณะที่พระวรกายห้аёаёўа№ЃаёЃаё§а№€аё‡а№„аё›аёЎаёІа№ѓаё™аёаёІаёЃаёІаёЁ สเต็ฟเฟนในขณะนี้ก็ห้аёаёўаё•аё±аё§аёаёўаё№а№€а№ЂаёЉа№€аё™аёЃаё±аё™ аё•аё±аё§аё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІа№Ђаёаё™а№„аё›аёўаё±аё‡аё‚аёаёљаё”้านหนึ่งขаёаё‡аёЄаё°аёћаёІаё™ аё‚аёІаё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІаёћаё±аё™аёЃаё±аё™аёаёўаё№а№€аё”้านหลัง а№Ђаё‚аёІа№ЂаёЄаёµа№€аёўаё‡аёЉаёµаё§аёґаё•а№Ђаёћаё·а№€аёаёЉа№€аё§аёўаёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё€аёІаёЃаёЃаёІаёЈаё•аёЃаё€аёІаёЃаёЄаё°аёћаёІаё™ а№ЂаёЉаё·аёаёЃаё—аёµа№€аёаёўаё№а№€аё”้านหลังเขาคืаёаёЄаёґа№€аё‡а№Ђаё”ียวที่รั้งเขาให้ลаёаёўаёаёўаё№а№€а№„ด้
โครห์นส่งเสียงร้аёаё‡аё”ังขึ้นและกระโจนไปข้างหน้า พร้аёаёЎаёЃаё±аёљаёќаё±аё‡а№Ђаё‚ี้ยวขаёаё‡аёЎаё±аё™аёҐаё‡аёўаё±аё‡аёња№‰аёІаё‚นสัตว์ซึ่งเป็นฉลаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡а№ЂаёЃаё§а№‡аё™ аёЎаё±аё™аё”аё¶аё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ขึ้นมาаёаёўа№€аёІаё‡а№Ђаё•а№‡аёЎа№ЃаёЈаё‡ พร้аёаёЎаёЃаё±аёљаёЄа№€аё‡а№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё„ำรามและร้аёаё‡аё„аёЈаё§аёЌаё„аёЈаёІаё‡
พระนางเกว็นถูกยกขึ้นมาаёаёўа№€аёІаё‡аёЉа№‰аёІа№† ทีละนิดๆ จนกระทั่งพระนางสามารถจับเข้ากับแผ่นไม้ด้านบนขаёаё‡аёЄаё°аёћаёІаё™ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงดึงพระวรกายขึ้นมาและทรงล้มตัวลงขนาบกับพื้น ก้มพระพักตร์ลง аё—аёЈаё‡аё«аёІаёўа№ѓаё€аё«аёаёљаё«аё™аё±аёЃ
โครห์นเข้ามาเลียยังพระพักตร์ขаёаё‡аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё‹а№‰аёіа№ЃаёҐа№‰аё§аё‹а№‰аёіа№ЂаёҐа№€аёІ พระนางทรงหายใจและรู้สึกซาบซึ้งไปกับมัน และกับสเต็ฟเฟนผู้ที่ในขณะนี้ได้ล้มตัวลงนаёаё™а№Ѓаёња№€аё”้านข้างพระนาง аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงรู้สึกมีความสุขที่ยังคงมีพระชนม์ชีพаёаёўаё№а№€ และรаёаё”พ้นจากความตายаёаё±аё™аё™а№€аёІаёЃаёҐаё±аё§
แต่ในทันใดนั้นเаёаё‡ พระนางเกว็นโดลีนก็ทรงได้ยินเสียงดังแหลมขаёаё‡аёЃаёІаёЈа№Ѓаё•аёЃаё‚ึ้น และทรงรู้สึกว่าทั้งสะพานสั่นไหว พระนางทรงรู้สึกถึงความเย็นยะเยืаёаёЃа№ѓаё™аёЄаёІаёўаёћаёЈаё°а№‚ลหิต аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงหันไปทаёаё”พระเนตรด้านหลัง а№ЂаёЉаё·аёаёЃаё—ี่ยึดสะพานทางกับด้านหุบเขาได้ขาดสะบั้นลง
ทั้งสะพานกระตุกขึ้นมาและพระаёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аё—аёаё”พระเนตรดูด้วยความหวาดกลัว а№ЂаёЎаё·а№€аёа№ЂаёЉаё·аёаёЃаёаёµаёЃаё—างด้านหนึ่งที่ทำให้สะพานดูเหมืаёаё™аёЃаё±аёља№Ѓаё‚аё§аё™аёаёўаё№а№€аёЃаё±аёља№ЂаёЄа№‰аё™аё”้าย а№ЂаёЉаё·аёаёЃаё™аё±а№‰аё™аёЃа№‡аё‚าดผึงลงมาด้วย
พวกเขาทั้งหมดต่างกรีดร้аёаё‡ а№ЂаёЎаё·а№€аёаё„аёЈаё¶а№€аё‡аё«аё™аё¶а№€аё‡аё‚аёаё‡аёЄаё°аёћаёІаё™аё«аёҐаёёаё”аёаёаёЃаёЎаёІаё€аёІаёЃаёЃаёіа№Ѓаёћаё‡аё—างด้านหุบเขา аёЄаё°аёћаёІаё™а№Ђаё«аё§аёµа№€аёўаё‡аё•аё±аё§аёаёўа№€аёІаё‡аёЈаё§аё”เร็ว аёаёўа№€аёІаё‡аё—ี่พระนางเกว็นแทบหยุดหายใจ ในขณะที่พวกเขาลаёаёўаёҐаё°аёҐаёґа№€аё§аёаёўаё№а№€аёЃаёҐаёІаё‡аёаёІаёЃаёІаёЁ มุ่งหน้าไปยังทิศที่ห่างаёаёаёЃа№„аё›аё€аёІаёЃаёЃаёіа№Ѓаёћаё‡аё‚аёаё‡аё«аёёаёља№Ђаё‚аёІа№ѓаё«аёЌа№€
พระนางเกว็นทรงทаёаё”พระเนตรขึ้นไปเห็นกำแพงหินที่กำลังตกลงมายังพวกเขาаёаёўа№€аёІаё‡а№ЂаёҐаё·аёаё™аёҐаёІаё‡ และพระนางทรงรับรู้ได้ว่า а№ЂаёЎаё·а№€аёаё™аё±а№‰аё™а№Ђаёаё‡ พวกเขาทั้งหมดจะต้аёаё‡аё•аёІаёўаё€аёІаёЃаёЃаёІаёЈаё›аё°аё—ะในครั้งนี้ аёЈа№€аёІаё‡аё‚аёаё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаё€аё°аё–аё№аёЃаёљаё”аёаё±аё”ขยี้ และแม้ใครก็ตามที่รаёаё”ไปจากนี้ได้ก็จะตกลง จมดิ่งสู่เบื้аёаё‡аёҐа№€аёІаё‡ ไปสู่ความลึกขаёаё‡а№‚ลกนี้
“มวลหิน аё€аё‡а№Ђаё›аёґаё”аё—аёІаё‡! ข้าขаёаёЄаё±а№€аё‡а№Ђаё€а№‰аёІ!” เสียงตะโกนดังลั่นมาแฝงไว้ด้วยน้ำเสียงแห่งผู้มีаёаёіаё™аёІаё€а№Ѓаё«а№€аё‡аёЃаёІаёЈаёЃаёіа№Ђаё™аёґаё”โลก เสียงที่ไม่เหมืаёаё™а№ЂаёЄаёµаёўаё‡а№ѓаё”ที่พระนางเกว็นเคยได้ยินมาก่аёаё™
аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё—аёЈаё‡аё—аёаё”พระเนตรเห็นаёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№Њаё—ี่เกาะเข้ากับราวเชืаёаёЃа№„ว้แน่นเพียงมืаёаё‚้างเดียว เกาะไว้аёаёўа№€аёІаё‡аёЎаё±а№€аё™аё„งปราศจากความกลัวต่аёаё«аё™а№‰аёІаёњаёІаё—ี่พวกเขากำลังจะพุ่งเข้าชน аё€аёІаёЃаёќа№€аёІаёЎаё·аёаё‚аёаё‡аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№ЊаёЎаёµаёҐаёіа№ЃаёЄаё‡аёЄаёµа№Ђаё«аёҐаё·аёаё‡аёЃаёЈаё°аё€аёІаёўаёаёаёЃаёЎаёІ และ ในขณะที่พวกเขาเร่งเข้ามาใกล้กับฝั่งหน้าผา ในขณะที่พระนางเกว็นกำลังทำพระทัยกล้ารับมืаёаёЃаё±аёљаёЃаёІаёЈаёћаёёа№€аё‡а№Ђаё‚้ากระแทก พระนางต้аёаё‡аё—รงประหลาดพระทัยаёаёўа№€аёІаё‡аёўаёґа№€аё‡аёЃаё±аёљаёЄаёґа№€аё‡аё—ี่เกิดขึ้นต่аёаёЎаёІ
สิ่งที่เกิดขึ้นต่аёаё«аё™а№‰аёІаё•а№€аёаё•аёІ คืภมวลก้аёаё™аё«аёґаё™а№Ѓаё‚็งๆ аё—аёµа№€аёЎаёІаё€аёІаёЃаё«аёёаёља№Ђаё‚аёІ จู่ๆกลับเปลี่ยนสภาพไปเป็นหิมะ а№ЂаёЎаё·а№€аёа№Ђаё‚้าปะทะกับพวกเขา
พระนางเกว็นโดลีนไม่ได้ทรงรู้สึกถึงกระดูกที่แตกร้าวаёаёўа№€аёІаё‡аё—ี่ทรงคาดไว้เบื้аёаё‡аё•а№‰аё™ แต่กลับเป็นความรู้สึกที่ทั้งพระวรกายผ่านกลืนหายเข้าไปกับกำแพงแห่งแสง аёЃаёіа№Ѓаёћаё‡а№Ѓаё«а№€аё‡аё«аёґаёЎаё°аёаё±аё™аёа№€аёаё™аё™аёёа№€аёЎ มันหนาวเย็น แต่ก็หุ้มห่аёаёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ไว้аёаёўа№€аёІаё‡аёЄаёЎаёљаё№аёЈаё“а№Њ มันเข้าไปในดวงพระเนตร พระนาสิกและพระกรรณ แต่มันไม่ได้ทำให้พระаёаё‡аё„์เจ็บปวด
аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аёўаё±аё‡аё„аё‡аёЎаёµаёЉаёµаё§аёґаё•аёаёўаё№а№€
พวกเขาทั้งหมดต่างห้аёаёўаё•аё±аё§аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™ а№ЂаёЉаё·аёаёЃаё«а№‰аёаёўаёаёўаё№а№€аё€аёІаёЃаё”้านบนขаёаё‡аё«аёёаёља№Ђаё‚аёІ ต่างก็ถูกฝังลงในกำแพงแห่งหิมะ และพระนางเกว็นโดลีนก็ทรงรู้สึกว่ามีมืаёаёаё±аё™а№Ѓаё‚็งแกร่งเข้ามาจับเข้ากับข้аёаёћаёЈаё°аёЃаёЈаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№Њ аёЎаё·аёаё‚аёаё‡аё™аёІаё‡аёЎаёµаё„аё§аёІаёЎаёаёљаёаёёа№€аё™аёаёўа№€аёІаё‡аё›аёЈаё°аё«аёҐаёІаё” แม้ในยามаёаёІаёЃаёІаёЁа№Ђаёўа№‡аё™а№Ђаёўаё·аёаёЃа№Ѓаё‚็งเช่นนี้ аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№Ња№„ด้กระชากดึงคนаёаё·а№€аё™а№†аё‚ึ้นมาด้วยเช่นกัน และเพียงเวลาไม่นาน ทุกคนรวมไปถึงโครห์นก็กลับขึ้นมาได้จากการดึงขаёаё‡а№Ђаё?аё аё‹аё¶а№€аё‡а№Ђаё?аёаё›аёµаё™аё›а№€аёІаёўа№ЂаёЉаё·аёаёЃаёаёўа№€аёІаё‡аёЈаёІаё§аёЃаёҐаё±аёљаё§а№€аёІаёЎаё±аё™а№Ђаё›а№‡аё™а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аё‡а№€аёІаёўаё”аёІаёў
а№ѓаё™аё—аёµа№€аёЄаёёаё” พวกเขาก็มาถึงจุดสูงสุดด้านบน พระนางเกว็นทรงล้มพระวรกายลงบนพื้นตรงส่วนที่аёаёўаё№а№€аё«а№€аёІаё‡аёаёаёЃа№„аё›аё€аёІаёЃаё«аёёаёља№Ђаё‚аёІ а№ѓаё™аё§аёґаё™аёІаё—аёµаё–аё±аё”аёЎаёІ а№ЂаёЉаё·аёаёЃаёЄа№€аё§аё™аё—ี่เหลืаёаёаёўаё№а№€аёЃа№‡аё‚าดสะบั้นลง และส่วนที่เหลืаёаё‚аёаё‡аёЄаё°аёћаёІаё™а№Ѓаё‚วนก็ล่วงหล่นดิ่งลงสู่ด้านล่าง เหวี่ยงตัวไปท่ามกลางหมаёаёЃ ลงยังด้านล่างขаёаё‡аё«аёёаёља№Ђаё‚าลึก
พระนางเกว็นโดลีนทรงแผ่พระวรกายаёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™ аё—аёЈаё‡аё«аёІаёўа№ѓаё€а№ЃаёЈаё‡ และทรงรู้สึกซาบซึ้งที่ได้มาаёаёўаё№а№€аё—ี่พื้นแผ่นดินаёаёµаёЃаё„รั้ง ยังทรงฉงนกับสิ่งที่เพิ่งจะเกิดขึ้น พื้นดินนั้นเย็นยะเยืаёаёЃ ปกคลุมไปด้วยน้ำแข็งและหิมะ а№Ѓаё•а№€аёаёўа№€аёІаё‡а№„รก็ดี มันก็เป็นพื้นดินที่แข็งแรง พระนางได้หลุดаёаёаёЃаёЎаёІаё€аёІаёЃаёЄаё°аёћаёІаё™а№Ѓаё‚วนนั่นแล้ว และยังคงมีพระชนม์ชีพаёаёўаё№а№€ พวกเขาทำมันได้สำเร็จ а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аё™аёµа№‰аё•а№‰аёаё‡аё‚аёаёљаё„аёёаё“аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№Њ
พระนางเกว็นโดลีนทรงหันไปทаёаё”аёћаёЈаё°а№Ђаё™аё•аёЈаёўаё±аё‡аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№Њаё”้วยความรู้สึกแปลกพระทัยปนกับความเคารพ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงรู้สึกเกินไปกว่าความซาบซึ้งถึงการมีเаё?аёаёаёўаё№а№€а№Ђаё„ียงข้าง аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงรู้สึกเหมืаёаё™аё§а№€аёІа№Ђаё?аёа№Ђаё›а№‡аё™а№ЂаёЄаёЎаё·аёаё™аё™а№‰аёаё‡аёЄаёІаё§аё—ี่ไม่เคยมีมาก่аёаё™ และพระนางเกว็นทรงมีความรู้สึกว่าพระаёаё‡аё„์ยังมิได้ทรงเริ่มเห็นพลังаёаё±аё™аёҐа№‰аёіаёҐаё¶аёЃаё‚аёаё‡аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№Њаёаёўа№€аёІаё‡а№Ѓаё—้จริง
พระนางเกว็นทรงคิดไม่аёаёаёЃаё§а№€аёІаё€аё°аё«аё§аё™аёЃаёҐаё±аёља№„аё›аёўаё±аё‡аё”аёґаё™а№Ѓаё”аё™аё‚аёаё‡аёаёІаё“าจักรวงแหวนได้аёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈ а№ЂаёЎаё·а№€аёаё—รงกระทำภารกิจที่นี่เสร็จลงแล้ว แม้ว่าพวกเขาจะสามารถตามหาตัวаёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™аё€аё™а№Ђаё€аёа№ЃаёҐаё°аёћаёІаёЃаё±аё™аёЃаёҐаё±аёљ และเมื่аёаёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё—аёаё”พระเนตรไปยังกำแพงหิมะаёаё±аё™аёЎа№‚аё«аё¬аёІаёЈ аё“ เบื้аёаё‡аё«аё™а№‰аёІаёЃаё±аёљаё—างเข้าไปยังดินแดนนีเаё?аёаёЈа№Ња№Ђаё§аёґаёҐа№Њаё” аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงดำดิ่งกับความรู้สึกที่ว่า аёаёёаё›аёЄаёЈаёЈаё„ที่ยากที่สุดกำลังรаёаёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаёаёўаё№а№€аё‚้างหน้า
аёљаё—аё—аёµа№€аёЄаёаё‡
เจ้าชายรีสทรงยืนаёаёўаё№а№€аё”้านหน้าทางข้ามฝั่งตะวันаёаёаёЃаё‚аёаё‡аё«аёёаёља№Ђаё‚аёІа№ѓаё«аёЌа№€ аё—аёЈаё‡а№ЂаёЃаёІаё°а№Ѓаё™а№€аё™аёаёўаё№а№€аёЃаё±аёљаёЈаёІаё§аё«аёґаё™аё”้านข้างสะพาน аё—аёЈаё‡аё—аёаё”พระเนตรลงไปยังหน้าผาด้วยความหวาดกลัว. аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡а№Ѓаё—аёљаё€аё°аё«аёўаёёаё”аё«аёІаёўа№ѓаё€ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ไม่สามารถจะเชื่аёа№ѓаё™аёЄаёґа№€аё‡аё—аёµа№€аёћаё¶а№€аё‡аё—аёаё”พระเนตรเห็น ดาบแห่งโชคชะตาที่ฝังแน่นаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёЃа№‰аёаё™аё«аёґаё™а№ѓаё«аёЌа№€аё™аё±а№‰аё™ มันได้ตกลงดำดิ่งลงไปจากขаёаёљаё«аё™а№‰аёІаёњаёІ มันหมุนกลิ้งลงไปаёаёўа№€аёІаё‡аё•а№€аёа№Ђаё™аё·а№€аёаё‡ และถูกกลืนหายไปกับหมаёаёЃ
аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аёЈаёаё„аёаёў และทรงรаёаё”้วยความคาดหวังว่าจะได้ยินเสียงการชนขаёаё‡аёЃа№‰аёаё™аё«аёґаё™аёаёўа№€аёІаё‡а№ЃаёЈаё‡ а№Ђаёћаё·а№€аёаё—ี่จะรู้สึกถึงแรงสั่นสะเทืаёаё™аёаёўаё№а№€аё ายใต้พระบาทขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ а№Ѓаё•а№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ถึงกลับต้аёаё‡аё—รงตกตะลึงที่ไม่เคยได้ยินเสียงนั้นกลับมาเลย аё«аёЈаё·аёаё§а№€аёІаё€аёЈаёґаё‡а№† แล้วหุบเขาใหญ่นี้มันไม่มีที่สิ้นสุด аё«аёЈаё·аёа№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аё—ี่เล่าลืаёаёЃаё±аё™аёЎаёІаё€аё°а№Ђаё›а№‡аё™а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аё€аёЈаёґаё‡?
а№ѓаё™аё—аёµа№€аёЄаёёаё” เจ้าชายรีสก็ทรงผละаёаёаёЃаёЎаёІаё€аёІаёЃаёЈаёІаё§аёЄаё°аёћаёІаё™ ข้аёаёћаёЈаё°аё«аё±аё•аё–์กลายเป็นสีขาว аё—аёЈаё‡аё–аёаё™аё«аёІаёўа№ѓаё€а№ЃаёҐаё°аё—аёЈаё‡аё«аё±аё™аёЎаёІаё—аёаё”аёћаёЈаё°а№Ђаё™аё•аёЈаёўаё±аё‡а№Ђаёћаё·а№€аёаё™аёЈа№€аё§аёЎаёЃаёаё‡аёЈаёљаё«аё™а№€аё§аёўаё—аё«аёІаёЈаёўаёёаё§аёЉаё™ พวกเขาทั้งหมดยืนаёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™ มีโаёаё„аёаё™а№Ђаё™аёаёЈа№Њ а№ЂаёаёҐа№Ђаё”็น аё„аёаё™а№Ђаё§а№€аё™ аёаёґаё™аё”аёЈаёІ а№Ђаё‹аёаёЈа№Њаё™а№€аёІа№ЃаёҐаё°аё„ร็аёаёЃаё•а№€аёІаё‡аёћаёІаёЃаё±аё™аёЎаёаё‡аёаёаёЃа№„аё›аёаёўа№€аёІаё‡аё•аёЃаё•аё°аёҐаё¶аё‡ พวกเขาทั้งเจ็ดคนยืนตัวแข็งаёаёўаё№а№€аёЃаё±аёљаё—аёµа№€ ไม่มีใครสามารถทำความเข้าใจกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นได้ ดาบแห่งโชคชะตา ตำนานที่พวกเขาได้เติบโตขึ้นมาพร้аёаёЎаёЃаё±аёљаёЎаё±аё™ аёаёІаё§аёёаё?ที่สำคัญที่สุดในโลกที่เป็นสมบัติขаёаё‡аёћаёЈаё°аёЈаёІаёЉаёІ และเป็นสิ่งเดียวที่เหลืаёаёаёўаё№а№€аё—ี่จะทำให้โล่พลังงานดำรงаёаёўаё№а№€
มันเพิ่งจะหลุดаёаёаёЃа№„аё›аё€аёІаёЃаёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІа№Ђаёћаёµаёўаё‡а№Ѓаё„а№€аёЎаё·аёа№Ђаёаё·а№‰аёаёЎ ตกลงไปยังโลกаёаё±аё™аёҐаё±аёља№ЂаёҐаё·аёаё™
เจ้าชายรีสทรงรู้สึกว่าพระаёаё‡аё„์ทรงประสบกับความล้มเหลว аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์รู้สึกว่าทรงทำให้ใครๆ ต้аёаё‡аёњаёґаё”หวังที่มันมิใช่เป็นเพียงการกระทำเพื่аёаё?аёаёЈа№Ња№Ђаё—่านั้น แต่เป็นทั้งаёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈаё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™ ทำไมพวกเขาไม่ได้ไปถึงตรงนั้นก่аёаё™ เพียงแค่ไม่กี่นาทีก่аёаё™аё«аё™а№‰аёІаё™аё±а№‰аё™? มันห่างไปแค่เพียงไม่กี่ฟุตเท่านั้นที่พระаёаё‡аё„а№Њаё€аё°аёЄаёІаёЎаёІаёЈаё–аёЈаё±аёЃаё©аёІаёЎаё±аё™а№ЂаёаёІа№„ว้ได้
เจ้าชายรีสทรงหันไปมаёаё‡ аё“ ด้านที่аёаёўаё№а№€а№„กลаёаёаёЃа№„аё›аё‚аёаё‡аё«аёёаёља№Ђаё‚аёІа№ѓаё«аёЌа№€ аё™аё±а№€аё™аё„аё·аёаёќаё±а№€аё‡аё‚аёаё‡аёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈаё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”аёґ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аёћаёўаёІаёўаёІаёЎаё—аёіаёћаёЈаё°аё—аё±аёў а№ѓаё™ а№ЂаёЎаё·а№€аёаё”าบได้สูญหายไปแล้ว аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงคาดว่าโล่พลังจะลดระดับลงและคาดว่าทหารจักรวรรดิทั้งหมดกำลังพากันเข้าแถวรаёаёаёўаё№а№€аёаёўа№€аёІаё‡аёаёҐаё«аёЎа№€аёІаё™ аё“ аёаёµаёЃаёќаё±а№€аё‡аё«аё™аё¶а№€аё‡аё‚аёаё‡аё«аёёаёља№Ђаё‚านั้นจะกรูกันเข้ามายังаёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈаё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™а№ѓаё™аё—аё±аё™аё—аёµ แต่สิ่งน่าประหลาดก็เกิดขึ้น а№ЂаёЎаё·а№€аёаёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงเฝ้ามаёаё‡а№ЃаёҐаё°а№Ђаё«а№‡аё™аё§а№€аёІ ไม่มีพวกนั้น ไม่มีคนไหนผ่านเข้ามายังสะพานได้ ทหารคนหนึ่งลаёаё‡аёЃа№‰аёІаё§а№Ђаё‚้ามา แต่เขาก็ต้аёаё‡аёћаёљаёЃаё±аёљаё€аёёаё”аё€аёља№ѓаё™аё—аё±аё™аё—аёµ
аёаёўа№€аёІаё‡а№„รก็ตาม โล่พลังยังคงใช้การได้ аё‹аё¶а№€аё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№ЊаёЎаёґаёаёІаё€а№Ђаё‚้าใจได้
"มันดูไม่มีเหตุผล" เจ้าชายรีสตรัสกับพระสหาย "ดาบแห่งโชคชะตาได้สูญหายไปจากаёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈаё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™ แล้วโล่พลังยังคงаёаёўаё№а№€а№„ด้аёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈ?"
"ดาบนั่นยังไม่ได้สูญหายไปจากаёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈаё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™" โаёаё„аёаё™а№Ђаё™аёаёЈа№Ња№ЂаёЄаё™аёа№Ѓаё™аё° "มันยังไม่ข้ามไปยังаёаёµаёЃаёќаё±а№€аё‡аё«аё™аё¶а№€аё‡аё‚аёаё‡аёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈаё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™ มันตกตรงดิ่งลงไป แล้วคงจะติดаёаёўаё№а№€аё—ี่ไหนในระหว่างสаёаё‡а№‚ลกนี้"
"แล้วสิ่งใดได้กลายมาเป็นโล่พลัง หากดาบไม่ได้аёаёўаё№а№€аё—ี่ดินแดนนี้ аё«аёЈаё·аёа№Ѓаё”นนั้น?" а№ЂаёаёҐа№Ђаё”็นพูดเสริมаёаёўа№€аёІаё‡а№Ђаё«а№‡аё™аёћа№‰аёаё‡
аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаё—аёёаёЃаё„аё™аё•а№€аёІаё‡аёЎаёаё‡аёЃаё±аё™а№ЃаёҐаё°аёЃаё±аё™аё”้วยความสงสัยไม่มีใครมีคำตаёаёљ มันเป็นดินแดนที่ไม่เคยมีใครเข้าไปสำรวจ
"เราเดินจากไปเปล่าๆไม่ได้" เจ้าชายรีสตรัส "аёаёІаё“าจักรวงแหวนยังคงปลаёаё”аё аё±аёў аё«аёІаёЃаё”аёІаёљаё•аёґаё”аёаёўаё№а№€аё—аёІаё‡аёќаё±а№€аё‡а№ЂаёЈаёІ แต่เราก็ไม่รู้ว่าจะเกิดаёаё°а№„รขึ้น ถ้าหากดาบยังถูกปล่аёаёўаё—ิ้งไว้аёаёўаё№а№€аё‚้างล่างนั่น"
"а№ЂаёЎаё·а№€аёаёЎаё±аё™а№„ม่ได้аёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёЃаёІаёЈаё„аёЈаёаёљаё„аёЈаёаё‡аё‚аёаё‡а№ЂаёЈаёІ เราก็ไม่รู้ว่ามันจะโดนนำไปаёаёµаёЃаёќаё±а№€аё‡аё«аё™аё¶а№€аё‡аё«аёЈаё·аёа№„аёЎа№€" а№ЂаёаёҐа№Ђаё”็นกล่าวเสริมаёаёўа№€аёІаё‡а№Ђаё«а№‡аё™аёћа№‰аёаё‡
"มันไม่ใช่เรื่аёаё‡аё—аёµа№€а№ЂаёЈаёІаё€аё°аёЎаёІа№ЂаёЄаёµа№€аёўаё‡" เจ้าชายรีสตรัส "โชคชะตาแห่งаёаёІаё“าจักรวงแหวนขึ้นаёаёўаё№а№€аёЃаё±аёљаёЎаё±аё™ เราไม่สามารถกลับไปมืаёа№Ђаё›аёҐа№€аёІаёаёўа№€аёІаё‡аё„นล้มเหลวได้"
เจ้าชายรีสหันกลับไปทаёаё”аёћаёЈаё°а№Ђаё™аё•аёЈаёўаё±аё‡аё—аёёаёЃаё„аё™ ทรงตัดสินพระทัยแล้ว
"เราจะต้аёаё‡аё™аёіаёЎаё±аё™аё„аё·аё™аёЎаёІ" аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аёЄаёЈаёёаё› "аёЃа№€аёаё™аё—аёµа№€а№ѓаё„аёЈаё€аё°а№ЂаёаёІаёЎаёІа№„ด้"
"นำมันกลับคืนมาหรืаё?" คร็аёаёЃаё–ามด้วยаёаёІаёЃаёІаёЈаёаёЃаёЄаё±а№€аё™аё‚аё§аё±аёЌа№Ѓаё‚аё§аё™ "ท่านล้аёа№ЂаёҐа№€аё™аё«аёЈаё·аёа№Ђаё›аёҐа№€аёІ? แล้วเราจะวางแผนทำการนั้นаёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈ?"
เจ้าชายรีสทรงหันมาจ้аёаё‡аёЃаёҐаё±аёља№„ปยังคร็аёаёЃ ผู้ซึ่งกำลังจ้аёаё‡аёЃаёҐаё±аёљаёЎаёІаё”้วยท่าทางท้าทายаёаёўа№€аёІаё‡аё—аёµа№€а№Ђаё„аёў คร็аёаёЃа№„ด้กลายมาเป็นаёаёёаё›аёЄаёЈаёЈаё„аёаёўа№€аёІаё‡аёўаёґа№€аё‡аёЄаёіаё«аёЈаё±аёља№Ђаё€а№‰аёІаёЉаёІаёўаёЈаёµаёЄ เขาจะฝ่าฝืนคำสั่งในทุกๆ ครั้ง เขาพยายามท้าทายаёаёіаё™аёІаё€аё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Ња№ѓаё™аё—аёёаёЃаёЄаё–аёІаё™аёЃаёІаёЈаё“а№Њ เจ้าชายจะรีสทรงเริ่มที่จะหมดความаёаё”ทนไปกับเขา
"ข้าจะทำมันเаёаё‡" เจ้าชายรีสทรงยืนกราน "โดยลงไปถึงข้างล่างขаёаё‡аё«аёёаёља№Ђаё‚аёІаё™аёµа№€"
аё„аё™аёаё·а№€аё™а№†аё•а№€аёІаё‡аёа№‰аёІаё›аёІаёЃаё„้าง และคร็аёаёЃаёЃа№‡аёўаёЃаёЎаё·аёаё‚ึ้นมาวางบนสะโพกด้วยหน้าตาบูดบึ้ง
"ท่านวิปลาสไปแล้ว" เขากล่าว "ไม่เคยมีใครลงไปถึงยังก้นบึ้งขаёаё‡аё«аёёаёља№Ђаё‚аёІа№ѓаё«аёЌа№€"
"ไม่มีใครรู้ว่ามันจะมีก้นบึ้งаёаёўаё№а№€аё«аёЈаё·аёа№„аёЎа№€?" а№Ђаё‹аёаёЈа№Њаё™а№€аёІа№Ђаё‚้ามาเสริม "พวกเราทุกคนรู้ว่าดาบได้ถูกตกลงไปกับก้аёаё™а№ЂаёЎаё† และаёаёІаё€аё€аё°аёЃаёіаёҐаё±аё‡аё”ำดิ่งตกลงเรื่аёаёўа№† ขณะที่เรากำลังพูดаёаёўаё№а№€аё™аёµа№€"
"ไร้สาระ" เจ้าชายรีสทรงคัดค้าน "ทุกสิ่งจะต้аёаё‡аёЎаёµаёЃа№‰аё™аёљаё¶а№‰аё‡ แม้แต่ท้аёаё‡аё—ะเลก็ตาม"
"แล้วถึงแม้ว่ามันจะมีก้นบึ้ง" คร็аёаёЃа№‚ต้ตаёаёљаёЃаёҐаё±аёљаёЎаёІ "แล้วมันจะมีผลดีกับพวกเราаёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈ? ถ้ามันลึกลงไปขนาดที่พวกเราไม่สามารถมаёаё‡а№Ђаё«а№‡аё™аё«аёЈаё·аёа№„ด้ยินมัน? มันจะใช้เวลาหลายวันหรืаёаё«аёҐаёІаёўаёЄаё±аё›аё”аёІаё«а№Њ"
"นี่ยังไม่ได้รวมถึงการไต่ลงเขาที่ไม่аё?аёЈаёЈаёЎаё”аёІ" а№Ђаё‹аёаёЈа№Њаё™а№€аёІаёЃаёҐа№€аёІаё§ "ท่านไม่เห็นหน้าผานี่หรืаё?"
เจ้าชายรีสทรงหันไปสำรวจยังหน้าผา มันเป็นกำแพงหินที่ดูเก่าแก่ขаёаё‡аё«аёёаёља№Ђаё‚าที่บางส่วนถูกปกคลุมไว้ด้วยหมаёаёЃаё—аёµа№€аё«аёЎаёёаё™аё§аё™ аёЎаё±аё™аё”аё№а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™а№Ђаё›а№‡аё™аё—างตรงที่ดิ่งตรงลงไป аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аё—аёЈаёІаёљаё§а№€аёІаёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаёћаё№аё”аё–аё№аёЃ มันคงไม่ใช่เรื่аёаё‡аё‡а№€аёІаёўа№† แต่กระนั้น аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงทราบว่าพวกเขาไม่มีทางเลืаёаёЃаёаё·а№€аё™
"มันยิ่งแย่ไปกว่านั้น" เจ้าชายรีสทรงโต้ตаёаёљ "аёЃаёіа№Ѓаёћаё‡аё‚аёаё‡аё«аё™а№‰аёІаёњаёІаёўаё±аё‡аёЎаёµаё„วามลื่น เพราะว่าปกคลุมไปด้วยหมаёаёЃ และถึงแม้ว่า เราจะลงไปถึงส่วนล่างได้ เราก็аёаёІаё€аё€аё°аёЃаёҐаё±аёљаё‚ึ้นมาไม่ได้"
พวกเขาทุกคนต่างจ้аёаё‡аёЎаёаё‡аёЎаёІаё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаёаёўа№€аёІаё‡аё‡аёёаё™аё‡аё‡
"ถ้าаёаёўа№€аёІаё‡аё™аё±а№‰аё™ аё•аё±аё§аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Ња№Ђаёаё‡аёЃа№‡а№Ђаё«а№‡аё™аё”้วยที่ว่า มันเป็นเรื่аёаё‡аёља№‰аёІаё„ลั่งที่เราจะต้аёаё‡а№„ต่ลงไป" คร็аёаёЃа№Ђаёа№€аёў
"ข้าเห็นด้วยที่มันเป็นเรื่аёаё‡аёља№‰аёІаё„ลั่ง"เจ้าชายรีสตรัส พระสุรเสียงดังก้аёаё‡аёЃаё±аё‡аё§аёІаё™а№„ปด้วยаёаёіаё™аёІаё€а№ЃаёҐаё°аё„аё§аёІаёЎа№ЂаёЉаё·а№€аёаёЎаё±а№€аё™ " แต่ความบ้าคลั่งคืаёаёЄаёґа№€аё‡аё—ี่เรามีมาตั้งแต่เกิด พวกเราไม่ใช่แค่ผู้คนаё?аёЈаёЈаёЎаё”аёІ พวกเราไม่ใช่เป็นเพียงประชาชนаё?аёЈаёЈаёЎаё”аёІаё‚аёаё‡аёаёІаё“аёІаё€аёІаёЃаё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™ พวกเราเป็นเผ่าพันаё?аёёа№Њаё—аёµа№€аёћаёґа№ЂаёЁаё© พวกเราเป็นทหาร พวกเราเป็นนักรบ พวกเราเป็นสมาชิกขаёаё‡аёЃаёаё‡аё—аё«аёІаёЈаёўаёёаё§аёЉаё™ พวกเราได้ให้คำปฏิญาณสาบานมั่น พวกเราสาบานว่าจะไม่ละทิ้งงานเพียงเพราะว่ามันยากเกินไป аё«аёЈаё·аёаёаё±аё™аё•аёЈаёІаёўа№ЂаёЃаёґаё™а№„аё› ไม่เคยจะลังเลในความยากลำบากที่แม้จะมีаёаё±аё™аё•аёЈаёІаёўаёЃаё±аёљаё•аё™а№Ђаёаё‡ นั่นมันเป็นเรื่аёаё‡аё‚аёаё‡аёћаё§аёЃаёа№€аёаё™а№Ѓаёаё—ี่ต้аёаё‡аё„аёаёўаё«аёҐаёљаё‹а№€аёаё™ เป็นพวกขี้ขลาดที่ไม่ใช่พวกเรา аё™аё±а№€аё™аё„аё·аёаёЄаёґа№€аё‡аё—ี่ทำให้พวกเราเป็นนักรบ аёЎаё±аё™аё„аё·аёа№ЃаёЃа№€аё™а№Ѓаё—้ขаёаё‡аё„วามกล้าหาญаёаё‡аёаёІаё€ พวกเจ้าได้พากันมาทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่าตนเаёаё‡ а№ЂаёћаёЈаёІаё°аё§а№€аёІ аё™аё±а№€аё™аё„аё·аёаёЄаёґа№€аё‡аё—ี่ถูกต้аёаё‡ เป็นสิ่งที่มีเกียรติ аё«аёЈаё·аёа№ЃаёЎа№‰аё§а№€аёІаёЎаё±аё™аё€аё°а№Ђаё›а№‡аё™а№„ปไม่ได้ สุดท้ายแล้ว มันไม่ใช่ความสำเร็จที่ทำให้เรามีความกล้าหาญ แต่ความพยายามที่จะทำมันขึ้นมา аё—аёµа№€аёЎаё±аё™аёўаёґа№€аё‡а№ѓаё«аёЌа№€аёЃаё§а№€аёІаё•аё±аё§аё‚аёаё‡а№ЂаёЈаёІа№Ђаёаё‡ аё™аёµа№€аё„аё·аёаёЄаёґа№€аё‡аё—ี่พวกเราเป็น"
จากนั้น ความเงียบงันก็เข้าปกคลุม а№ЂаёЄаёµаёўаё”а№ЂаёЄаёµаёўаё”аёЄаёµаё‚аёаё‡аёҐаёЎаёћаё±аё”ผ่านไป аё„аё™аёаё·а№€аё™а№†аёЃа№‡аёћаёІаёЃаё±аё™а№„аё•аёЈа№€аё•аёЈаёаё‡аё–ึงถ้аёаёўаё„аёіаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ
"ข้าจะไปกับเจ้าชายรีส" аёаёґаё™аё”รากล่าว
"ข้าด้วย" а№ЂаёаёҐа№Ђаё”็นพูดเสริม พร้аёаёЎаёЃаё±аёљаёЃа№‰аёІаё§а№Ђаё‚้ามาข้างหน้า
"และตัวข้าด้วย" โаёаё„аёаё™а№Ђаё™аёаёЈа№Њаёћаё№аё”а№ЂаёЄаёЈаёґаёЎ พร้аёаёЎаёЃаё±аёљаёЃа№‰аёІаё§аёЎаёІаёаёўаё№а№€а№Ђаё„ียงข้างเจ้าชายรีส
аё„аёаё™а№Ђаё§а№€аё™а№Ђаё”аёґаё™аёаёаёЃаёЎаёІаёаёўа№€аёІа№Ђаё‡аёµаёўаёља№† เข้ามาด้านข้างขаёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІаёЉаёІаёўаёЈаёµаёЄ เขากำด้ามดาบไว้แน่นและหันหน้าเผชิญหน้ากับทุกคน "а№Ђаёћаё·а№€аёаё?аёаёЈа№ЊаёЃаёЈаёґаё™" เขากล่าว "ข้าจะไปให้ถึงสุดขаёаёља№‚ลก"
เจ้าชายรีสรู้สึก มีความกลางขึ้นมา а№ЂаёЎаё·а№€аёа№Ђаё‚าได้พยายามและมีกаёаё‡аёўаёёаё§аёЉаё™аё—аё«аёІаёЈаёаёўаё№а№€а№Ђаё„ียงข้างคนพวกนี้ได้ ใกล้ชิดพระаёаё‡аё„์ราวกับเป็นสมาชิกครаёаёљаё„รัวผู้ที่เสี่ยงตายกับพระаёаё‡аё„а№Њаё€аё™аёЎаёІаё–аё¶аё‡аёЄаёёаё”аё‚аёаёљаёаёІаё“าจักรจักรวรรดิพวกเขาทั้งห้ายืนаёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™аё•а№€аёІаё‡аё€а№‰аёаё‡аёЎаёаё‡ аёља№€аёІаё—аёµа№€аёЄаёЎаёІаёЉаёґаёЃаёаёµаёЃаёЄаёаё‡аё„аё™аё„аё·аёаё„ร็аёаёЃа№ЃаёҐаё° а№Ђаё‹аёаёЈа№Њаё™а№€аёІ เจ้าชายรีสทรงสงสัยว่าพวกเขาจะไปด้วยกันหรืаёа№„аёЎа№€ เขาก็จะมาช่วยเสริมแรงแก่พระаёаё‡аё„а№Њ แต่หากว่าพวกเขาต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаё€аё°аё«аё±аё™аё«аёҐаё±аё‡аёЃаёҐаё±аёљаёЃа№‡аё›аёҐа№€аёаёў ให้มันเป็นไปพระаёаё·аёЎаё€аё°а№„ม่ตรัสซ้ำสаёаё‡
คร็аёаёЃа№ЃаёҐаё°а№Ђаё‹аёаёЈа№Њаё™а№€аёІаёўаё·аё™аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™аёЎаёаё‡аё€а№‰аёаё‡аёЃаёҐаё±аёља№„ปด้วยความไม่แน่ใจ
"ข้าเป็นผู้หญิง" аёаёґаё™аё”รากล่าวกับพวกเขา "พวกเจ้าล้аёа№ЂаёҐаёµаёўаё™аё‚้ามาก่аёаё™ แต่กระนั้น ข้าก็ยังผงาดเตรียมพร้аёаёЎаёЄаёіаё«аёЈаё±аёљаё„วามท้าทายแห่งนักรบ ในขณะที่พวกเจ้าต่างก็มีมัดกล้าม แต่ทำได้เพียงแค่หยаёаёЃаёҐа№‰аёа№ЃаёҐаё°аё«аё§аёІаё”กลัว"
а№Ђаё‹аёаёЈа№Њаё™а№€аёІаё—ำเสียงคำรามและรู้สึกรำคาญ เขาปัดผมยาวสีน้ำตาลไปด้านหลัง เขามีดวงตาขนาดเล็กและห่าง а№Ђаё‚аёІ ก้าวมาข้างหน้า
"ข้าจะไปด้วย" เขากล่าว " แต่ข้าทำเพื่аёаё?аёаёЈа№ЊаёЃаёЈаёґаё™а№Ђаё—่านั้น"
คร็аёаёЃа№Ђаё?аёа№Ђаё›а№‡аё™аё„аё™а№Ђаё”аёµаёўаё§аё—аёµа№€аёўаё±аё‡аё„аё‡аёўаё·аё™аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™ ใบหน้าเขาเป็นสีแดงและมีท่าทางแข็งขืน
"พวกเจ้าเป็นพวกโง่เง่าเสียจริง" เขากล่าว "พวกเจ้าทุกคนเลย"
แต่กระนั้น เขาก็ก้าวมาข้างหน้าเพื่аёаёЎаёІаёЈаё§аёЎаёЃаёҐаёёа№€аёЎ
เจ้าชายรีสทรงพаёаёћаёЈаё°аё—аё±аёў ทรงหันกลับไปนำพวกเขาสู่ขаёаёља№Ђаё«аё§аё‚аёаё‡аё«аёёаёља№Ђаё‚аёІа№ѓаё«аёЌа№€ มันไม่เหลืаёа№Ђаё§аёҐаёІа№ѓаё«а№‰а№ЂаёЄаёµаёўаёаёµаёЃа№ЃаёҐа№‰аё§
*
เจ้าชายรีสเกาะตัวаёаёўаё№а№€аё”้านข้างขаёаё‡аё«аё™а№‰аёІаёњаёІ ขณะที่ก้าวลงไปทีละน้аёаёў аё„аё™аёаё·а№€аё™а№†аёаёўаё№а№€аё«а№€аёІаё‡а№„ปข้างบนหลายฟุต พวกเขาทุกคนต่างเคลื่аёаё™аёҐаё‡аёЎаёІаё”้วยความเจ็บปวด аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаёаёўаё№а№€аёаёўа№€аёІаё‡аё™аё±а№‰аё™аёЎаёІа№Ђаё›а№‡аё™а№Ђаё§аёҐаёІаё«аёҐаёІаёўаёЉаё±а№€аё§а№‚аёЎаё‡ аёћаёЈаё°аё—аё±аёўаё‚аёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІаёЉаёІаёўаёЈаёµаёЄа№‚аё«аёЎаё•аёµаёЃаёЈаё°аё«аё™а№€аёі а№ЂаёЎаё·а№€аёаёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงปีนลงและพยายามยึดพระบาท а№Ѓаё™а№€аё™аёаёўаё№а№€аёљаё™аё«аё™а№‰аёІаёњаёІ ข้аёаёћаёЈаё°аё«аё±аё•аё–์แสบและชาไปด้วยความหนาวเย็น аёћаёЈаё°аёљаёІаё—аё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ไถลไปบนก้аёаё™аё«аёґаё™аёҐаё·а№€аё™ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ไม่ได้ทรงคาดว่ามันจะยากลำบากขนาดนี้ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёаё”พระเนตรลงไปและพยายามสำรวจไปยังภูมิประเทศ ทรงเห็นถึงสภาพขаёаё‡аёЃа№‰аёаё™аё«аёґаё™аё•а№€аёІаё‡а№† และทรงสังเกตว่าบริเวณด้านล่างมีทั้งก้аёаё™аё«аёґаё™аё—ี่เป็นแนวตรงดิ่งลงไปและมีความราบเรียบ ที่มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะปีนลงไปได้ аёЄа№€аё§аё™аёаёµаёЃаё—ี่หนึ่งก็ปกคลุมไปด้วยตะใคร่น้ำหนาทึบและบางที่ก็เป็นทางลาดชันที่มีหินรูปร่างเป็นฟันหยัก เป็นรаёаёўаё§а№‰аёІаё§а№Ѓаё«аё§а№€аё‡ аёЎаёµаёЉа№€аёаё‡а№‚หว่เต็มไปด้วยซаёаёЃа№ЃаёҐаё°аёЈаёаёўа№Ѓаё•аёЃаё—ี่จะใช้เท้าแทรกเข้าไปหรืаёа№ѓаёЉа№‰аёЎаё·аёаё€аё±аёља№„ด้ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ได้ทรงเห็นเชิงผาที่ยื่นаёаёаёЃаёЎаёІа№Ђаё›а№‡аё™аёЉа№€аё§аё‡а№† а№Ђаёћаё·а№€аёа№ѓаё«а№‰аё—ำการหยุดพักได้
แต่กระนั้นการปีนผาได้พิสูจน์แล้วว่ามันยากเกินกว่าที่ประเมินเаёаёІа№„ว้เมฆหมаёаёЃаё—аёµа№€аёЎаёµаёаёўаё№а№€аёаёўа№€аёІаё‡аё•а№€аёа№Ђаё™аё·а№€аёаё‡а№„ด้ปิดบังสภาวะทัศนะวิสัยและเจ้าชายรีสทรงกล้ำกลืนที่จะมаёаё‡аёҐаё‡а№„аё›аё—аёµа№€ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์พบว่ามันเป็นการยากที่จะหาตำแหน่งให้วางเท้าลงได้аёаёўа№€аёІаё‡а№„ม่ต้аёаё‡аёЃаёҐа№€аёІаё§аё–ึงเวลาหลังจากการปีนเขาลงไปสู่ก้นบึ้งที่แม้ว่ามันจะมีаёаёўаё№а№€аё€аёЈаёґаё‡ แต่ก็ยังคงมаёаё‡а№„ม่เห็นส่วนที่เหลืаёаё—ี่สุดนั้นเลย
аё аёІаёўа№ѓаё™аёћаёЈаё°аё—аё±аёўаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์นั้น ทรงเต็มไปความหวาดกลัว аёћаёЈаё°аёЁаёаёҐаёіаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์แห้งผาก และส่วนหนึ่งข้างในนั้นก็ทรงสงสัยว่าพระаёаё‡аё„์ได้กระทำความผิดаёаё±аё™а№ѓаё«аёЌа№€аё«аёҐаё§аё‡
а№Ѓаё•а№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์เลืаёаёЃаё—ี่จะไม่แสดงความกลัวแก่คนаёаё·а№€аё™а№† а№ЂаёЎаё·а№€аёаё?аёаёЈа№Ња№„ด้จากไปแล้ว аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์จะต้аёаё‡а№Ђаё›а№‡аё™аёњаё№а№‰аё™аёіа№ѓаё™аё•аёаё™аё™аёµа№‰ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์จะต้аёаё‡а№Ђаё›а№‡аё™аё•аё±аё§аёаёўа№€аёІаё‡аё—аёµа№€аё”аёµ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์รู้ว่าการกระทำตามความกลัวย่аёаёЎа№„ม่เกิดผลดีใดๆขึ้นเลย аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์จะต้аёаё‡аёЎаёµаё„วามเข้มแข็งและมีสมาаё?аёґ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงรู้ว่าความกลัวจะบดบังความสามารถขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ
аёћаёЈаё°аё«аё±аё•аё–а№Њаё‚аёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІаёЉаёІаёўаёЈаёµаёЄаёЄаё±а№€аё™а№Ђаё—аёІ а№ѓаё™аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аё—аёЈаё‡аёћаёўаёІаёўаёІаёЎаё—аёЈаё‡аё•аё±аё§аёаёўаё№а№€ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аёљаёаёЃаёЃаё±аёљаё•аё±аё§а№Ђаёаё‡аё§а№€аёІаё€аё°аё•а№‰аёаё‡аёҐаё·аёЎаёЄаёґа№€аё‡аё—аёµа№€аёаёўаё№а№€аё‚้างล่างและเพ่งสมาаё?ิไปกับสิ่งที่аёаёўаё№а№€аё‚้างหน้า
แค่ไปทีละก้าวๆ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё•аёЈаё±аёЄаёљаёаёЃаёЃаё±аёљаё•аё±аё§а№Ђаёаё‡ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์รู้สึกดีขึ้นที่คิดแบบนี้ เจ้าชายรีสทรงพบว่ามีตำแหน่งที่วางพระบาทаёаёµаёЃаё—ี่หนึ่งและทรงก้าวไปаёаёµаёЃаё«аё™аё¶а№€аё‡аёЃа№‰аёІаё§ และаёаёµаёЃаёЃа№‰аёІаё§ และทรงมาเริ่มมีจังหวะการปีนที่สม่ำเสมаё
"ระวังตัวด้วย!" เสียงหนึ่งดังขึ้นมา
เจ้าชายรีสทรงทำพระทัยกล้า ในขณะที่ก้аёаё™аёЃаёЈаё§аё”หล่นเทลงมาаёаёўаё№а№€аёЈаёаёљаёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ มันตกลงมาаёаёўаё№а№€аёљаё™аёћаёЈаё°а№ЂаёЁаёµаёўаёЈа№ЃаёҐаё°аёљаёЈаёґа№Ђаё§аё“аёља№€аёІ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёаё”พระเนตรขึ้นไปเห็นก้аёаё™аё«аёґаё™аё‚นาดใหญ่ที่กำลังกลิ้งลงมา аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงบ่ายตัวและคลสดกับมันไปเพียงเล็กน้аёаёў
"ข้าขаёа№‚аё—аё©"โаёаё„аёаё™а№Ђаё™аёаёЈа№Њаё•аё°а№‚กนลงมา "หินมันไม่แน่น"
аёћаёЈаё°аё—аё±аёўаё‚аёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІаёЉаёІаёўаёЈаёµаёЄаё•аёµаёЃаёЈаё°аё«аё™а№€аёі а№ЂаёЎаё·а№€аёаёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аёЎаёаё‡а№„ปยังด้านล่าง และพยายามทำพระทัยให้นิ่ง аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аёаёўаёІаёЃаёЈаё№а№‰а№Ђаё«аёҐаё·аёа№ЂаёЃаёґаё™аё§а№€аёІаё‚้างล่างจะเป็นเช่นไร аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Ња№Ђаёаё·а№‰аёаёЎа№„ปจับก้аёаё™аё«аёґаё™а№ЂаёҐа№‡аёЃа№† аё—аёµа№€аё•аёЃаёЎаёІаёаёўаё№а№€аёљаё™аёља№€аёІа№ЃаёҐаё°аё—аёаё”พระเนตรลงไปข้างล่างและทรงโยนก้аёаё™аё«аёґаё™аёҐаё‡а№„аё› аё—аёЈаё‡аё—аёаё”พระเนตรและรаёаё„аёаёўаё§а№€аёІаёЎаё±аё™аё€аё°аёЎаёµа№ЂаёЄаёµаёўаё‡аёЄаё°аё—้аёаё™аё‚ึ้นมาหรืаёа№„аёЎа№€ แต่มันไม่มีเสียงใดๆ สะท้аёаё™аёЃаёҐаё±аёљаёЎаёІа№ЂаёҐаёў
ความรู้สึกถึงลางร้ายได้ทวีคูณยิ่งขึ้น ขณะที่ยังไม่มีทางรู้ได้ว่าความลึกขаёаё‡аё«аёёаёља№Ђаё‚านี้จะลึกลงไปเท่าใด และด้วยаёаёІаёЃаёІаёЈаёЄаё±а№€аё™аё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аё«аё±аё•аё–์และพระบาทนั้น аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงไม่аёаёІаё€аё—ราบได้ว่า พวกเขาจะกระทำมันสำเร็จ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงกล้ำกลืน ทรงมีความคิดมากมายพรั่งพรูเข้ามา а№ЂаёЎаё·а№€аёаёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аё›аёµаё™аё•а№€аёа№„аё›а№ЂаёЈаё·а№€аёаёўа№† аё«аёЈаё·аёаё§а№€аёІаё—ี่คร็аёаёЃа№Ђаё›а№‡аё™аёќа№€аёІаёўаё–ูกทั้งหมด? аё«аёЈаё·аёаё€аёЈаёґаё‡а№†а№ЃаёҐа№‰аё§ มันไม่มีก้นบึงกันแน่? аё«аёЈаё·аёаё§а№€аёІаё™аёµа№€а№Ђаё›а№‡аё™аё аёІаёЈаёЃаёґаё€аё†а№€аёІаё•аё±аё§аё•аёІаёўаё—аёµа№€а№ЃаёЄаё™аёЄаё°а№ЂаёћаёЈа№€аёІ?
ขณะที่เจ้าชายรีสทรงก้าวไปаёаёµаёЃаё«аё™аё¶а№€аё‡аёЃа№‰аёІаё§ ทรงรีบก้าวถี่ๆ ลงมาаёаёµаёЃаё«аёҐаёІаёўаёџаёёаё•а№ЃаёҐаё°аёЎаёµа№ЃаёЈаё‡аёњаёҐаё±аёЃаёҐаё‡аёЎаёІаёЃаё‚ึ้นаёаёµаёЃаё„รั้ง ทันใดนั้น аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ก็ได้ยินเสียงขаёаё‡аёЃа№‰аёаё™аё«аёґаё™аёЉаёґа№‰аё™а№ЂаёҐа№‡аёЃа№† และได้ยินเสียงร้аёаё‡аёҐаё±а№€аё™аё‚ึ้นมามีความสับสนаёаёўаё№а№€аё”้านข้างพระаёаё‡аё„์และทรงทаёаё”พระเนตรเห็นเаёаёҐа№Ђаё”็นที่กำลังร่วงหล่นไถลผ่านพระаёаё‡аё„์ลงไป
เจ้าชายรีสทรงใช้สัญชาตญาณเаёаё·а№‰аёаёЎаёћаёЈаё°аё«аё±аё•аё–์จับเข้ากับข้аёаёЎаё·аёаё‚аёаё‡а№ЂаёаёҐа№Ђаё”็น ในขณะที่เขาเคลื่аёаё™аё•аё±аё§аё•аёЃаёња№€аёІаё™аёЎаёІ โชคดีที่พระหัตถ์ข้างหนึ่งขаёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІаёЉаёІаёўаёЈаёµаёЄа№„ด้เกาะกับหน้าผาเаёаёІа№„ว้แน่น ทำให้พระаёаё‡аё„а№ЊаёЄаёІаёЎаёІаёЈаё–аё•аёЈаё¶аё‡а№ЂаёаёҐа№Ђаё”็นได้аёаёўа№€аёІаё‡а№Ѓаё™а№€аё™аё«аё™аёІа№ЃаёҐаё°аё›а№‰аёаё‡аёЃаё±аё™аё•аё™а№Ђаёаё‡а№„ม่ให้ไถลลื่นลงไป а№ЂаёаёҐа№Ђаё”็นห้аёаёўа№ЃаёЃаё§а№€аё‡аё•аё±аё§а№„аё›аёЎаёІ ทว่าเขาจะไม่สามารถหาที่วางเท้าได้ а№ЂаёаёҐа№Ђаё”็นมีลำตัวที่มีขนาดใหญ่และหนัก เจ้าชายรีสทรงเริ่มรู้สึกว่าพละกำลังเริ่มถดถаёаёўаёҐаё‡а№„аё›
аёаёґаё™аё”ราปรากฏตัวขึ้น а№Ђаё?аёаёҐаё‡аёЎаёІаёўаё±аё‡аёЈаё§аё”เร็วและเаёаё·а№‰аёаёЎа№„ปจับข้аёаёЎаё·аёаё‚аёаё‡а№ЂаёаёҐа№Ђаё”็นаёаёµаёЃаё‚้างหนึ่ง а№ЂаёаёҐа№Ђаё”็นยังคงตะเกียกตะกาย แต่ไม่สามารถหาที่วางเท้าได้
"ข้าหาที่มั่นไม่ได้!" а№ЂаёаёҐа№Ђаё”็นแผดเสียงกลับมาаёаёўа№€аёІаё‡а№Ѓаё•аёЃаё•аё·а№€аё™ เขาเตะไปมาаёаёўа№€аёІаё‡аёЈаёёаё™а№ЃаёЈаё‡ และเจ้าชายรีสทรงรู้สึกกลัวว่าเขาจะหลุดไปจากมืаёа№ЃаёҐа№‰аё§аё•аёЃаёҐаё‡а№„ปพร้аёаёЎаёЃаё±аёљаёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงต้аёаё‡аё„аёґаё”аёаё°а№„รให้ได้аёаёўа№€аёІаё‡а№ЂаёЈа№‡аё§аёћаёҐаё±аё™
เจ้าชายรีสทรงระลึกขึ้นได้ว่ามีเชืаёаёЃаё—ี่โаёаё„аёаё™а№Ђаё™аёаёЈа№Ња№ѓаё«а№‰аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё”аё№аёЃа№€аёаё™аё—ี่พวกเขาจะไต่ลงมา มันเป็นเครื่аёаё‡аёЎаё·аёаё—аёµа№€ ใช้วัดกำแพงในช่วงการบุกโจมตีที่เก็บเаёаёІа№„ว้ใช้ตามโаёаёЃаёІаёЄаёЄаёЎаё„аё§аёЈ ครั้งหนึ่งโаёаё„аёаё™а№Ђаё™аёаёЈа№Ња№Ђаё„ยกล่าวไว้
"โаёаё„аёаё™а№Ђаё™аёаёЈа№Њ а№ЂаёЉаё·аёаёЃаё‚аёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІ!" เจ้าชายรีสทรงตะโกน "โยนมันลงมา!"
เจ้าชายรีสทаёаё”พระเนตรขึ้นไป ทรงเห็นโаёаё„аёаё™а№Ђаё™аёаёЈа№Ња№Ђаё›а№‡аё™а№ЂаёЉаё·аёаёЃаёаёаёЃаё€аёІаёЃа№Ђаёаё§ а№Ђаё‚аёІа№Ђаёаё™аё•аё±аё§а№„ปข้างหลัง แล้วปักตะขаёа№Ђаё‚้ากับซаёаёЃаёЃаёіа№Ѓаёћаё‡аё«аёґаё™ เขากดมันจมลงไปаёаёўа№€аёІаё‡аёЄаёёаё”แรงและทดสаёаёљаёЎаё±аё™аёаёµаёЃаё«аёҐаёІаёўаё„รั้ง จากนั้นจึงโยนเชืаёаёЃаёҐаё‡аёЎаёІаё”้านล่าง а№ЂаёЉаё·аёаёЃаё«а№‰аёаёўа№ЃаёЃаё§а№€аё‡а№„ปมาผ่านเจ้าชายรีสไป
มันไม่เหลืаёа№Ђаё§аёҐаёІаёаёµаёЃа№ЃаёҐа№‰аё§ аёќа№€аёІаёЎаё·аёаёаё±аё™а№Ђаё›аёµаёўаёЃаёҐаё·а№€аё™аё‚аёаё‡а№ЂаёаёҐа№Ђаё”็นเริ่มไถลหลุดаёаёаёЃаё€аёІаёЃаёћаёЈаё°аё«аё±аё•аё–а№Њаё‚аёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІаёЉаёІаёўаёЈаёµаёЄ และ ขณะที่เขากำลังจะตกลงมานั้น а№ЂаёаёҐа№Ђаё”็นก็ฉวยจับเข้ากับเชืаёаёЃа№„ด้ เจ้าชายรีสทรงกลั้นหายใจและภาวนาให้มันตรึงเขาаёаёўаё№а№€а№„ด้
และมันก็เป็นเช่นนั้น а№ЂаёаёҐа№Ђаё”็นค่аёаёўа№† аё”аё¶аё‡аё•аё±аё§а№Ђаёаё‡аё‚ึ้นมาจนกระทั่งเขาหาตำแหน่งวางเท้าได้ а№Ђаё‚аёІаёўаё·аё™аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡а№Ѓаё™аё§аё«аёґаё™аё—ี่ยื่นจากหน้าผา а№Ђаё‚аёІаё«аёІаёўа№ѓаё€аё«аёаёљ แล้วกลับมาทรงตัวได้аёаёµаёЃаё„รั้ง а№Ђаё‚аёІаё–аёаё™аё«аёІаёўа№ѓаё€аёўаёІаё§а№„ปที่เต็มаёаёІаёЃаёІаёЈаёња№€аёаё™аё„ลาย เช่นเดียวกันกับเจ้าชายรีส аёЎаё±аё™а№ЂаёЃаё·аёаёљаё€аё°аёћаёҐаёІаё”ไปแล้ว
*
พวกเขาไปเขาไปเรื่аёаёўа№† จนกระทั่งเจ้าชายรีสไม่аёаёІаё€аё—ราบว่าเป็นเวลานานเท่าใดแล้ว ท้аёаё‡аёџа№‰аёІа№Ђаё›аёҐаёµа№€аёўаё™а№Ђаё›а№‡аё™аёЎаё·аё”ครึ้มขึ้น พระเสโทไหลรินแม้ว่าаёаёІаёЃаёІаёЁаё€аё°аё«аё™аёІаё§а№Ђаёўа№‡аё™ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์รู้สึกราวกับว่า เวลาขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์จะหมดลงได้ในทุกชั่วขณะ พระหัตถ์และพระบาทสั่นสะท้านаёаёўа№€аёІаё‡аёЈаёёаё™а№ЃаёЈаё‡ а№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё«аёІаёўа№ѓаё€аё«аёаёљаё”ังก้аёаё‡а№„ปทั่วโสตประสาท аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงสงสัยว่ามันจะต้аёаё‡а№„ต่ลงไปนานаёаёµаёЃа№Ђаё—а№€аёІа№ѓаё” аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงรู้สึกราวกับว่าจะไม่สามารถลงไปก้นบึ้งได้ในเวลาаёаё±аё™а№ѓаёЃаёҐа№‰аё™аёµа№‰ พวกเขาทั้งหมดจะต้аёаё‡аё«аёўаёёаё”และพักผ่аёаё™а№‚аё”аёўа№Ђаё‰аёћаёІаё°аёаёўа№€аёІаё‡аёўаёґа№€аё‡а№ѓаё™аёўаёІаёЎаё„а№€аёіаё„аё·аё™ แต่ปัญหาก็คืภมันไม่มีที่ไหนให้หยุดและพักผ่аёаё™а№„ด้
เจ้าชายรีสไม่สามารถทำаёаё°а№„รได้ аё™аёаёЃаё€аёІаёЃаё—аёЈаё‡аёЄаё‡аёЄаё±аёўаё§а№€аёІаё«аёІаёЃаёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІа№Ђаё«аё™аё·а№€аёаёўаёҐа№‰аёІаёЎаёІаёЃа№ЂаёЃаёґаё™а№„аё› ถ้าหากว่าพวกเขาаёаёІаё€аё€аё°а№ЂаёЈаёґа№€аёЎаё•аёЃаёҐаё‡а№„ปทีละคนๆ
аё•а№€аёаёЎаёІ เกิดเสียงดังสนั่นจากก้аёаё™аё«аёґаё™ จากนั้นก้аёаё™аёЃаёЈаё§аё”เป็นตันๆ ก็ถล่มลงมา มันหล่นมาใส่พระเศียร ตกมายังพระพักตร์และดวงพระเนตรขаёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІаёЉаёІаёўаёЈаёµаёЄ аёћаёЈаё°аё—аё±аёўаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงหยุดเต้น аёЎаё±аё™а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аёЃаё±аёљаё§а№€аёІаёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงได้ยินเสียงกรีดร้аёаё‡аё‹аё¶а№€аё‡а№ЂаёЄаёµаёўаё‡аёЎаё±аё™а№Ѓаё•аёЃаё•а№€аёІаё‡а№„аё› ในครั้งนี้มันเป็นเสียงกรีดร้аёаё‡а№Ѓаё«а№€аё‡аё„аё§аёІаёЎаё•аёІаёў และที่ปลายสายพระเนตรขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์นั้นเаёаё‡ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ได้ทรงเห็นการตกฮวบลงมา аёЎаё±аё™аёња№€аёІаё™аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ไป มันเร็วเกินกว่าที่พระаёаё‡аё„์จะรับรู้ได้ มันเป็นร่างๆ аё«аё™аё¶а№€аё‡
เจ้าชายรีสทรงเаёаё·а№‰аёаёЎаёЎаё·аёа№„ปคว้าเขาเаёаёІа№„ว้ แต่มันเกิดขึ้นаёаёўа№€аёІаё‡аёЈаё§аё”เร็วมาก ทั้งหมดทั้งมวลที่พระаёаё‡аё„์ทรงสามารถทำได้คืภหันไปแล้วเฝ้าดู аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёаё”พระเนตรเห็นคร็аёаёЃаё•аёЃаёҐаё‡аёЎаёІаёЃаёҐаёІаё‡аёаёІаёЃаёІаёЁ เขากรีดร้аёаё‡а№ЂаёЄаёµаёўаё‡а№Ѓаё«аёҐаёЎ ร่วงลงมาจากด้านหลัง แล้วพุ่งตัวตรงดิ่งลงสู่ความไร้แก่นสาร
аёљаё—аё—аёµа№€ аёЄаёІаёЎ
เจ้าชายเคนดริคทรงม้าаёаёўаё№а№€а№Ђаё„ียงข้างаёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ เจ้าชายบรаёаё™аёЄаё±аё™а№ЃаёҐаё°аёЄаёЈа№‡аёаёЃ ทรงนำทัพทหารหลายพันนายเข้าเผชิญหน้ากับราชาไทรัสและаёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈаё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”аёґ พวกเขาได้เดินเข้ามาสู่หลุมพรางจากกลаёаёёаёљаёІаёўаё‚аёаё‡аёЈаёІаёЉаёІа№„аё—аёЈаё±аёЄ และเจ้าชายเคนดริคทรงตระหนักดีแล้วว่า ในขณะนี้มันสายเกินไปแล้ว และมันเป็นความผิดพลาดครั้งยิ่งใหญ่ที่ทรงไว้ใจเขา
เจ้าชายเคนดริคทаёаё”พระเนตรขึ้นไปทางด้านขวา ทรงเห็นว่าด้านบนสันเขามีพลаё?аё™аё№аё‚аёаё‡аё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”ิราวหมื่นนายเตรียมกำลังไว้พร้аёаёЎ ทางด้านซ้ายพระаёаё‡аё„์ทรงเห็นว่ามีจำนวนเท่าๆ аёЃаё±аё™ ด้านหน้าพวกเขาเป็นกаёаё‡аёЃаёіаёҐаё±аё‡аё—หารทจำนวนมากขึ้นไปаёаёµаёЃ กำลังพลเพียงไม่กี่พันขаёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІаёЉаёІаёўа№Ђаё„นดริคไม่สามารถจะเข้าไปต่аёаёЄаё№а№‰аёЃаё±аёљаёЃаёіаёҐаё±аё‡аё—หารมากมายเช่นนี้ได้ พวกเขาก็จะถูกสังหารและแพ้аёаёўа№€аёІаё‡аёЈаёІаёљаё„аёІаёљ หากพวกพลаё?นูยิงขยับแค่เพียงเล็กน้аёаёўаёЃа№‡аё€аё°аё†а№€аёІаёҐа№‰аёІаё‡аёћаёҐаё—аё«аёІаёЈаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ลงได้ ทางภูมิศาสตร์แล้วการตั้งมั่นаёаёўаё№а№€аё—аёµа№€аёђаёІаё™аё‚аёаё‡аё«аёёаёља№Ђаё‚าก็ไม่ได้ช่วยพวกเขาเลย ราชาไทรัสได้เลืаёаёЃаё€аёёаё”แห่งการสุ่มโจมตีได้เป็นаёаёўа№€аёІаё‡аё”аёµ
เจ้าชายเคนดริคประทับนั่งตรงนั้นаёаёўа№€аёІаё‡аё«аёЎаё”аё«аё™аё—аёІаё‡ พระพักตร์แผดเผาไปด้วยไฟแห่งความเคืаёаё‡а№Ѓаё„้นและเดืаёаё”ดาล аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงจ้аёаё‡аёЃаёҐаё±аёља№„аё›аёаёўа№€аёІаё‡аёЈаёІаёЉаёІа№„ทรัสผู้ซึ่งประทับนั่งаёаёўаё№а№€аёљаё™аё«аёҐаё±аё‡аёЎа№‰аёІ พร้аёаёЎаёЃаё±аёљаёЈаёаёўаёўаёґа№‰аёЎа№Ѓаё«а№€аё‡аё„аё§аёІаёЎаёћаё¶аё‡аёћаёа№ѓаё€а№‚ดยมีพระโаёаёЈаёЄаё—ั้งสี่аёаёўаё№а№€а№Ђаё„ียงข้างพระаёаё‡аё„а№Њ
"а№Ђаё‡аёґаё™аёЄаёіаё„аё±аёЌаёЃаё±аёљаё—а№€аёІаё™аёЎаёІаёЃаё™аё±аёЃаё«аёЈаё·аё?" เจ้าชายเคนดริคตรัสถามราชาไทรัสผู้ซึ่งаёаёўаё№а№€аё«а№€аёІаё‡а№„аё›аёЈаёІаё§аёЄаёґаёљаёџаёёаё• аёћаёЈаё°аёЄаёёаёЈа№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์แข็งกร้าวดั่งโลหะ "ท่านถึงได้มาขายพวกเดียวกันเаёаё‡ เลืаёаё”а№Ђаё”аёµаёўаё§аёЃаё±аё™а№Ђаёаё‡"
ราชาไทรัสไม่ได้แสดงความสำนึกผิดใดๆ аё—аёЈаё‡аёЎаёµаёЈаёаёўаёўаёґа№‰аёЎаёЃаё§а№‰аёІаё‡аёўаёґа№€аё‡аёЃаё§а№€аёІа№Ђаё”аёґаёЎ
"พวกเจ้าไม่ได้มีสายเลืаёаё”เดียวกับข้า จำได้ไหม?" аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё•аёЈаё±аёЄ " аё™аё±а№€аё™аё„аё·аёа№Ђаё«аё•аёёаёњаёҐаё§а№€аёІ ทำไมข้าถึงไม่ได้ครаёаё‡аёљаё±аёҐаёҐаё±аё‡аёЃа№ЊаёЄаё·аёљаё•а№€аёаё€аёІаёЃаёћаёµа№€аёЉаёІаёўаё‚аёаё‡аё‚้าตามกฎหมาย"
аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„аёЃаёЈаё°а№ЃаёаёЃаёҐаёіаё„аёаё‚ึ้นด้วยความโกรаё?а№Ђаё„аё·аёаё‡
"กฎหมายแห่งราชวงศ์แม็กกิลกำหนดให้มีการสืบสันติบัลลังค์สู่พระโаёаёЈаёЄ ไม่ใช่พระаёаё™аёёаёЉаёІ"
ราชาไทรัสส่ายพระเกศา
"ทั้งหมดมันไม่สำคัญаёаёµаёЃа№ЃаёҐа№‰аё§а№ѓаё™аё•аёаё™аё™аёµа№‰ аёЃаёЋаё«аёЎаёІаёўаё‚аёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІа№„ม่ได้มีความสำคัญаёаёµаёЃаё•а№€аёа№„аё› аёаёіаё™аёІаё€аёЄаёІаёЎаёІаёЈаё–а№ЂаёаёІаёЉаё™аё°аёЃаёЋаё«аёЎаёІаёўа№„ด้ аёћаё§аёЃаё—аёµа№€аёЎаёµаёаёіаё™аёІаё€аёЄаёІаёЎаёІаёЈаё–ควบคุมกฎหมายได้ และตаёаё™аё™аёµа№‰а№Ђаё€а№‰аёІаёЃа№‡а№Ђаё«а№‡аё™а№ЃаёҐа№‰аё§аё§а№€аёІ ข้าแข็งแกร่งกว่า аё™аё±а№€аё™аё«аёЎаёІаёўаё–аё¶аё‡аё™аё±аёљаё•а№€аёаё€аёІаёЃаё™аёµа№‰а№„аё› ข้าจะเขียนกฎหมายเаёаё‡ аёЃаёІаёЈаёЄаё·аёљаё•а№€аёаёЈаёІаёЉаёљаё±аёҐаёҐаё±аё‡аёЃа№Њаё€аёІаёЃаёЈаёёа№€аё™аёЄаё№а№€аёЈаёёа№€аё™аё€аё°а№„ม่จดจำกฎหมายเดิมๆขаёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІаёаёµаёЃ аё—аёёаёЃаёаёўа№€аёІаё‡аё—ี่พวกเขาจะจดจำก็คืภข้า ราชาไทรัสผู้เป็นกษัตริย์ ไม่ใช่เจ้าหรืаёаё™а№‰аёаё‡аёЄаёІаё§аё‚аёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІ"
"ราชบัลลังก์ที่ได้มาаёаёўа№€аёІаё‡аёњаёґаё”กฎหมายจะไม่มีทางаёаёўаё№а№€а№„ด้аёаёўа№€аёІаё‡аёўаё·аё”аёўаёІаё§" เจ้าชายเคนดริคทรงโต้ตаёаёљаёЃаёҐаё±аёљаёЎаёІ "аё—а№€аёІаё™аёаёІаё€аё€аё°аё†а№€аёІаёћаё§аёЃа№ЂаёЈаёІа№„ด้ аё«аёЈаё·аёа№ЃаёЎа№‰ แต่โน้มน้าวแаёаё™а№‚ดรนิคัสให้ยินยаёаёЎаёЎаёаёљаёЈаёІаёЉаёљаё±аёҐаёҐаё±аё‡аёЃа№ЊаёЃаё±аёља№Ђаё€а№‰аёІ แต่เจ้าและข้าต่างก็รู้ว่า เจ้าจะไม่ได้ครаёаёљаё„аёЈаёаё‡аёљаё±аёҐаёҐаё±аё‡аё„์ได้เป็นเวลานาน เจ้าจะถูกทรยศเหมืаёаё™аёЃаё±аёљаё—ี่เจ้าทำกับพวกเรา"
ราชาไทรัสประทับนั่งаёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™аёаёўа№€аёІаё‡а№„ร้กังวล
"ถ้าаёаёўа№€аёІаё‡аё™аё±а№‰аё™ ข้าก็จะลิ้มรสชาติแห่งราชบัลลังค์จากช่วงเวลาаёаё±аё™а№ЃаёЄаё™аёЄаё±а№‰аё™аё•аёЈаёІаёљаё€аё™аёЃаёЈаё°аё—ั่งวาระสุดท้าย และข้าก็จะปรบมืаёа№ѓаё«а№‰аёЃаё±аёљаё„аё™аё—аёЈаёўаёЁ ที่มีความสามารถเทียบเท่ากันกับวันที่ข้าทรยศเจ้า"
"аё„аёёаёўаёЃаё±аё™аёћаёа№ЃаёҐа№‰аё§!" ผู้บัญชาการทหารจักรวรรดิตะโกนขึ้น "аё€аё‡аёўаёаёЎа№Ѓаёћа№‰аё«аёЈаё·аёаёўаёаёЎаё•аёІаёўаёЃаё±аё™аё—ั้งหมด!"
เจ้าชายเคนดริคทรงจ้аёаё‡аёЃаёҐаё±аёља№„ปด้วยความโกรаё?а№Ђаё„аё·аёаё‡ ด้วยทรงทราบดีว่าจะต้аёаё‡аёўаёаёЎа№Ѓаёћа№‰ แต่ไม่ทรงปรารถนาจะทำเช่นนั้น
"аё§аёІаё‡аёаёІаё§аёёаё?аё‚аёаё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё€а№‰аёІаёҐаё‡" ราชาไทรัสตรัสаёаёўа№€аёІаё‡аёЄаё‡аёљ ด้วยน้ำเสียงปลаёаёља№‚аёўаё™ "ข้าจะปฏิบัติกับพวกเจ้าаёаёўа№€аёІаё‡аёўаёёаё•аёґаё?аёЈаёЈаёЎа№Ђаё‰аёЃа№ЂаёЉа№€аё™аё™аё±аёЃаёЈаёљ "เจ้าจะเป็นนักโทษแห่งสงคราม ข้าจะไม่ใช้กฎหมายขаёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІ แต่ข้าจะให้เกียรติแก่กฎแห่งสงครามสำหรับนักรบ ข้าให้สัญญากับเจ้าว่าจะไม่ทำร้ายเจ้า"
เจ้าชายเคนดริคทаёаё”พระเนตรไปยังเจ้าชายบรаёаё™аёЄаё±аё™ สร็аёаёЃ และаёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ ผู้ซึ่งจ้аёаё‡аёЎаёаё‡аёЃаёҐаё±аёљаёЎаёІаёўаё±аё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ พวกเขาทั้งหมดนั่งаёаёўа№€аёІаё‡аёЄаё‡аёља№Ђаё‡аёµаёўаёљ аёаёўа№€аёІаё‡аёаё±аёЁаё§аёґаё™аёњаё№а№‰аёЎаёµаё„วามทรนงโดยมีม้าที่เคลื่аёаё™а№„หวด้วยท่าทางกระฉับกระเฉงаёаёўаё№а№€а№Ђаёљаё·а№‰аёаё‡аёҐа№€аёІаё‡
"ทำไมพวกข้าต้аёаё‡а№ЂаёЉаё·а№€аёа№ѓаё€а№Ђаё€а№‰аёІаё”้วย?" เจ้าชายบรаёаё™аёЄаё±аё™аё—รงตะโกนกลับมายังราชาไทรัส "เจ้าได้พิสูจน์แล้วว่าคำพูดขаёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІа№„ร้ความหมาย และข้าก็มีใจที่จะตายаёаёўаё№а№€аё—аёµа№€аё™аёµа№€ а№ѓаё™аёЄаёЎаёЈаё аё№аёЎаёґаёЈаёљ а№Ђаёћаё·а№€аёаё—ี่จะล้างรаёаёўаёўаёґа№‰аёЎаёаёаёЃа№„ปจากใบหน้าขаёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІ"
ราชาไทรัสทรงหันกลับมาทำพระพักตร์บึ้งตึงใส่เจ้าชายบรаёаё™аёЄаё±аё™
"เจ้าพูดมาได้ เพราะเจ้าไม่ใช่พวกราชวงศ์แม็คกิล เจ้าเป็นแม็คคลาวด์ เจ้าไม่มีสิทаё?аёґа№ЊаёЎаёІаёўаёёа№€аё‡аёўа№€аёІаёЎаёЃаё±аёљаёЃаёґаё€аё‚аёаё‡аёЈаёІаёЉаё§аё‡аёЁа№Ња№ЃаёЎа№‡аё„กิล"
เจ้าชายเคนดริคทรงเข้ามาปกป้аёаё‡аёћаёЈаё°аёЄаё«аёІаёў "เจ้าชายบรаёаё™аёЄаё±аё™аё–аё·аёа№Ђаё›а№‡аё™аё«аё™аё¶а№€аё‡а№ѓаё™аёЉаёІаё§а№ЃаёЎа№‡аё„กิลแล้ว аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё•аёЈаё±аёЄа№ѓаё™аё™аёІаёЎаё‚аёаё‡аёћаё§аёЃа№ЂаёЈаёІ"
ราชาไทรัสทรงขบกรามแน่นและเห็นได้ชัดว่าทรงรู้สึกรำคาญ
"ทางเลืаёаёЃа№Ђаё›а№‡аё™аё‚аёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІ аёЎаёаё‡аё”ูกำลังขаёаё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё€а№‰аёІа№Ђаёаё‡а№ЃаёҐаё°аё—หารพลаё?аё™аё№аё‚аёаё‡аёћаё§аёЃа№ЂаёЈаёІаё«аёҐаёІаёўаёћаё±аё™аё„นที่เตรียมพร้аёаёЎаёаёўаё№а№€а№ЃаёҐа№‰аё§ เจ้าแพ้ภูมิปัญญาขаёаё‡а№ЂаёЈаёІ แม้ว่าเจ้าจะยกดาบขึ้นมาได้ аё—аё«аёІаёЈаё‚аёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІаёЃа№‡аё€аё°аё•аёІаёўаё„аёІаё—аёµа№€аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™ และเจ้าก็มаёаё‡аёаёаёЃаёЉаё±аё”เจนแล้วเรื่аёаё‡аё™аёµа№‰ มันมีช่วงเวลาแห่งการต่аёаёЄаё№а№‰а№ЃаёҐаё°аёЉа№€аё§аё‡а№Ђаё§аёҐаёІаё—ี่ต้аёаё‡аёўаёаёЎа№Ѓаёћа№‰ หากเจ้าต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаё›аёЃаё›а№‰аёаё‡аё—аё«аёІаёЈаё‚аёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІаёЃа№‡аё€аё‡аё—ำตามสิ่งที่ผู้บังคับบัญชาที่ดีควรกระทำ аё§аёІаё‡аёаёІаё§аёёаё?เจ้าลงซะ"
เจ้าชายเคนดริคทรงขบกรามแน่นหลายครั้งหลายครา ทรงรู้สึกแผดเผาаёаёўаё№а№€аё”้านใน แม้พระаёаё‡аё„์จะทรงเกลียดการยаёаёЎаёЈаё±аёљаёЎаё±аё™аёЎаёІаёЃа№Ђаё—่าไหร่ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงรู้ว่าราชาไทรัสพูดถูก аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงชำเลืаёаё‡а№„ปและทรงทราบได้ในทันทีว่า аё—аё«аёІаёЈаёЄа№€аё§аё™а№ѓаё«аёЌа№€ ถ้าไม่ใช่ทั้งหมดนั้นจะถูกฆ่าตายаёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аёµа№‰аё«аёІаёЃаёћаёўаёІаёўаёІаёЎаё•а№€аёаёЄаё№а№‰ แม้ว่าพระаёаё‡аё„์ต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаё€аё°аё•а№€аёаёЄаё№а№‰аёЎаёІаёЃа№Ђаё—а№€аёІа№ѓаё” มันก็จะเป็นเรื่аёаё‡аё—ี่เห็นแก่ตัว แม้ว่าพระаёаё‡аё„์จะดูถูกดูแคลนไทรัสสักเท่าใด а№Ѓаё•а№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงทราบว่าที่ราชาไทรัสตรัสเป็นเรื่аёаё‡аё€аёЈаёґаё‡аё—аёµа№€аё—аё«аёІаёЈаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์จะไม่เป็นаёаё±аё™аё•аёЈаёІаёў аё•аёЈаёІаёља№ѓаё”аё—аёµа№€аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаёЎаёµаёЉаёµаё§аёґаё•аёаёўаё№а№€аёЈаёаё” พวกเขาก็สามารถต่аёаёЄаё№а№‰а№„ด้аёаёµаёЃа№ѓаё™аё§аё±аё™аё‚้างหน้า аёаёІаё€аё€аё°а№Ђаё›а№‡аё™аё—аёµа№€аёаё·а№€аё™аё«аёЈаё·аёаёЄаёЎаёЈаё аё№аёЎаёґаёаё·а№€аё™
เจ้าชายเคนดริคทаёаё”พระเนตรไปยังаёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ชายผู้ซึ่งต่аёаёЄаё№а№‰а№Ђаё„ียงข้างกันมานับครั้งไม่ถ้วน ผู้ซึ่งเป็นผู้สุดยаёаё”а№Ѓаё«а№€аё‡аё—аё«аёІаёЈаёЃаёаё‡аёЈаёља№Ђаё‡аёґаё™ และทราบว่าเขาก็กำลังคิดในสิ่งเดียวกันаёаёўаё№а№€ การเป็นผู้นำนั้นมันต่างจากการเป็นаёаё±аёЁаё§аёґаё™аёаё±аёЁаё§аёґаё™аё—аёµа№€аёЄаёІаёЎаёІаёЈаё–аё€аё°аё•а№€аёаёЄаё№а№‰аё›аёҐаё”ปล่аёаёўаёаёІаёЈаёЎаё“์ไปได้аёаёўа№€аёІаё‡а№„ม่ต้аёаё‡а№„аё•аёЈа№€аё•аёЈаёаё‡ แต่ผู้นำนั้นจะต้аёаё‡аё„ิดถึงผู้аёаё·а№€аё™аёЃа№€аёаё™аё•аё™а№Ђаёаё‡
"มันมีช่วงเวลาแห่งаёаёІаё§аёёаё?และช่วงเวลาที่ต้аёаё‡аёўаёаёЎаё›аёҐа№€аёаёўаёЎаё±аё™" аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ตะโกนร้аёаё‡ "เราจะตกลงรับคำขаёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІа№ѓаё™аёђаёІаё™аё°аёаё±аёЁаё§аёґаё™ аё—аё«аёІаёЈаё‚аёаё‡аёћаё§аёЃа№ЂаёЈаёІаё€аё°а№„аёЎа№€аёЈаё±аёўаёаё±аё™аё•аёЈаёІаёўа№ЃаёҐаё° а№ѓаё™а№Ђаё‡аё·а№€аёаё™а№„ขนั้นพวกเราก็จะวางаёаёІаё§аёёаё?ลง หากเจ้าฝ่าฝืนไม่ทำตามคำพูดแล้ว ดวงจิตที่พักพิงแด่พระเจ้า ข้าจะกลับมาจากขุมนรกเพื่аёа№ЃаёЃа№‰а№Ѓаё„้นพวกเจ้าทุกผู้ทุกคน"
ราชาไทรัสทรงพยักหน้ารับด้วยความพаёаёћаёЈаё°аё—аё±аёў аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„аёўаё·а№€аё™аёЎаё·аёа№„аё›аё§аёІаё‡аё”аёІаёљаё‚аёаё‡а№Ђаё‚าลงบนพื้น พร้аёаёЎаёЃаё±аёљаё›аёҐаёаёЃаёЎаёµаё” аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаё§аёІаё‡аёаёІаё§аёёаё?ลงด้วยเสียงกระทบกันดังกังวาน
เจ้าชายเคนดริคก็ทรงกระทำตาม เช่นเดียวกันกับเจ้าชายบรаёаё™аёЄаё±аё™а№ЃаёҐаё°аёЄаёЈа№‡аёаёЃ แต่ละคนมีความรู้สึกลังเล แต่ก็รู้ดีว่ามันเป็นหนทางที่ฉลาด
ด้านหลังพวกเขาตามมาด้วยเสียงดังกระทบกันขаёаё‡аёаёІаё§аёёаё?นับพันๆ ชิ้นที่ตกลงจะаёаёІаёЃаёІаёЁа№ЃаёҐа№‰аё§аё•аёЃаёҐаё‡аёЄаё№а№€аёћаё·а№‰аё™аё”аёґаё™аё‚аёаё‡аё¤аё”аё№аё«аё™аёІаё§аёЃаёаё‡аё™аё±аёЃаёЈаёља№Ђаё‡аёґаё™аё—ั้งหมดและทหารจากแม็คกิลและเมืаёаё‡аё‹аёґа№ЂаёҐа№Ђаё‹аёµаёўаёЃаёіаёҐаё±аё‡аёўаёаёЎа№Ѓаёћа№‰аёЈаёІаёЉаёІ
ไทรัสทรงยิ้มกว้าง
аё•аёаё™аё™аёµа№‰аёҐаё‡аё€аёІаёЃаёЎа№‰аёІа№Ђаё‚аёІаёаёаёЃаё„ำสั่งพวกเขาต่างลงจากม้าทีละคนทีละคนและยืนаёаёўаё№а№€аё”้านหน้าม้าขаёаё‡аё•аё™аёЈаёІаёЉаёІа№„ทรัสทรงแย้มยิ้มราวกับว่า กำลังเฉลิมฉลаёаё‡аёЃаё±аёљаёЉаё±аёўаёЉаё™аё°аё‚аёаё‡аё•аё™аё™аёµа№€аёЄаёіаё«аёЈаё±аёљаё«аёҐаёІаёўаё›аёµаё—ี่ข้าถูกเนรเทศไปаёаёўаё№а№€аё—ี่เกาะด้านเหนืภถูกริษยาจากราชสำนักโดยพี่ชายคนโตจากพระราชาаёаёіаё™аёІаё€аё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ а№Ѓаё•а№€аё•аёаё™аё™аёµа№‰а№ѓаё„аёЈаёЃаё±аё™аё—аёµа№€аёЎаёµаёаёіаё™аёІаё€а№Ђаё«аё™аё·аёа№ЃаёЎа№‡аё„กิลทั้งหมด"
"аёаёіаё™аёІаё€аё€аёІаёЃаёЃаёІаёЈаё—аёЈаёўаёЁа№Ђаё›аёЈаёµаёўаёља№ЂаёЄаёЎаё·аёаё™аёЃаёІаёЈа№„ร้аёаёіаё™аёІаё€а№‚ดยสิ้นเชิง" เจ้าชายบรаёаё™аёЄаё±аё™аё•аёЈаё±аёЄаёЃаёҐаё±аёљаёЎаёІ
พระพักตร์ราชาไทรัสเปลี่ยนเป็นขมึงถึง ทรงพยักหน้ากลับไปยังทหาร
พวกทหารรีบรุดมาผูกข้аёаёЎаё·аёаё‚аёаё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё‚าด้วยเชืаёаёЃаё«аёўаёІаёља№† จากนั้นจึงลากพวกเขาаёаёаёЃа№„ปโดยมีพวกเขานับพันๆ เป็นนักโทษ ขณะที่เจ้าชายเคนดริคทรงถูกลากไปนั้น ทันใดนั้นพระаёаё‡аё„์ทรงระลึกได้ถึงพระаёаё™аёёаёЉаёІ เจ้าชายก็аёаё”аёџаёЈаёµаёўа№Њ พวกเขาตามมาด้วยกัน แต่ยังไม่เห็นพระаёаё™аёёаёЉаёІаёЃаё±аёљ аё—аё«аёІаёЈаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์เลย аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аёЄаё‡аёЄаё±аёўаё§а№€аёІ аёљаёІаё‡аё—аёµаёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаёаёІаё€аё€аё°аё«аё™аёµа№„ปได้ และพระаёаё‡аё„์ก็หวังว่า พวกเขาน่าจะมีโชคชะตาที่ดีกว่าตนเаёаё‡ аёљаёІаё‡аё—аёµаёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№ЊаёаёІаё€аё€аё°аё„าดหวังมากเกินไป
สำหรับเจ้าชายก็аёаё”ฟรีย์แล้ว ไม่มีใครสามารถล่วงรู้ได้
аёљаё—аё—аёµа№€ аёЄаёµа№€
เจ้าชายก็аёаё”ฟรีย์ทรงม้านำหน้ากаёаё‡аёћаёҐаё—аё«аёІаёЈ ทรงขนาบข้างไปด้วยพระสหายที่มีаёаё°аё„аёаёЈа№Њаё? ฟุลตันและนายพลเมืаёаё‡аё‹аёґа№ЂаёҐа№Ђаё‹аёµаёў และเคียงข้างกับผู้บัญชาการขаёаё‡аё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”ิผู้ซึ่งได้รับการปลดปล่аёаёўа№ѓаё«а№‰а№Ђаё›а№‡аё™аёаёґаёЄаёЈаё° เจ้าชายก็аёаё”ฟรีย์ทรงม้ามาพร้аёаёЎаёЃаё±аёљаёЈаёаёўаёўаёґа№‰аёЎаёЃаё§а№‰аёІаё‡аёљаё™аёћаёЈаё°аёћаё±аёЃаё•аёЈа№Њ ทรงรู้สึกพึงพаёа№ѓаё€ а№ЂаёЎаё·а№€аёаё—аёаё”พระเนตรไปเห็นกаёаё‡аёЃаёіаёҐаё±аё‡аё‚аёаё‡аё—หารจักรวรรดิจำนวนหลายพันนายที่มีความแข็งแกร่งได้ขี่ม้าร่วมทางรวมพลร่วมไปกับพระаёаё‡аё„а№Њ
аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงใคร่ครวญไปด้วยความพึงพаёа№ѓаё€аё–ึงการให้เงินสินบนกับพวกเขา มันเป็นทаёаё‡аё„аёіаёљаёЈаёЈаё€аёёа№ѓаё™аёЃаёЈаё°аёЄаёаёљаё—ี่มีจำนวนมากมายนับไม่ถ้วน аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงระลึกถึงสีหน้าขаёаё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІ และทรงรู้สึกปิติยินดีที่แผนการขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№ЊаёЄаё±аёЎаё¤аё—аё?ิ์ผล аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงไม่แน่พระทัยจนกระทั่งช่วงวินาทีสุดท้าย มันเป็นครั้งแรกที่พระаёаё‡аё„์ทรงหายใจได้аёаёўа№€аёІаё‡аёЄаё°аё”аё§аёЃ аёЎаё±аё™аёЎаёµаё«аё™аё—аёІаё‡аёЎаёІаёЃаёЎаёІаёўа№ѓаё™аёЃаёІаёЈаёЉаё™аё°аёЄаё‡аё„аёЈаёІаёЎ ท้ายที่สุดแล้ว аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ก็เพิ่งจะชนะสงครามมาโดยไม่เสียเลืаёаё”เลยสักหยดเดียว аёљаёІаё‡аё—аёµаёЎаё±аё™аёаёІаё€аё€аё°а№„ม่ทำให้พระаёаё‡аё„а№ЊаёЎаёµа№ЂаёЃаёµаёўаёЈаё•аёґаё«аёЈаё·аёаёЃаёҐа№‰аёІаё«аёІаёЌаёаёўа№€аёІаё‡а№ЂаёЉа№€аё™аё™аё±аёЃаёЈаёљаёаё·а№€аё™а№† แต่มันก็ยังทำให้พระаёаё‡аё„์ประสบความสำเร็จ а№ЂаёЎаё·а№€аёаё§аё±аё™аё«аё™аё¶а№€аё‡аёЄаёґа№‰аё™аёЄаёёаё”ลงแล้วนี่ไม่ใช่จุดมุ่งหมายกระนั้นหรืаё? аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์จะทรงเลืаёаёЃаё—ี่จะเก็บชีวิตขаёаё‡аё—หารทุกคนไว้ และเลืаёаёЃа№ѓаёЉа№‰аёЃаёІаёЈаё•аёґаё”สินบนมากกว่าเห็นพวกเขาครึ่งหนึ่งต้аёаё‡аё–ูกฆ่าโดย ปราศจากการยั้งคิดจากการถืаёа№ЂаёЃаёµаёўаёЈаё•аёґа№Ѓаё«а№€аё‡аёаё±аёЁаё§аёґаё™ นั่นมันก็เป็นเรื่аёаё‡а№Ђаё‰аёћаёІаё°аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ
เจ้าชายก็аёаё”аёџаёЈаёµаёўа№Њаё—аёЈаё‡аё‡аёІаё™аё«аё™аё±аёЃа№Ђаёћаё·а№€аёаё›аёЈаё°аёЄаёљаё„วามสำเร็จ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ได้ใช้ความสัมพันаё?а№ЊаёЄа№€аё§аё™аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ในตลาดมืดผ่านไปทางหаёаё™аёІаё‡а№‚ลม โรงเตี๊ยมและตรаёаёЃаё—ี่ลับตา а№Ђаёћаё·а№€аёаё—аёµа№€аё€аё°аё•аёІаёЎаёЄаё·аёљаё«аёІаё§а№€аёІа№ѓаё„аёЈаё™аёаё™аё«аёҐаё±аёљаёЃаё±аёљаёњаё№а№‰а№ѓаё” аё«аёЈаё·аёаё§а№€аёІаё«аёаё™аёІаё‡а№‚ลมที่ไหนที่ผู้บัญชาการขаёаё‡аё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”ิจะไปเป็นประจำในаёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈаё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™ และสืบหาว่าผู้บังคับบัญชาขаёаё‡аё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”ิคนไหนก็เปิดใจที่จะรับเงิน เจ้าชายก็аёаё”аёџаёЈаёµаёўа№Њаё—аёЈаё‡аёЎаёµаёЉа№€аёаё‡аё—аёІаё‡аёЃаёІаёЈаёЄаё·а№€аёаёЄаёІаёЈаёаёўа№€аёІаё‡аёњаёґаё”กฎหมายมากไปกว่าที่ใครๆ ทรงใช้เวลาทั้งชีวิตรวบรวมข้аёаёЎаё№аёҐа№ЃаёҐаё°аё•аёаё™аё™аёµа№‰аё‚้аёаёЎаё№аёҐа№Ђаё«аёҐа№€аёІаё™аё±а№‰аё™аёЃа№‡а№„ด้นำมาใช้ประโยชน์ มันไม่ได้เสียหายаёаё°а№„аёЈаё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงจ่ายสินน้ำใจแก่ทุกคนที่ทรงติดต่аёа№Ђаё›а№‡аё™аёаёўа№€аёІаё‡аё”аёµ และสุดท้ายพระаёаё‡аё„์ก็ได้นำทаёаё‡аё„аёіаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёљаёґаё”ามาใช้ให้เกิดประโยชน์
กระนั้น เจ้าชายก็аёаё”ฟรีย์ก็ยังไม่ทรงแน่พระทัยว่า аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаё€аё°а№ЂаёЉаё·а№€аёа№ѓаё€а№„ด้ จนกระทั่งถึงช่วงเวลาสุดท้าย มันไม่มีใครที่จะมาซื้аёаё‚ายกันได้аёаёўа№€аёІаё‡аёћаё§аёЃаё«аё±аё§аё‚โมย аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงใช้โаёаёЃаёІаёЄаё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аёЎаёµ аё—аёЈаё‡аё—аёЈаёІаёљаё§а№€аёІаёЎаё±аё™а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аёЃаёІаёЈа№‚ยนเหรียญที่ผู้คนจะไว้วางใจกันได้ก็ต่ภเมื่аёа№„ด้รับการจ่ายเป็นทаёаё‡аё„аёі а№Ѓаё•а№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงจ่ายพวกนั้นเป็นทаёаё‡аё„ำชั้นเลิศ аёЈаё°аё”аё±аёља№Ђаёўаёµа№€аёўаёЎаёўаёаё” พวกเขาจึงผันแปรไปเป็นพวกที่ไว้วางใจаёаёўа№€аёІаё‡аёЎаёІаёЃаё‹аё¶а№€аё‡аёЎаёІаёЃаёЃаё§а№€аёІаё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงคาดไว้
аё€аёЈаёґаё‡аёаёўаё№а№€аё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงไม่ทราบว่ามันจะเป็นเวลานานเท่าไหร่ที่กаёаё‡аё—аё±аёћаё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”аёґаё€аё°аё€аё‡аёЈаё±аёЃаё аё±аёЃаё”аёµаёЃаё±аёљаёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ а№Ѓаё•а№€аёаёўа№€аёІаё‡аё™а№‰аёаёўа№† พวกเขาก็ได้ประจบประแจ เข้ามารวมกันเป็นกаёаё‡аё—ัพเดียวแล้ว ในขณะนี้
"ข้าคิดผิดเกี่ยวกับตัวท่าน" เสียงหนึ่งดังขึ้น
เจ้าชายก็аёаё”ฟรีย์ทรงหันไปเห็นนายพลแห่งเมืаёаё‡аё‹аёґа№ЂаёҐа№Ђаё‹аёµаёўа№„ด้เข้ามาаёаёўаё№а№€аё”้านข้างขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ และมаёаё‡аёЎаёІаё”้วยความชื่นชม
"ข้าต้аёаё‡аёўаёаёЎаёЈаё±аёљаё§а№€аёІ ข้าเคยสงสัยในตัวท่าน" а№Ђаё‚аёІаёћаё№аё”аё•а№€аё "ข้าขаёа№‚аё—аё© ข้าไม่เคยนึกฝันว่าแผนการขаёаё‡аё—่านจะเป็นแผนการаёаё±аё™аё«аёҐаё±аёЃа№Ѓаё«аёҐаёЎ ข้าจะไม่ตั้งคำถามกับท่านаёаёµаёЃа№ЃаёҐа№‰аё§"
เจ้าชายก็аёаё”ฟรีย์ทรงยิ้มกลับมา ทรงรู้สึกถึงการได้รับการแก้ต่างที่นายพลทุกคนและทหารทุกฝ่ายต่างพากันสงสัยในตัวพระаёаё‡аё„์มาตลаёаё”аёЉаёµаё§аёґаё• ทั้งในราชสำนักขаёаё‡аёћаёЈаё°аёљаёґаё”аёІВ а№ѓаё™аё«аёЎаё№а№€аё™аё±аёЃаёЈаёљ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё–аё№аёЃаёЎаёаё‡аё”้วยสายตาแห่งการดูถูกเหยียดหยามมาโดยตลаёаё” ในบัดนี้ ที่สุดแล้ว พวกเขาก็ได้เห็นว่าพระаёаё‡аё„์นี้ก็สามารถมีประสิทаё?аёґаё аёІаёћа№Ђаёћаёµаёўаё‡аёћаёаёЃаё±аёљаёћаё§аёЃа№Ђаё‚าได้ตามครรลаёаё‡аё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Ња№Ђаёаё‡
"аёаёўа№€аёІаёЃаё±аё‡аё§аёҐа№„ปเลย" เจ้าชายก็аёаё”аёџаёЈаёµаёўа№Њаё•аёЈаё±аёЄ "ข้าตั้งคำถามตัวเаёаё‡а№ЃаёҐаё°аёЃа№‡а№ЂаёЈаёµаёўаё™аёЈаё№а№‰а№„аё›а№ЂаёЈаё·а№€аёаёўа№† аёЈаё°аё«аё§а№€аёІаё‡аё—аёІаё‡ ข้าไม่ใช่ผู้บังคับบัญชาการและข้าก็ไม่มีแผนการต้นฉบับаёаё°а№„аёЈаё—аёµа№€а№Ђаё«аё™аё·аёа№„аё›аёЃаё§а№€аёІаёЃаёІаёЈа№ЂаёаёІаёЉаёµаё§аёґаё•аёЈаёаё”ที่ข้าทำаёаёўаё№а№€а№Ђаё›а№‡аё™аё›аёЈаё°аё€аёі"
"แล้วเรากำลังไปที่ใด а№ѓаё™аё•аёаё™аё™аёµа№‰?" นายพลถาม
"а№Ђаёћаё·а№€аёа№Ђаё‚้าร่วมกับเจ้าชายเคนดริค аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„และคนаёаё·а№€аё™а№† และเข้าไปให้กำลังใจพวกเขา"
พวกเขาขี่ม้าไปมีกаёаё‡аёЃаёіаёҐаё±аё‡аё«аёҐаёІаёўаёћаё±аё™аё™аёІаёўаё—ี่ดูติดขัดไปกับหนทางที่ไม่ราบรื่น มันเป็นสหพันаё?а№Њаё‚аёаё‡аё—หารจักรวรรดิและขаёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІаёЉаёІаёўаёЃа№‡аёаё”ฟรีย์ที่มุ่งหน้าลงตามเนินเขา ข้ามผ่านที่ราบกว้างไกลที่เต็มไปด้วยฝุ่นและความแห้งแล้ง พวกเขามุ่งหน้าไปสู่หุบเขาที่เจ้าชายเคนดริคได้นัดพวกเขาไปชุมนุม
ขณะที่พวกเขาขี่ม้าไป ความคิดนับล้านก็โผเข้ามาสู่จิตใจขаёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІаёЉаёІаёўаёЃа№‡аёаё”аёџаёЈаёµаёўа№Њ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงสงสัยว่าเจ้าชายเคนดริคและаёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ได้เดินทางถึงที่ใดแล้ว ทรงสงสัยว่าพวกเขาจะถูกล้аёаёЎаё”้วยกаёаё‡аёЃаёіаёҐаё±аё‡аёЎаёІаёЃаёЃаё§а№€аёІаёЄаё±аёЃа№Ђаё—а№€аёІа№ѓаё” ทรงสงสัยว่าสงครามถัดไป аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์จะไปได้ไกลสักเท่าใด ที่มันจะเป็นสงครามที่แท้จริง มันจะไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้аёаёµаёЃа№ЃаёҐа№‰аё§ จะไม่มีทางใช้กลаёаёёаёљаёІаёўа№„ด้аёаёµаёЃа№ЃаёҐа№‰аё§ และก็ไม่มีทаёаё‡аё„ำเหลืаёаёаёµаёЃа№ЃаёҐа№‰аё§
аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงกล้ำกลืนและกระวนกระวาย аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงรู้สึกว่าพระаёаё‡аё„์ไม่ได้มีความกล้าหาญเหมืаёаё™аёаёўа№€аёІаё‡а№Ђаё„аёўаё—аёµа№€аё—аёёаёЃаё„аё™аё”аё№а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аё§а№€аёІаё€аё°аёЎаёµ а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аё—ี่ทุกคนได้เกิดมาพร้аёаёЎаёЃаё±аёљаё„аё§аёІаёЎаёаёІаё€аё«аёІаёЌ ทุกคนดูจะไร้ซึ่งความกลัวในสงครามหรืаёа№ЃаёЎа№‰ а№Ѓаё•а№€а№ѓаё™аёЉаёµаё§аёґаё• แต่เจ้าชายก็аёаё”аёџаёЈаёµаёўа№Њаё—аёЈаё‡аёўаёаёЎаёЈаё±аёљаё§а№€аёІаёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงกลัว а№ЂаёЎаё·а№€аёаёЎаё±аё™аёЎаёІаё–аё¶аё‡аё•аё±аё§аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ а№ЂаёЎаё·а№€аёаёЄаё‡аё„รามมีความหนาตาขึ้น аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์รู้ว่าพระаёаё‡аё„์จะไม่เลี่ยงสงคราม а№Ѓаё•а№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์มิได้มีความคล่аёаё‡а№Ѓаё„ล่วและดูงุ่มง่าม аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ไม่ได้มีทักษะเหมืаёаё™аё„аё™аёаё·а№€аё™а№† และทรงไม่รู้ว่าจะมีกี่ครั้งที่เทพเจ้าแห่งความโชคดีจะช่วยพระаёаё‡аё„а№Ња№ЂаёаёІа№„ว้ได้
аё„аё™аёаё·а№€аё™а№†аё”аё№а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™а№„аёЎа№€а№ѓаёЄа№€а№ѓаё€аё§а№€аёІаё«аёІаёЃаёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаё•аёІаёўаёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаё—аёёаёЃаё„аё™аё”аё№а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аё€аё°а№Ђаё•а№‡аёЎа№ѓаё€аё—ี่จะสละชีวิตเพื่аёаёЃаёҐаё±аёљаёЉаё±аёўаёЉаё™аё°а№Ђаё€а№‰аёІаёЉаёІаёўаёЃа№‡аёаё”ฟรีย์ทรงเห็นคุณค่าแห่งชัยชนะ а№Ѓаё•а№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аёЈаё±аёЃаёЉаёµаё§аёґаё•аёЎаёІаёЃаёЃаё§а№€аёІ ทรงรักการดื่มเหล้ามаёаёҐаё•а№Њ аё—аёЈаё‡аёЈаё±аёЃа№ѓаё™аёЈаёЄаёаёІаё«аёІаёЈ และถึงแม้ในตаёаё™аё™аёµа№‰ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์จะรู้สึกถึงเสียงคำรามในท้аёаё‡а№ЃаёҐаё°а№ЃаёЈаё‡аёЃаёЈаё°аё•аёёа№‰аё™а№ѓаё«а№‰а№„ปหาความปลаёаё”ภัยให้กลับไปยังโรงเหล้าสักที่ ชีวิตแห่งสงครามมันไม่ใช่ชีวิตที่เหมาะกับพระаёаё‡аё„а№Њ
а№Ѓаё•а№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงระลึกถึงаё?аёаёЈа№Њаё—аёµа№€аёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё—ี่ใดสักแห่งและถูกจับตัว аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аё„аёґаё”аё–аё¶аё‡аёЃаёІаёЈаё•а№€аёаёЄаё№а№‰аё”аё±а№€аё‡а№Ђаё„аёЈаё·аёаёЌаёІаё•аёґаёЈа№€аё§аёЎаёЃаё±аё™ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аё—аёЈаёІаёљаё§а№€аёІаё™аёµа№€аё„аё·аёаёЄаё–านที่แห่งเกียรติยศที่มีมลทินаёаёўа№€аёІаё‡аё—ี่มันเป็นและบังคับให้พระаёаё‡аё„์ทรงต้аёаё‡аёаёўаё№а№€
พวกเขาขี่ม้าไปเรื่аёаёўа№† จนกระทั่งทุกคนขึ้นสู่ระดับสูงสุดขаёаё‡аёўаёаё”เขาแล้วทำให้สามารถมаёаё‡а№Ђаё«а№‡аё™аё—аёґаё§аё—аё±аёЁаё™а№Њаёаё±аё™аёЃаё§а№‰аёІаё‡а№ѓаё«аёЌа№€аё‚аёаё‡аё«аёёаёља№Ђаё‚аёІаё—аёµа№€а№ЃаёћаёЈа№€аёЃаёЈаё°аё€аёІаёўаёаёаёЃа№„ปยังเบื้аёаё‡аёҐа№€аёІаё‡ аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаё«аёўаёёаё”аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™а№ЃаёҐаё°а№Ђаё€а№‰аёІаёЉаёІаёўаёЃа№‡аёаё”ฟรีย์ทรงต้аёаё‡аё«аёЈаёµа№€аёћаёЈаё°а№Ђаё™аё•аёЈ аё€аёІаёЃа№ЃаёЄаё‡аёћаёЈаё°аёаёІаё—ิตย์ที่สว่างเจิดจ้าและพยายามปรับสภาพการมаёаё‡а№Ђаё«а№‡аё™ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงยกพระหัตถ์ขึ้นป้аёаё‡аё”วงพระเนตรและมаёаё‡аёаёаёЃа№„аё›аёўаё±аё‡аёЄаё±аёљаёЄаё™
จากนั้น а№ЂаёЎаё·а№€аёаё аёІаёћаё—аёёаёЃаёаёўа№€аёІаё‡аё›аёЈаёІаёЃаёЋаёЉаё±аё”ขึ้น аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ ทรงรู้สึกหวาดกลัว พระหทัยแทบหยุดเต้น а№ЂаёЎаё·а№€аёаё—รงเห็นว่าทหารหลายพันนายขаёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІаёЉаёІаёўа№Ђаё„นดริคและаёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„аёЈаё§аёЎаёЃаё±аёљаё—аё«аёІаёЈаё‚аёаё‡аёЄаёЈа№‡аёаёЃаёЃаёіаёҐаё±аё‡аё–ูกลากตัวаёаёаёЃа№„аё› ถูกมัดและจับเป็นเชลย аё—аёµа№€аё™аёµа№€аё„аё·аёаё€аёёаё”นัดหมายที่พวกเขาควรจะเข้ามาร่วมสมทบกำลัง พวกเขาถูกล้аёаёЎа№„ว้จากทหารจักรวรรดิที่มีกำลังมากกว่าสิบเท่า พวกเขาเดินด้วยเท้า ส่วนข้аёаёЎаё·аёаё–ูกมัดไว้และถูกจับเป็นนักโทษ аё–аё№аёЃаё™аёіаё•аё±аё§аёаёаёЃа№„ปจากตรงนั้นทุกคน เจ้าชายก็аёаё”аёџаёЈаёµаёўа№Њаё—аёЈаё‡аё—аёЈаёІаёљаё§а№€аёІ เจ้าชายเคนดริคกับаёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„จะไม่มีทางยаёаёЎа№Ѓаёћа№‰ ยกเว้นสำหรับเพื่аёа№Ђаё«аё•аёёаёњаёҐаё—ี่ดีพภมันดูราวกับว่าพวกเขาได้ถูกจัดฉากเаёаёІа№„ว้
เจ้าชายก็аёаё”аёџаёЈаёµаёўа№ЊаёЎаёµаёћаёЈаё°аёаёІаёЃаёІаёЈаё•аё±аё§а№Ѓаё‚็งаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё„วามแตกตื่นหวาดกลัว และทรงสงสัยว่าเรื่аёаё‡аё™аёµа№‰а№ЂаёЃаёґаё”ขึ้นได้аёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงคาดว่าจะพบพวกเขาท่ามกลางสมรภูมิที่มีการต่аёаёЄаё№а№‰аёЃаё±аё™аёаёўа№€аёІаё‡аё—аё±аё”а№Ђаё—аёµаёўаёЎ และทรงคาดว่าจะร่วมเข้าจู่โจมและรวมกำลังเข้ากับพวกเขา а№Ѓаё•а№€а№ѓаё™аё•аёаё™аё™аёµа№‰ พวกเขากำลังลาลับหายตัวไปสู่ขаёаёљаёџа№‰аёІаё—аёµа№€аё„аёЈаё¶а№€аё‡аё«аё™аё¶а№€аё‡аё‚аёаё‡аёЃаёаё‡аё—ัพได้พ้นสายตาไปแล้ว
นายพลขаёаё‡аё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”ิขี่ม้าขึ้นมาаёаёўаё№а№€а№Ђаё‚ียนข้างเจ้าชายก็аёаё”ฟรีย์แล้วพูดเยาะเย้ยขึ้น "аёЎаё±аё™аё”аё№а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аё§а№€аёІаё—หารฝ่ายท่านแพ้แล้ว" นายพลจักรวรรดิกล่าว "นี่มันไม่เหมืаёаё™аё—ี่เราตกลงกันไว้"
ก็аёаё”ฟรีย์หันมาหาเขาและเห็นท่าทีที่วิตกกังวลขаёаё‡аё™аёІаёўаёћаёҐ
"ข้าจ่ายให้เจ้าаёаёўа№€аёІаё‡аё‡аёІаёЎ" เจ้าชายก็аёаё”аёџаёЈаёµаёўа№Њаё•аёЈаё±аёЄ แม้พระаёаё‡аё„์จะรู้สึกกังวล แต่ก็พยายามรวบรวมน้ำเสียงแห่งความมั่นใจและ а№ѓаё™аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงรู้ว่าข้аёаё•аёЃаёҐаё‡аёЃаёіаёҐаё±аё‡аё€аё°аёҐа№‰аёЎа№„ม่เป็นท่า "และเจ้าก็สัญญาว่าจะเข้ามาร่วมรบกับข้า"
นายพลจักรวรรดิส่ายหัว
"ข้าสัญญาว่าจะเข้าร่วมรบในสมรภูมิ แต่ไม่ได้จะมาฆ่าตัวตาย аёЃаёаё‡аёћаёҐаё—ี่มีทหารเพียงไม่กี่พันนายขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ ไม่аёаёІаё€аё€аё°аёЄаё№а№‰аёЃаёаё‡аё—аё±аёћаёаё±аё™аёЎа№‚หฬารทั้งหมดขаёаё‡а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสได้ ข้аёаё•аёЃаёҐаё‡аёЎаё±аё™а№Ђаё›аёҐаёµа№€аёўаё™а№„аё› พวกท่านจงไปต่аёаёЄаё№а№‰ ด้วยตัวเаёаё‡а№Ђаё–ิดและข้าจะเก็บทаёаё‡а№ЂаёаёІа№„ว้"
นายพลจักรวรรดิหันไปและตะเบ็งเสียงร้аёаё‡ ขณะที่เขาเตะม้าและมุ่งหน้าаёаёаёЃа№„аё›аёаёµаёЃаё—างหนึ่งโดยมีทหารขаёаё‡аё‚่าวติดตามไปด้วย ในไม่ช้าพวกเขาก็หายตัวไปในаёаёµаёЃаё”้านหนึ่งขаёаё‡аё«аёёаёља№Ђаё‚аёІ
"а№Ђаё‚аёІаёЎаёµаё—аёаё‡аё‚аёаё‡аёћаё§аёЃа№ЂаёЈаёІ" аёаё°аё„аёаёЈа№Њаё?กล่าว "เราควรจะตามเขาไปไหม?"
เจ้าชายก็аёаё”аёџаёЈаёµаёўа№ЊаёЄа№€аёІаёўаёћаёЈаё°а№ЂаёЃаёЁаёІ аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аё—аёЈаё‡аё—аёаё”พระเนตรพวกเขาขี่ม้าаёаёаёЃа№„аё›
"ทำเช่นนั้นแล้ว аёЎаёµаёаё°а№„รดีขึ้นมาหรืаё? аё—аёаё‡аё„ำก็คืаёаё—аёаё‡аё„аёі ข้าจะไม่เสี่ยงชีวิตพวกเราไป ปล่аёаёўа№Ђаё‚าไปเถิด аё—аёаё‡аё„ำเราหามาได้аёаёµаёЃа№ЂаёЄаёЎаёа№†"
เจ้าชายก็аёаё”аёџаёЈаёµаёўа№ЊаёЄаёаё‡аё«аё±аё™а№„аё›аё—аёаё”аёћаёЈаё°а№Ђаё™аё•аёЈаёўаё±аё‡аё‚аёаёљаёџа№‰аёІ ไปยังกаёаё‡аё—аё±аёћаё‚аёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІаёЉаёІаёўа№Ђаё„นดริคและаёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ที่หายตัวไปแล้ว аё™аёµа№€аё„аё·аёа№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡а№ѓаёЄа№€аёћаёЈаё°аё—аё±аёў аё•аёаё™аё™аёµа№‰ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ไม่มีกаёаё‡аёЃаёіаёҐаё±аё‡а№ЂаёЄаёЈаёґаёЎа№ЃаёҐаё°аё–ูกทิ้งให้โดดเดี่ยวกว่าครั้งก่аёаё™а№† аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงรู้สึกว่าแผนการขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์กลายเป็นไร้คุณค่า
"аё•а№€аёаё€аёІаёЃаё™аёµа№‰а№„аё› аё€аё°аё—аёіаёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈаёЃаё±аё™аё”аёµ?" ฟุลตันเаёа№€аёўаё–аёІаёЎ
เจ้าชายก็аёаё”ฟรีย์ทรงยักไหล่
"ข้าไม่มีแผนการใด" аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё•аёЈаё±аёЄ
"аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ตรัสเช่นนั้นไม่ได้" ฟุลตันกล่าว "аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์เป็นผู้บัญชาการกаёаё‡аё—ัพแล้ว а№ѓаё™аё•аёаё™аё™аёµа№‰"
แต่เจ้าชายก็аёаё”ฟรีย์ทรงยักไหล่аёаёµаёЃаё„รั้ง "ข้าพูดความจริง"
"การเป็นนักรบаёаё°а№„รพวกนี้มันยาก" аёаё°аё„аёаёЈа№Њаё?กล่าวพร้аёаёЎаёЃаё±аёља№ЂаёЃаёІаёљаёЈаёґа№Ђаё§аё“ท้аёаё‡аё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ แล้วถаёаё”аё«аёЎаё§аёЃаёаёаёЃаёЎаёІ "มันไม่ได้สำเร็จаёаёўа№€аёІаё‡аё—ี่ท่านคาดไว้ใช่หรืаёа№„аёЎа№€?"
เจ้าชายก็аёаё”аёџаёЈаёµаёўа№Њаё›аёЈаё°аё?รรมนั่งตรงนั้นบนหลังม้าใส่พระเกศาพยายามไตร่ตรаёаё‡аёЄаёґа№€аё‡аё—аёµа№€аё„аё§аёЈаёЃаёЈаё°аё—аёіаёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ต้аёаё‡аё—รงจัดการในสิ่งที่ไม่คาดคิดและทรงไม่มีแผนการฉุกเฉินใดๆขึ้นаёаёµаёЃ
"เราควรจะกลับดีไหม?" ฟุลตันถาม
"ไม่" เจ้าชายก็аёаё”ฟรีย์ทรงได้ยินสิ่งที่ตรัสและรู้สึกตกตะลึงกับพระаёаё‡аё„а№Ња№Ђаёаё‡
аё„аё™аёаё·а№€аё™а№†аё•а№€аёІаё‡аё«аё±аё™а№ЃаёҐаё°аёЎаёаё‡аёЎаёІаёўаё±аё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ด้วยความรู้สึกช็аёаё„ аё„аё™аёаё·а№€аё™а№†а№ЂаёЃаёІаё°аёЃаёҐаёёа№€аёЎаёЃаё±аё™а№Ђаё‚้ามาใกล้เพื่аёа№Ђаё‚้ามาฟังคำสั่งขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ
"ข้าаёаёІаё€аё€аё°а№„аёЎа№€а№ѓаёЉа№€аё™аё±аёЃаёЈаёљаё—аёµа№€аёўаёґа№€аё‡а№ѓаё«аёЌа№€" เจ้าชายก็аёаё”ฟรีย์กล่าว " แต่พวกนั้นคืаёаёћаёµа№€аё™а№‰аёаё‡аё‚аёаё‡аё‚้าที่аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™ พวกเขาถูกจับตัวไป พวกเราไม่สามารถหันหลังกลับไปได้ แม้กระทั่งมันหมายถึงความตายขаёаё‡аёћаё§аёЃа№ЂаёЈаёІ"
"ท่านเสียสติไปแล้วหรืаё?" นายพลซิเลเซียถามขึ้น "พวกเขาเหล่านั้นทุกคนเป็นนักรบแห่งกаёаё‡аёЈаёља№Ђаё‡аёґаё™аё—аёµа№€а№Ђаёўаёµа№€аёўаёЎаёўаёаё” นักรบชั้นดีขаёаё‡а№ЃаёЎа№‡аё„กิลและขаёаё‡а№ЂаёЎаё·аёаё‡аё‹аёґа№ЂаёҐа№Ђаё‹аёµаёў พวกเขาทุกคนทั้งหมดนั่นไม่สามารถต่аёаёЃаёЈаёЃаё±аёљаё—аё«аёІаёЈаё‚аёаё‡аё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”ิได้ แล้วท่านคิดว่าพลทหารเพียงไม่กี่พันนายขаёаё‡а№ЂаёЈаёІ ภายใต้ аёЃаёІаёЈаёљаё±аёЌаёЉаёІаёЃаёІаёЈаё‚аёаё‡аё—่านจะทำมันได้งั้นหรืаё?"
เจ้าชายก็аёаё”ฟรีย์ทรงหันไปหาเขาและทรงรู้สึกรำคาญ ทรงรู้สึกเหนื่аёаёўаёЃаё±аёљаёЃаёІаёЈаё„ลางแคลงใจไม่ได้รับความเชื่аёаё–аё·аё
"ข้าไม่ได้บаёаёЃаё§а№€аёІаёћаё§аёЃа№ЂаёЈаёІаё€аё°аёЉаё™аё°вЂќ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงโต้กลับมา “ข้าพูดเพียงว่า аё™аё±а№€аё™аё„аё·аёаёЄаёґа№€аё‡аё–ูกต้аёаё‡аё—аёµа№€аё„аё§аёЈаёЃаёЈаё°аё—аёі ข้าจะไม่ละทิ้งพวกเขาตаёаё™аё™аёµа№‰аё–้ าพวกเจ้าаёаёўаёІаёЃаё€аё°аё«аё±аё™а№„ปและกลับ บ้านก็ตามสบาย ข้าจะไปเข้าโจมตีพวกนั้นด้วยตัวเаёаё‡
“ท่านเป็นผู้บัญชาการที่ไม่มีประสบการณ์” เขากล่าวพร้аёаёЎаё—ำหน้าบึ้งตึง “ท่านไม่รู้ว่าควรจะพูดаёаё°а№„รและท่านก็จะนำทหารเหล่านี้ทุกคนเข้าสู่ความตายเป็นแน่แท้"
"а№ѓаёЉа№€" เจ้าชายก็аёаё”ฟรีย์ตรัสนั้นเป็นความจริง แต่ท่านสัญญาไว้ว่าจะไม่คลางแคลงในตัวข้าаёаёµаёЃ และข้าก็จะไม่หันหลังกลับไปเจ้าชายก็аёаё”ฟรีย์ทรงม้าไปด้านหน้าหลายฟุตสู่บริเวณที่สูงที่สามารถมаёаё‡а№Ђаё«а№‡аё™аё—หารได้ทุกคน
"аё—аё«аёІаёЈ!" аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงตะโกนขึ้นด้วยเสียงดังกังวาน "ข้ารู้ว่าพวกท่านไม่ได้รู้จักข้าในฐานะผู้บัญชาการที่ผ่านร้аёаё™аёња№€аёІаё™аё«аё™аёІаё§аёЎаёІаёЃаё±аёљаё—а№€аёІаё™а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аёЃаё±аёља№Ђаё€а№‰аёІаёЉаёІаёўа№Ђаё„аё™аё”аёЈаёґаё„ аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„และสร็аёаёЃ аё™аё±а№€аё™аё„аё·аёаё„วามจริงที่ว่าข้าไม่ได้มีทักษะаёаёўа№€аёІаё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІ แต่ข้ามีหัวใจ аёаёўа№€аёІаё‡аё™а№‰аёаёўа№† ก็ในบางโаёаёЃаёІаёЄ และท่านก็เช่นกัน สิ่งที่ข้ารู้คืаёаёћаё§аёЃа№Ђаё‚าเหล่านั้น พี่น้аёаё‡аё‚аёаё‡аёћаё§аёЃа№ЂаёЈаёІаё–ูกจับตัวไป แล้วข้าเаёаё‡аёЃа№‡а№ЂаёҐаё·аёаёЃаё—ี่จะสละชีวิตมากกว่าที่จะมีชีวิตаёаёўаё№а№€ а№ЂаёЎаё·а№€аёа№Ђаё«а№‡аё™аёћаё§аёЃа№Ђаё‚าถูกนำตัวไปต่аёаё«аё™а№‰аёІаё•а№€аёаё•аёІ แทนที่จะกลับบ้านไปаёаёўа№€аёІаё‡аёЃаё±аёљаёЄаёёаё™аё±аё‚ กลับยังเมืаёаё‡аё‚аёаё‡аёћаё§аёЃа№ЂаёЈаёІа№ЃаёҐа№‰аё§аёЈаёаё„аёаёўаёћаё§аёЃаё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”ิเข้ามาฆ่าพวกเรา аё‚аёа№ѓаё«а№‰а№Ѓаё™а№€а№ѓаё€аё§а№€аёІаёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаё€аё°аёЎаёІаё•аёІаёЎаёЄаё±аё‡аё«аёІаёЈаёћаё§аёЃа№ЂаёЈаёІ ไม่วันใดก็วันหนึ่ง แต่พวกเราสามารถลงไปได้ในตаёаё™аё™аёµа№‰аё”้วยเท้าทั้งสаёаё‡ аё•а№€аёаёЄаё№а№‰а№„ล่ล่าพวกศัตรูในฐานะขаёаё‡аёаёґаёЄаёЈаё°аёЉаё™ аё«аёЈаё·аёаёћаё§аёЃа№ЂаёЈаёІаё€аё°аёҐаё‡а№„ปด้วยความละаёаёІаёўа№ѓаё€а№ЃаёҐаё°а№„ร้เกียรติ ทางเลืаёаёЃа№Ђаё›а№‡аё™аё‚аёаё‡аёћаё§аёЃаё—่านแล้ว จงขี่ม้าไปกับข้า аёЎаёµаёЉаёµаё§аёґаё•аёаёўаё№а№€аё«аёЈаё·аёа№„аёЎа№€ เราจะไปด้วยกันสู่ความรุ่งโรจน์"
เสียงตะโกนจากเหล่าทหารดังตามมาเสียงดังเต็มไปด้วยความกระตืаёаёЈаё·аёаёЈа№‰аё™ มันทำให้เจ้าชายก็аёаё”ฟรีย์ทรงรู้สึกประหลาดใจ พวกเขายกดาบขึ้นสูง นั่นทำให้พระаёаё‡аё„์ทรงมีกำลังใจ
มันทำให้เจ้าชายก็аёаё”аёџаёЈаёµаёўа№Њаё—аёЈаё‡аё•аёЈаё°аё«аё™аё±аёЃаё–аё¶аё‡аё„аё§аёІаёЎаё€аёЈаёґаё‡а№ѓаё™аёЄаёґа№€аё‡аё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์พึ่งตรัสไป аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ไม่ได้ทรงคิดคำพูดเหล่านี้аёаёаёЃаёЎаёІаёЃа№€аёаё™ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์เพียงแค่ตรัสผ่านจากความรู้สึกในช่วงหนึ่ง ขณะนี้พระаёаё‡аё„์ทรงตระหนักแล้วว่าจะต้аёаё‡аёўаё¶аё”มั่นกับสิ่งนั้น และทรงรู้สึกตกตะลึงเล็กน้аёаёўаёЃаё±аёљаё„аёіаёћаё№аё”аё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё–аё¶аё‡ ความกล้าหาญภายในที่ทำให้พระаёаё‡аё„์รู้สึกเกรงขาม
ขณะนี้ เหล่าทหารเคลื่аёаё™а№„аё«аё§аёЃаё±аё™аёаёўа№€аёІаё‡аёЃаёЈаё°аё‰аё±аёљаёЃаёЈаё°а№Ђаё‰аё‡аёаёўаё№а№€аёљаё™аёЎа№‰аёІ а№Ђаё•аёЈаёµаёўаёЎ аёаёІаё§аёёаё?พร้аёаёЎ และเตรียมตัวสำหรับการจู่โจมครั้งสุดท้ายโดยมีаёаё°аё„аёаёЈа№Њаё?และฟุลตันаёаёўаё№а№€а№Ђаё„ียงข้างไปกับพระаёаё‡аё„а№Њ
ดื่มกันไหม?" аёаё°аё„аёаёЈа№Њаё?аё–аёІаёЎ
เจ้าชายก็аёаё”аёџаёЈаёµаёўа№Њаё—аёЈаё‡аё—аёаё”พระเนตรเห็นเขาหยิบถุงไวน์ขึ้นมา аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงคว้ามันมาจากมืаёаё‚аёаё‡аёаё°аё„аёаёЈа№Њаё? และยก ขึ้นดื่มถุงแล้วถุงเล่า аё€аё™аёЃаёЈаё°аё—аё±а№€аё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์เริ่มจะเมามาย เหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นаёаёўа№€аёІаё‡аёЈаё§аё”เร็วที่พระаёаё‡аё„์แทบจะไม่หยุดพักหายใจ а№ѓаё™аё—аёµа№€аёЄаёёаё” เจ้าชายก็аёаё”ฟรีย์ก็ทรงเช็ดพระโаёаё©аёђа№Ња№ЃаёҐаё°аёўаё·а№€аё™а№„วน์กลับมา
ข้าทำаёаё°а№„รลงไป? аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№ЊаёЄаё‡аёЄаё±аёў аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аёўаёаёЎаёЈаё±аёљаёЃаё±аёљаё•аё±аё§а№Ђаёаё‡а№ЃаёҐаё°аё„аё™аёаё·а№€аё™а№† ว่าสงครามนั้นพระаёаё‡аё„์ไม่สามารถเаёаёІаёЉаё™аё°аёЎаё±аё™а№„ด้ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ได้คิดตรаёаё‡аёаёўа№€аёІаё‡аё–ี่ถ้วนแล้วหรืаё?
"ข้าไม่คิดว่าพระаёаё‡аё„а№ЊаёЎаёµаёЎаё±аё™аёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё•аё±аё§" аёаё°аё„аёаёЈа№Њаё?กล่าวพร้аёаёЎаёЃаё±аёљаё•аёља№Ђаё‚้าที่ด้านหลังขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ а№ѓаё™аё‚аё“аё°аё—аёµа№€а№Ђаё‚аёІа№ЂаёЈаёаёаёаёЃаёЎаёІ "เป็นสุนทรพจน์ที่เยี่ยมทีเดียว ดีกว่าที่เคยดูในโรงละคร!"
“เราน่าจะขายตั๋วได้นะ" ฟุลตันเข้ามาเสริม
"ข้าเดาว่าเจ้าผิดเพียงครึ่งเดียว" аёаё°аё„аёаёЈа№Њаё?กล่าว "ข้าว่ามันดีกว่าที่จะตายในท่ายืนมากกว่าท่านаёаё™"
"аёљаёІаё‡аё—аёµаё•аёІаёўа№Ѓаёљаёљаё—а№€аёІаё™аёаё™аёаёІаё€аё€аё°а№Ѓаёўа№€а№Ђаёћаёµаёўаё‡а№Ѓаё„а№€аё„аёЈаё¶а№€аё‡ аё«аёІаёЃа№ЂаёЈаёІаё•аёІаёўаёљаё™аё—аёµа№€аё™аёаё™аё‚аёаё‡аё«аёаё™аёІаё‡а№‚ลม" ฟุลตันกล่าวเสริม
"аё€аё‡аёџаё±аё‡ аё€аё‡аёџаё±аё‡" ฟุลตันกล่าว "аё«аёЈаё·аёаё§а№€аёІа№ЂаёЈаёІаё€аё°аё•аёІаёўа№„ปด้วยเหยืаёаёЃа№Ђаё«аёҐа№‰аёІаёЎаёаёҐаё•а№Ња№ѓаё™аёҐаёіа№Ѓаё‚аё™ аё‚аё“аё°аё—аёµа№€а№Ђаёаё™аё«аё±аё§а№„ปข้างหลังดี!"
"นั่นมันดีเลยทีเดียว" аёаё°аё„аёаёЈа№Њаё?กล่าว ขณะที่เขาดื่มเหล้า
" แต่หลังจากสักพัก ข้าเดาว่ามันก็คงจนน่าเบื่аёа№„ปซะทั้งหมด" ฟุลตันกล่าว "มันจะมีเหล้าซักกี่เหยืаёаёЃаё—ี่ผู้ชายคนหนึ่งจะดื่มได้? аё«аёЈаё·аёаёњаё№а№‰аё«аёЌаёґаё‡аёЄаё±аёЃаёЃаёµа№€аё„นที่ผู้ชายคนหนึ่งจะนаёаё™аё”้วย?"
"คืภก็เยаёаё°аёаёўаё№а№€ จริงๆที่เจ้าคิดมาก็ถูก" аёаё°аё„аёаёЈа№Њаё?กล่าว "аё–аё¶аё‡аёаёўа№€аёІаё‡аё™аё±а№‰аё™ ข้าเดาว่ามันก็คงสนุกที่จะตายในแบบที่ต่างаёаёаёЃа№„аё› ในแบบที่ไม่น่าเบื่аё"
аёаё°аё„аёаёЈа№Њаё?аё–аёаё™аё«аёІаёўа№ѓаё€аёаёаёЃаёЎаёІ
"аё«аёІаёЃа№ЂаёЈаёІаёЈаёаё”аё•аёІаёўаё€аёІаёЃа№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аё—ั้งหมดนี่ аёаёўа№€аёІаё‡аё™а№‰аёаёўа№† มันก็ทำให้เรามีเรื่аёаё‡аёЎаёІаё”ื่มเหล้ากันаёаёµаёЃ สำหรับครั้งหนึ่งในชีวิตที่เราสมควรได้รับมันตаёаёља№Ѓаё—аё™"
เจ้าชายก็аёаё”аёџаёЈаёµаёўа№Њаё—аёЈаё‡а№Ђаёљаё·аёаё™аё«аё™аёµа№„аё›аё—аёІаё‡аёаё·а№€аё™ а№Ђаёћаё·а№€аёаёћаёўаёІаёўаёІаёЎаёҐаё”аё„аё§аёІаёЎаёЄаё™а№ѓаё€аё‚аёаё‡аёЃаёІаёЈаёћаё№аё”а№ЂаёЈаё·а№€аёаёўа№Ђаё›аё·а№€аёаёўаё‚аёаё‡аёаё°аё„аёаёЈа№Њаё?กับฟุลตัน аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаёЎаёµаёЄаёЎаёІаё?аёґ มันถึงเวลาแล้วที่พระаёаё‡аё„์จะต้аёаё‡а№‚ตเป็นลูกผู้ชายและทิ้งเรื่аёаё‡аёћаё№аё”เล่นเย้าแหย่ไว้เบื้аёаё‡аё«аёҐаё±аё‡ ทิ้งเรื่аёаё‡аё•аёҐаёЃаёЉаё§аё™аё«аё±аё§а№ѓаё™а№‚รงเหล้า а№Ђаёћаё·а№€аёаёЃаёІаёЈаё•аё±аё”аёЄаёґаё™аёћаёЈаё°аё—аё±аёўаёаёўа№€аёІаё‡а№Ѓаё—้จริงต่аёаёЄаёґа№€аё‡аё—ี่จะส่งผลกระทบกับผู้คนและโลกนี้аёаёўа№€аёІаё‡а№Ѓаё—้จริง аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงรู้สึกถึงความหนักаёаё¶а№‰аё‡аёаёўаё№а№€аёљаё™аёћаёЈаё°аё§аёЈаёЃаёІаёў аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ไม่สามารถทำаёаё°а№„รได้นаёаёЃаё€аёІаёЃаёЄаё‡аёЄаё±аёўаё§а№€аёІ аё™аёµа№€аё„аё·аёаёЄаёґа№€аё‡аё—ี่พระบิดาทรงรู้สึก นี่เป็นวิถีทางที่ต่างаёаёаёЃа№„аё›аё€аёІаёЃа№Ђаё„аёў аёўаёґа№€аё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงเกลียดท่านมากเท่าไหร่ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ก็ทรงเริ่มที่จะเห็นаёаёЃа№Ђаё«а№‡аё™а№ѓаё€аёћаёЈаё°аёљаёґаё”ามากเท่านั้น และบางที ยิ่งไปกว่านั้นคืภความหวาดกลัวในตัวพระаёаё‡аё„а№Ња№Ђаёаё‡аё—аёµа№€аё§а№€аёІ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์จะกลายมาเป็นเหมืаёаё™аёЃаё±аёљаёћаёЈаё°аёљаёґаё”аёІ
ด้วยความมั่นใจที่เพิ่มขึ้นมาаёаёўа№€аёІаё‡аёЈаё§аё”เร็ว เจ้าชายก็аёаё”аёџаёЈаёµаёўа№Њаё—аёЈаё‡аёћаёўаёІаёўаёІаёЎа№ЂаёаёІаёЉаё™аё°аё”้วยการลืมเลืаёаё™аёаё±аё™аё•аёЈаёІаёўаё—аёµа№€аёаёўаё№а№€ аё“ เบื้аёаё‡аё«аё™а№‰аёІ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงเตะม้าไปในทันที ทรงกู่ร้аёаё‡а№ЂаёЄаёµаёўаё‡а№Ѓаё«а№€аё‡аёЃаёІаёЈаё›аёЈаё°аё€аё±аёЌаёљаёІаё™ เร่งรุดลงไปยังด้านล่างขаёаё‡аё«аёёаёља№Ђаё‚аёІ
ด้านหลังขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์เกิดเสียงดังร้аёаё‡аё›аёЈаё°аё€аё±аёЌаёљаёІаё™аё€аёІаёЃаё—аё«аёІаёЈаё™аё±аёљаёћаё±аё™аё•аёІаёЎаёЎаёІа№ѓаё™аё—аё±аё™аё—аёµ และเสียงจังหวะก้าวเท้าขаёаё‡аёЎа№‰аёІаё—ี่ดังตลบаёаёљаёаё§аёҐ ในขณะที่พวกเขามุ่งหน้าเพื่аёаёљаёёаёЃа№‚аё”аёўаё•аёІаёЎаёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№ЊаёЎаёІаёаёўаё№а№€аё”้านหลัง
เจ้าชายก็аёаё”ฟรีย์ทรงรู้สึกถึงаёаёІаёЃаёІаёЈаё§аёґаё‡а№Ђаё§аёµаёўаё™ ถึงสายลมที่พัดพระเกศา аё–аё¶аё‡аё¤аё—аё?аёґа№Њаё‚аёаё‡а№„аё§аё™а№Њаё—аёµа№€аёўаё±аё‡аё•аёґаё”аёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёћаёЈаё°а№ЂаёЁаёµаёўаёЈ และ аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์กำลังมุ่งหน้าไปสู่ความตายаёаё±аё™а№Ђаё—ี่ยงแท้นี้ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аёЄаё‡аёЄаё±аёўаё§а№€аёІ สิ่งใดในโลกกันที่ดึงพระаёаё‡аё„์ลงมากระทำเรื่аёаё‡а№Ѓаёљаёљаё™аёµа№‰а№„ด้
บทที่ ห้า
аё?аёаёЈа№ЊаёЃаёЈаёґаё™аё™аё±а№€аё‡аёаёўаё№а№€аёљаё™аё«аёҐаё±аё‡аёЎа№‰аёІ аёЎаёµаёћа№€аёаё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІаёаёўаё№а№€а№Ђаё„ียงข้าง แม็คคลาวด์аёаёўаё№а№€аёаёµаёЃаёќаё±а№€аё‡аё«аё™аё¶а№€аё‡ และมีราฟี่аёаёўаё№а№€а№ѓаёЃаёҐа№‰а№† ด้านหลังพวกเขาไปมีทหารขаёаё‡аё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”ิหลายหมื่นนาย พวกเขาเป็นกаёаё‡аё—หารหลักขаёаё‡а№Ѓаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄаё—аёµа№€аёЎаёµаё§аёґаё™аё±аёўаёаёўа№€аёІаё‡аё”ีและรаёаё„аёаёўаё„аёіаёЄаё±а№€аё‡аё€аёІаёЃа№Ѓаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄаёаёўа№€аёІаё‡аёаё”аё—аё™ аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаё™аё±а№€аё‡аёаёўаё№а№€аё”้านบนสุดขаёаё‡а№Ѓаё™аё§аёЄаё±аё™а№Ђаё‚аёІаёЎаёаё‡аёҐаё‡а№„ปยังที่ราบสูงที่ด้านบนยаёаё”ปกคลุมไปด้วยหิมะด้านบนที่ราบสูงมีเมืаёаё‡аё‚аёаё‡а№ЃаёЎа№‡аё„คลาวด์ตั้งаёаёўаё№а№€аёЉаё·а№€аёаё§а№€аёІ а№ЂаёЎаё·аёаё‡а№„ฮแลนด์เดีย аё?аёаёЈа№ЊаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃаё•аё¶аё‡а№Ђаё„аёЈаёµаёўаё” а№ЂаёЎаё·а№€аёа№Ђаё‚аёІаёЎаёаё‡а№Ђаё«а№‡аё™аёЃаёаё‡аёЃаёіаёҐаё±аё‡аё«аёҐаёІаёўаёћаё±аё™аё™аёІаёўаёаёаёЃаё€аёІаёЃа№ЂаёЎаё·аёаё‡ แล้วขี่ม้ามามุ่งหน้ามาหาพวกเขาเตรียมพร้аёаёЎаё—аёµа№€аё€аё°аё•а№€аёаёЄаё№а№‰
พวกนี้ไม่ใช่ทหารขаёаё‡а№ЃаёЎа№‡аё„คลาวด์หรืаёаё—аё«аёІаёЈаё‚аёаё‡аё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”аёґаёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІа№ѓаёЄа№€аёЉаёёаё”а№ЂаёЃаёЈаёІаё°аё—аёµа№€аё?аёаёЈа№Ња№Ѓаё—บจำได้аёаёўа№€аёІаё‡а№ЂаёҐаё·аёаё™аёҐаёІаё‡ а№Ѓаё•а№€ а№ЂаёЎаё·а№€аёа№Ђаё‚аёІаёЃаёіаё”аёІаёљаёаё±аё™а№ѓаё«аёЎа№€а№ѓаё™аёЎаё·аёаёаёўа№€аёІаё‡а№Ѓаё™а№€аё™аё«аё™аёІ เขาไม่แน่ใจว่าคนพวกนี้จริงๆ แล้วคืаёа№ѓаё„аёЈ? аё«аёЈаё·аёа№Ђаё«аё•аёёа№ѓаё”พวกเขาจึงต้аёаё‡а№Ђаё‚้ามาโจมตี?
"แม็คคลาวด์ аёћаё§аёЃаё—аё«аёІаёЈа№ЂаёЃа№€аёІаё‚аёаё‡аё‚้า" แม็คคลาวด์аёаё?аёґаёљаёІаёўа№ѓаё„аёЈа№Ѓаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄаёџаё±аё‡ "เป็นทหารที่ดีขаёаё‡а№ЃаёЎа№‡аё„คลาวด์ทั้งหมด аё—аё«аёІаёЈаё—аёёаёЃаё™аёІаёў аё„аё·аёаё„นที่ข้าฝึกฝนให้และต่аёаёЄаё№а№‰аёЎаёІаё”้วยกัน"
" แต่ในบัดนี้ พวกเขาต่างเป็นปรปักษ์กับเจ้า" а№Ѓаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄаёаёаёЃаё„วามคิดเห็น "พวกเขามุ่งเข้ามาโจมตี аёЎаёІа№Ђаёћаё·а№€аёаёћаёља№Ђаё€а№‰аёІа№ѓаё™аёЄаё™аёІаёЎаёЈаёљ"
แม็คคลาวด์ทำหน้าบึ้งตึง аё”аё§аё‡аё•аёІаё‚аёаё‡а№Ђаё‚าหายไปข้างหนึ่ง ครึ่งหนึ่งบนใบหน้าถูกประทับตีตราสัญลักษณ์ขаёаё‡аё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”аёґ มันดูแปลกประหลาด
"ข้าขаёаёаё аё±аёў аё™аёІаёўаё—а№€аёІаё™" เขากล่าว "มันไม่ใช่ความผิดขаёаё‡аё‚้า аё™аёµа№€аёЎаё±аё™аё„аё·аёаёњаёҐаё‡аёІаё™аё‚аёаё‡аёҐаё№аёЃаёЉаёІаёўаё‚้า аёљаёЈаёаё™аёЄаё±аё™ เขาเปลี่ยนคนขаёаё‡аё‚้าเป็นปรปักษ์ ถ้าไม่ได้เป็นเพราะเขาแล้ว พวกทหารก็จะเข้าร่วมกับข้าในเวลานี้ เข้ามาร่วมกับกаёаё‡аё—аё±аёћаё‚аёаё‡аё—а№€аёІаё™"
"มันไม่ใช่เพราะลูกชายขаёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІаё«аёЈаёаёЃ" а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสแก้คำพูดให้ โดยน้ำเสียงที่แกร่งดังเหล็กกล้า หันหน้ามาหาเขา มันเป็นเพราะว่า เจ้าเป็นผู้บังคับบัญชาที่аёа№€аёаё™а№ЃаёҐаё°а№Ђаё›а№‡аё™аёћа№€аёаё—аёµа№€аёа№€аёаё™а№Ѓаёаёўаёґа№€аё‡аёЃаё§а№€аёІ ความล้มเหลวในตัวลูกก็คืภความล้มเหลวในตัวขаёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІа№Ђаёаё‡ ข้าควรจะรู้ว่าเจ้าบังคับทหารขаёаё‡аё•аё±аё§а№Ђаёаё‡аёўаё±аё‡а№„ม่ได้เลย ข้าน่าจะฆ่าเจ้าไปเสียตั้งนานแล้ว"
แม็คคลาวด์กลืนน้ำลายเฮืаёаёЃа№ѓаё«аёЌа№€аёаёўа№€аёІаё‡аёҐаё™аёҐаёІаё™
"аё™аёІаёўаё—а№€аёІаё™ ท่านควรจะไตร่ตรаёаё‡аё§а№€аёІаёћаё§аёЃа№Ђаё‚าไม่ได้แค่ต่аёаёЄаё№а№‰аёЃаё±аёљаё‚้า а№Ѓаё•а№€аё•а№€аёаёЄаё№а№‰аёЃаё±аёљаё—а№€аёІаё™ พวกเขาต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаёЃаёіаё€аё±аё”аёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈаё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”аёґ"
а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสส่ายหัวพร้аёаёЎаё§аёІаё‡аё™аёґа№‰аё§аёҐаё‡аё€аё±аёљаёЄаёЈа№‰аёаёўаё„аёаё—ี่ร้аёаёўаёЎаёІаё€аёІаёЃаё«аё±аё§аёЃаёЈаё°а№‚หลกที่หดตัว
" แต่เจ้าаёаёўаё№а№€аё‚้างข้าแล้วในตаёаё™аё™аёµа№‰" เขากล่าว "ดังนั้น аёЃаёІаёЈаё•а№€аёаёЄаё№а№‰аё›аё°аё—ะกับข้า ก็คืภการต่аёаё•а№‰аёІаё™а№Ђаё€а№‰аёІаё”้วย"
แม็คคลาวด์ชักดาบขаёаё‡а№Ђаё‚аёІаёаёаёЃаёЎаёІ ทำหน้าบึ้งตึงมаёаё‡аёҐаё‡а№„аё›аёўаё±аё‡аёЃаёаё‡аёЃаёіаёҐаё±аё‡аё—ี่เข้ามาใกล้
"ข้าจะต่аёаёЄаё№а№‰а№ЃаёҐаё°аё†а№€аёІаёџаё±аё™аё—аё«аёІаёЈаё‚аёаё‡аё‚้าเаёаё‡ аё†а№€аёІаёћаё§аёЃаёЎаё±аё™ แต่ละคน และทุกๆคน" а№Ђаё‚аёІаё›аёЈаё°аёЃаёІаёЁ
"ข้ารู้ว่า เจ้าจะทำ"а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสกล่าว "หากเจ้าไม่ทำแล้ว ข้าก็จะฆ่าเจ้าโดยตัวข้าเаёаё‡ แล้วข้าก็จะไม่ต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаё„วามช่วยเหลืаёаё‚аёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІаёаёµаёЃаё—аё«аёІаёЈаё‚аёаё‡аё‚้าสร้างความพินาศได้มากกว่าที่เจ้าเคยจินตนาการไว้ โดยเฉพาะ а№ЂаёЎаё·а№€аёаё™аёіаёЃаёаё‡аёЃаёіаёҐаё±аё‡а№‚ดยลูกชายขаёаё‡аё‚้า аё?аёаёЈа№Њаё™аёґаё„аё±аёЄ"
аё?аёаёЈа№Њаё™аё±а№€аё‡аёаёўаё№а№€аёљаё™аё«аёҐаё±аё‡аёЎа№‰аёІ เขาได้ยินบทสนทนาทั้งหมดаёаёўа№€аёІаё‡аёҐаёІаё‡а№ЂаёҐаё·аёаё™ และ а№ѓаё™аё‚аё“аё°а№Ђаё”аёµаёўаё§аёЃаё±аё™ เขาก็แทบไม่ได้ยินаёаё°а№„รทั้งนั้น а№Ђаё‚аёІаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё аёІаё§аё°аё—аёµа№€аё‡аё‡аё‡аё§аёў аё€аёґаё•а№ѓаё€аё‚аёаё‡а№Ђаё‚าเต็มไปด้วยความคิดแปลกไปที่เขาไม่เคยจดจำได้ ความคิดที่เต้นเป็นจังหวะผ่านหัวสมаёаё‡аё—ี่ย้ำเตืаёаё™аёаёўа№€аёІаё‡аё•а№€аёа№Ђаё™аё·а№€аёаё‡аё–аё¶аё‡аё„аё§аёІаёЎаё€аё‡аёЈаё±аёЃаё аё±аёЃаё”аёµаёЃаё±аёљаёћа№€аёаё‚аёаё‡аё•аё±аё§а№Ђаёаё‡ ถึงหน้าที่ที่ต้аёаё‡аё•а№€аёаёЄаё№а№‰а№Ђаёћаё·а№€аёаё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”аёґ และชะตากรรมขаёаё‡а№Ђаё‚าในฐานะลูกชายขаёаё‡а№Ѓаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄ аё„аё§аёІаёЎаё„аёґаё”аё—аёµа№€аё«аёЎаёёаё™аё§аё™аёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё€аёґаё•а№ѓаё€аёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЎа№€аёўаёаёЎаё«аёўаёёаё”аё«аёўа№€аёаё™ ไม่ว่าเขาจะพยายามมากแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถจัดการกับจิตใจให้มีความชัดเจน ให้สามารถคิดаёаё°а№„รได้ด้วยตัวเаёаё‡ аёЎаё±аё™а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аёЃаё±аёљаё§а№€аёІаёЈа№€аёІаё‡аё‚аёаё‡а№Ђаё‚าได้ถูกจับเป็นตัวประกัน
аё‚аё“аё°аё—аёµа№€а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสกำลังพูดเสียงขаёаё‡а№Ђаё‚าได้กลายมาเป็นข้аёа№ЂаёЄаё™аёа№ѓаё™аё€аёґаё•а№ѓаё€аё‚аёаё‡аё?аёаёЈа№Њ แล้วจึงกลายมาเป็นคำสั่ง จากนั้น ไม่ว่าаёаёўа№€аёІаё‡а№„รก็ตาม มันก็กลายมาเป็นความคิดขаёаё‡аё•аё±аё§а№Ђаё‚аёІа№Ђаёаё‡ аё?аёаёЈа№ЊаёћаёўаёІаёўаёІаёЎаё”ิ้นรน ส่วนเล็กๆ а№ѓаё™аё•аё±аё§аё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІаёћаёўаёІаёўаёІаёЎаё—аёµа№€аё€аё°аёЃаёіаё€аё±аё”аё„аё§аёІаёЎаё„аёґаё”аё—аёµа№€ แพร่ตัวเข้ามาเหล่านี้ а№Ђаёћаё·а№€аёа№„ปให้ถึงจุดที่มีความชัดเจน แต่ยิ่งเขาดิ้นรนมากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งยากขึ้นเท่านั้น
аё‚аё“аё°аё—аёµа№€а№Ђаё‚аёІаё™аё±а№€аё‡аёаёўаё№а№€аёљаё™аё«аёҐаё±аё‡аёЎа№‰аёІ аёЎаёаё‡аёаёаёЃа№„аё›аёўаё±аё‡аёЃаёаё‡аё—ัพที่ควบม้าเข้ามายังที่ราบ เขารู้สึกถึงเลืаёаё”а№ѓаё™аё•аё±аё§аё—аёµа№€аё§аёґа№€аё‡аёња№€аёІаё™а№ѓаё™аё•аё±аё§ แล้วสิ่งที่เขาคิดได้ทั้งหมด ก็คืаёаё„วามจงรักภักดีกับพ่ภเขาต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаё€аё°аёљаё”ขยี้ไม่ว่าใครก็ตามที่เข้ามาขวางทางพ่ภมันเป็นโชคชะตาขаёаё‡а№Ђаё‚аёІаё—аёµа№€аё€аё°аё›аёЃаё„аёЈаёаё‡аё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”аёґ
"аё?аёаёЈа№Њаё™аёґаё„аё±аёЄ เจ้าได้ยินข้าไหม?" а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสกระตุ้น "เจ้าได้เตรียมตัวพิสูจน์ตัวเаёаё‡а№ѓаё™аёЃаёІаёЈаё•а№€аёаёЄаё№а№‰ а№Ђаёћаё·а№€аёаёћа№€аёаё‚аёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІаё«аёЈаё·аёа№Ђаё›аёҐа№€аёІ?"
"а№ѓаёЉа№€ аё—а№€аёІаё™аёћа№€аё" аё?аёаёЈа№Њаё•аёаёљаёЃаёҐаё±аёљ аёЎаёаё‡аё•аёЈаё‡а№„ปข้างหน้า "ข้าจะต่аёаёЄаё№а№‰аёЃаё±аёља№ѓаё„รก็ตามที่เข้ามาสู้รบกับท่าน" а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสยิ้มกว้าง เขาหันไปหาทหารขаёаё‡а№Ђаё‚аёІ
"เหล่าทหาร!" เขาเปล่งเสียงดัง "เวลานี้เราต้аёаё‡а№ЂаёњаёЉаёґаёЌаё«аё™а№‰аёІаёЃаё±аёљаёЁаё±аё•аёЈаё№ а№Ђаёћаё·а№€аёаё‚аё€аё±аё”аёЃаёІаёЈаёЃаёљаёЏаё‚аёаё‡аёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈаё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™ พวกเราควรจะเริ่มต้นจากพวกทหารขаёаё‡а№ЃаёЎа№‡аё„คลาวด์ที่กล้ามาต่аёаёЃаёЈаёЃаё±аёља№ЂаёЈаёІ аё?аёаёЈа№Њаё™аёґаё„аё±аёЄ ลูกชายข้าจะนำพวกเราไปรบ พวกเจ้าจะติดตามเขาไป аёаёўа№€аёІаё‡аё—ี่ติดตามข้า พวกเจ้าจะสละชีพเพื่аёа№Ђаё‚аёІ аёаёўа№€аёІаё‡аё—ี่เจ้าจะสละให้ข้า аёЃаёІаёЈаё—аёЈаёўаёЁаё•а№€аёа№Ђаё‚аёІ аё«аёЎаёІаёўаё–аё¶аё‡аёЃаёІаёЈаё—аёЈаёўаёЁаё•а№€аёаё‚้า"
"аё?аёаёЈа№Њаё™аёґаё„аё±аёЄ" а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสตะเบ็งเสียงร้аёаё‡
"аё?аёаёЈа№Њаё™аёґаё„аё±аёЄ" аё—аё«аёІаёЈаё™аё±аёљ аё«аёЎаё·а№€аё™ กล่าวขึ้นพร้аёаёЎаёЃаё±аё™а№Ђаё›а№‡аё™а№ЂаёЄаёµаёўаё‡аёЄаё°аё—้аёаё™аёЃаёҐаё±аёљаёЎаёІ
аё?аёаёЈа№ЊаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃаё€аё°аё–ูกกระตุ้นให้กล้าหาญ а№Ђаё‚аёІаёўаёЃаё”аёІаёљаёаё±аё™а№ѓаё«аёЎа№€аё‚ึ้นสูง аё”аёІаёља№Ѓаё«а№€аё‡аё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”аёґаё—аёµа№€аёћа№€аёаёњаё№а№‰а№Ђаё›а№‡аё™аё—ี่รักได้ให้เขาไว้ เขารู้สึกถึงพลังที่วิ่งผ่านаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё™аёµа№‰ เป็นพลังที่аёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёЄаёІаёўа№‚ลหิตขаёаё‡а№Ђаё‚аёІ аё‚аёаё‡аё›аёЈаё°аёЉаёІаёЉаё™аё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ аё‚аёаё‡аё—аёёаёЃаёЄаёґа№€аё‡аё—аёёаёЃаёаёўа№€аёІаё‡аё—ี่เขาสมควรจะเป็น а№ѓаё™аё—аёµа№€аёЄаёёаё” เขาก็ได้กลับมาบ้าน กลับมาаёаёўаё№а№€аёЃаё±аёљаёћа№€аёаё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІаёаёµаёЃаё„รั้งหนึ่ง аёЄаёіаё«аёЈаё±аёљаёћа№€аёа№ЃаёҐа№‰аё§аё?аёаёЈа№Њаё€аё°аё—аёіаёаё°а№„รก็ได้ แม้ แต่กระโจนโผเข้าสู่ความตาย
аё?аёаёЈа№ЊаёЃаё№а№€аёЈа№‰аёаё‡а№ЂаёЄаёµаёўаё‡а№Ѓаё«а№€аё‡аёЃаёІаёЈаёЈаёљаё›аёЈаё°аё€аё±аё™аёљаёІаё™ ขณะที่กำลังเตะม้า มุ่งจู่โจมลงไปยังหุบเขา มันเป็นสมรภูมิแรกขаёаё‡а№Ђаё‚аёІ ด้านหลัง เสียงกู่ร้аёаё‡аёћаёЈа№‰аёаёЎаёЈаёљаё”ังสนั่นหวั่นไหวตามมา а№ЂаёЎаё·а№€аёаё—หารหลายหมื่นนายตามเขามา ทั้งหมดทุกคนเตรียมพร้аёаёЎаё—аёµа№€аё€аё°аё•аёґаё”аё•аёІаёЎаё?аёаёЈа№Њаё™аёґаё„ัส…เข้าสู่ความตาย
аёљаё—аё—аёµа№€ аё«аёЃ
ไมโครเพิลนั่งขดตัว а№Ђаё?аёаё–ูกพันเข้ากับตาข่ายแаёаё„аё”аёаё™аё‚аё™аёІаё”а№ѓаё«аёЌа№€аё—аёµа№€аёўаёёа№€аё‡а№Ђаё«аёўаёґаё‡ а№Ђаё?аёа№„аёЎа№€аёЄаёІаёЎаёІаёЈаё–аё€аё°а№Ђаё«аёўаёµаёўаё”аё•аё±аё§аё«аёЈаё·аёаёЃаёЈаё°аёћаё·аёаё›аёµаёЃаё‚аёаё‡а№Ђаё?аёа№„ด้ а№Ђаё?аёаё™аё±а№€аё‡аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аёћаё§аё‡аёЎаёІаёҐаё±аёўаё”้านหัวเรืаёаё‚аёаё‡аё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”аёґ а№Ђаё?аёаёћаёўаёІаёўаёІаёЎаё”ิ้นรน а№Ђаё?аёа№„аёЎа№€аёЄаёІаёЎаёІаёЈаё–аё€аё°аёўаёЃаё„аёІаё‡ ไม่สามารถขยับแขนหรืаёаёЎаёІаёЃаёЈаё‡а№ЂаёҐа№‡аёља№„ด้ а№Ђаё?аёа№„ม่เคยรู้สึกแย่аёаёўа№€аёІаё‡аё™аёµа№‰аёЎаёІаёЃа№€аёаё™а№ѓаё™аёЉаёµаё§аёґаё• ไม่เคยรู้สึกถึงการขาดаёаёґаёЄаёЈаё аёІаёћ ขาดพละกำลังเช่นนี้ а№Ђаё?аёаёЎа№‰аё§аё™аё•аё±аё§а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аёЃаё±аёљаёҐаё№аёЃаёљаёаёҐ กระพริบตาช้าๆ аёаёўа№€аёІаё‡аёЄаёґа№‰аё™аё«аё§аё±аё‡ มันเป็นความหวังเพื่аёаё?аёаёЈа№ЊаёЎаёІаёЃаёЃаё§а№€аёІа№ѓаё«а№‰аё•аё±аё§аё‚аёаё‡а№Ђаё?аёа№Ђаёаё‡
ไมโครเพิลสามารถรู้สึกถึงพลังงานขаёаё‡аё?аёаёЈа№Ња№„ด้ แม้ว่าаёаёўаё№а№€аё«а№€аёІаё‡а№„ปเป็นระยะไกล แม้ว่าเรืаёаё‚аёаё‡а№Ђаё?аёаё€аё°а№ЃаёҐа№€аё™аёаёаёЃа№„ปสู่ท้аёаё‡аё—ะเล аёЃаёЈаё°аё”аёаё™аё‚ึ้นลงаёаёўаё№а№€аёљаё™аёЈаё°аёҐаёаёЃаё„ลื่นаёаё±аё™а№‚หดร้าย ร่างกายที่ลаёаёўаё‚ึ้นและตกลง а№ЂаёЎаё·а№€аёаё„ลื่นกระแทกเข้าสู่ดาดฟ้าเรืภไมโครเพิลสามารถรับรู้ว่าаё?аёаёЈа№Ња№Ђаё›аёҐаёµа№€аёўаё™а№Ѓаё›аёҐаё‡а№„аё› เขากำลังกลายไปเป็นคนаёаё·а№€аё™ เขาไม่ใช่ผู้ชายที่เаё?аёа№Ђаё„ยรู้จัก аё«аё±аё§а№ѓаё€аё‚аёаё‡а№Ђаё?аёа№Ѓаё•аёЃаёЄаёҐаёІаёў а№Ђаё?аёа№„аёЎа№€аёЄаёІаёЎаёІаёЈаё–аёЉа№€аё§аёўаёаё°а№„รได้ аё™аёаёЃаё€аёІаёЃаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃаёЈаёІаё§аёЃаё±аёљаё§а№€аёІа№Ђаё?аёа№„ด้ทำให้เขาผิดหวัง а№Ђаё?аёаёћаёўаёІаёўаёІаёЎаё•а№€аёаёЄаё№а№‰аё”ิ้นรนаёаёµаёЃаё„รั้ง а№Ђаё?аёаё•а№‰аёаё‡аёЃаёІаёЈаё—ี่จะไปหาเขาаёаёўа№€аёІаё‡аёўаёґа№€аё‡ а№Ђаёћаё·а№€аёаёЉа№€аё§аёўа№Ђаё«аёҐаё·аёа№Ђаё‚аёІ а№Ѓаё•а№€а№Ђаё?аёа№„ม่สามารถหลุดเป็นаёаёґаёЄаёЈаё°а№„ด้
คลื่นใหญ่аёаёµаёЃаёҐаё№аёЃа№Ђаё‚้าปะทะบนดาดฟ้าเรืภฟаёаё‡аё™а№‰аёіаё€аёІаёЃаё—ะเลทาร์ทูเวียนไหลเข้ามาใต้ตาข่ายขаёаё‡а№Ђаё?ภทำให้เаё?аёа№„ถลไป аё«аё±аё§аё‚аёаё‡а№Ђаё?аёаёЉаё™а№Ђаё‚้ากับตัวเรืаёаё—ี่เป็นไม้ а№Ђаё?аёаё«аёЎаёаёљаё•аё±аё§а№ЃаёҐаё°аё„аёіаёЈаёІаёЎаёаёўа№€аёІаё‡а№ЂаёЃаёЈаёµа№‰аёўаё§аёЃаёЈаёІаё” а№ЂаёЎаё·а№€аёа№„ร้จิตวิญญาณและความแข็งแกร่งที่เаё?аёа№Ђаё„аёўаёЎаёµ а№Ђаё?аёа№„ด้สละตัวเаёаё‡а№„ปกับโชคชะตาаёаё±аё™а№ѓаё«аёЎа№€ аё—аёµа№€а№Ђаё?аёаёЈаё№а№‰аё§а№€аёІаё•аё±аё§а№Ђаёаё‡аёЃаёіаёҐаё±аё‡аё–ูกพาไปเพื่аёаё›аёҐаёґаё”аёЉаёµаё§аёґаё• аё«аёЈаё·аёа№Ѓаёўа№€а№„ปกว่านั้นคืภถูกจับขังทั้งเป็น а№Ђаё?аёа№„аёЎа№€аёЄаё™а№ѓаё€аё§а№€аёІаё€аё°а№ЂаёЃаёґаё”аёаё°а№„аёЈаёЃаё±аёља№Ђаё?аё а№Ђаё?аёа№Ђаёћаёµаёўаё‡аё•а№‰аёаё‡аёЃаёІаёЈа№ѓаё«а№‰аё?аёаёЈа№Ња№Ђаё›а№‡аё™аёЄаёёаё‚ а№Ђаё?аёаё•а№‰аёаё‡аёЃаёІаёЈа№‚аёаёЃаёІаёЄа№Ђаё”аёµаёўаё§ เพียงแค่โаёаёЃаёІаёЄаёЄаёёаё”ท้าย аё—аёµа№€а№Ђаё?аёаё€аё°а№ЃаёЃа№‰а№Ѓаё„้นพวกที่เข้ามารุกรานเаё?аё
"а№Ђаё?аёаёаёўаё№а№€аё™аё±а№€аё™а№„аё‡! ไถลไปครึ่งทางบนดาดฟ้า" аё«аё™аё¶а№€аё‡а№ѓаё™аё—аё«аёІаёЈаё‚аёаё‡аё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”ิตะโกนขึ้น
ทันใดนั้น ไมโครเพิลรู้สึกถึงความเจ็บปวดจากการกระทุ้งแทงเข้าที่เกล็ดบนใบหน้าที่มีความаёа№€аёаё™а№„หวและเаё?аёа№Ђаё«а№‡аё™аё—аё«аёІаёЈаё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”аёґаёЄаёаё‡аё™аёІаёўаё—аёµа№€аё–аё·аёаё«аёаёЃаёўаёІаё§аёЄаёІаёЎаёЄаёґаёљаёџаёёаё• ใช้หаёаёЃа№Ѓаёўаё‡аёња№€аёІаё™аё•аёІаё‚а№€аёІаёў กระตุ้นให้เаё?аёа№„аё›аёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёЈаё°аёўаё°аё—ี่ปลаёаё”аё аё±аёў а№Ђаё?аёаёћаёўаёІаёўаёІаёЎаё—ี่จะพุ่งเข้าใส่พวกเขา แต่โซ่กักเаё?аёа№ЂаёаёІа№„ว้ ทำให้เаё?аёаё•аёЃаёҐаё‡аёЎаёІ а№Ђаё?аёаё„аёіаёЈаёІаёЎаёаёўа№€аёІаё‡а№ЂаёЃаёЈаёµа№‰аёўаё§аёЃаёЈаёІаё” аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІа№Ѓаё—аё‡аё«аёаёЃа№ѓаёЄа№€а№Ђаё?ภครั้งแล้วครั้งเล่า аё•а№€аёІаё‡аёћаёІаёЃаё±аё™аё«аё±аё§а№ЂаёЈаёІаё°аёЈа№€аёІ เห็นได้ชัดว่าพวกเขากำลังทำไปด้วยความครึกครื้น
"а№Ђаё?аёа№„ม่ได้กลัวเราแล้ว ใช่ไหมตаёаё™аё™аёµа№‰?" аё™аёІаёўаё—аё«аёІаёЈаё„аё™аё«аё™аё¶а№€аё‡аё–аёІаёЎаё—аё«аёІаёЈаёаёµаёЃаё™аёІаёў
аё—аё«аёІаёЈаёаёµаёЃаё„นหนึ่งหัวเราะพร้аёаёЎаёЃаёЈаё°аё—ุ้งหаёаёЃа№Ђаё‚้าไปที่ดวงตาขаёаё‡а№Ђаё?ภไมโครเพิลขยับตัวหนีได้ในวินาทีสุดท้าย аё—аёµа№€аёЎаё±аё™аёЉа№€аё§аёўа№Ђаё?аёа№„ว้จากаёаёІаёЃаёІаёЈаё•аёІаёљаёаё”
"а№Ђаё?аёа№„аёЎа№€аёЎаёµаёћаёґаё©аёЄаё‡а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аё•аёаё™аё—ี่บินได้" นายทหารคนหนึ่งกล่าว
"ข้าได้ยินว่า аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаё€аё°а№ЂаёаёІа№Ђаё?аёа№ЃаёЄаё”งโชว์ในเมืаёаё‡аё«аёҐаё§аё‡аё‚аёаё‡аё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”аёґаёаё±аё™а№ѓаё«аёЎа№€" "นั่นไม่ใช่ที่ข้าได้ยินมา" аё—аё«аёІаёЈа№Ђаёаё‡аё™аёІаёўаёћаё№аё” "ข้าได้ยินมาว่า а№Ђаё‚аёІаё€аё°а№ЂаёаёІаё›аёµаёЃаё‚аёаё‡а№Ђаё?аёаёаёаёЃ และทรมานเаё?аёаё€аёІаёЃаё„วามเสียหายทั้งหมดที่เаё?аёаё—ำไว้กับพวกเรา"
"ข้าаёаёўаёІаёЃаё€аё°а№„аё›аё—аёµа№€аё™аё±а№€аё™а№Ђаёћаё·а№€аёа№Ђаёќа№‰аёІаё”аё№"
"แล้วเราต้аёаё‡а№ЂаёаёІа№Ђаё?аёа№„ปส่งแบบไม่เสียหายด้วยหรืаё" аё—аё«аёІаёЈаё„аё™аё«аё™аё¶а№€аё‡аё–аёІаёЎ
"มันเป็นคำสั่ง"
" แต่ข้าไม่เห็นว่า ทำไมเราจะทำаёаё°а№„รไม่ได้ аёаёўа№€аёІаё‡аё™а№‰аёаёўа№† ก็แค่ให้เаё?аёаёљаёІаё”เจ็บนิดหน่аёаёў аёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈа№ЂаёЄаёµаёў а№Ђаё?аёаёЃа№‡а№„ม่ได้ต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаёЎаёµаё•аёІаё—ั้งสаёаё‡аё‚้าง а№ѓаёЉа№€аё«аёЈаё·аёа№Ђаё›аёҐа№€аёІ?"
аё—аё«аёІаёЈаёаёµаёЃаё„аё™аё«аё™аё¶а№€аё‡аё«аё±аё§а№ЂаёЈаёІ
"งั้นตаёаё™аё™аёµа№‰ аёаёўа№€аёІаё‡аё—ี่เจ้าว่ามา ข้าเดาว่าไม่ควร" а№Ђаё‚аёІаё•аёаёљ
"ทำเลย а№ЂаёаёІаёЎаё±аё™а№ѓаё«а№‰аёЄаё™аёёаёЃ"
หนึ่งในทหารเข้ามาใกล้พร้аёаёЎаёЃаё±аёљаёўаёЃаё«аёаёЃаё‚аёаё‡а№Ђаё‚าขึ้น “аёаёўаё№а№€а№Ђаё‰аёўа№† แม่สาวน้аёаёўвЂќ ทหารคนนั้นกล่าว
ไมโครเพิลผงะถаёаёўаё«аё™аёµ รู้สึกหมดหนทาง ในขณะที่นายทหารพุ่งเข้ามาข้างหน้า а№Ђаё•аёЈаёµаёўаёЎаё•аё±аё§аё—аёµа№€аё€аё°аёћаёёа№€аё‡аё«аёаёЃаёўаёІаё§аёҐаё‡аёЎаёІаёўаё±аё‡аё”аё§аё‡аё•аёІаё‚аёаё‡а№Ђаё?ภทันใดนั้น คลื่นаёаёµаёЃаёЈаё°аёҐаёаёЃаёЃа№‡а№Ђаё‚้าปะทะใส่น้ำสาดเข้ามายังขาขаёаё‡аё™аёІаёўаё—หารและเขาก็ไถลมาตรงหน้าขаёаё‡а№Ђаё?ภดวงตาเปิดขึ้นаёаёўа№€аёІаё‡аё«аё§аёІаё”กลัว а№ѓаё™аё„аё§аёІаёЎаёћаёўаёІаёўаёІаёЎаёаё±аё™аёўаёґа№€аё‡аёўаё§аё”аё‚аёаё‡а№Ђаё?аёа№„มโครเพิลพยายามยกกรงเล็บขึ้นข้างหนึ่งที่มันสูงพаёаё—ี่จะจัดการนายทหารที่ไถลมาаёаёўаё№а№€а№ѓаё•а№‰а№Ђаё?аёа№„ด้ а№Ђаё?аёаёџаёІаё”กรงเล็บลงมาใส่เขาและทิ่มมันลงไปยังลำคаёаё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ เขากรีดร้аёаё‡а№ЃаёҐаё°аёЎаёµа№ЂаёҐаё·аёаё”ไหลทะลักаёаёўаё№а№€аё—ั่วไปหมด มันผสมไปกับน้ำ аё‚аё“аё°аё—аёµа№€а№Ђаё‚аёІаё™аёаё™аё•аёІаёўаёаёўаё№а№€аё‚้างใต้เаё?ภไมโครเพิลจึงรู้สึกถึงความพаёа№ѓаё€а№„ด้เล็กน้аёаёў
ทหารจักรวรรดิที่เหลืаёаё«аё±аё™аё«аё™аёµа№ЃаёҐа№‰аё§аё§аёґа№€аё‡а№„ปกรีดร้аёаё‡аё‚аёаё„วามช่วยเหลืภเพียงаёаёµаёЃа№„ม่นานทหารจักรวรรดินับโหลก็โผล่เข้ามาใกล้และมาพร้аёаёЎаёЃаё±аёљаё«аёаёЃаёўаёІаё§аёЎаёІаёЃаёЎаёІаёўаё‚้าเจ้าสัตว์ร้ายหนึ่งในพวกเขาแผดเสียง
พวกเขาทั้งหมดกรูเข้ามาเพื่аёаё€аё°аё†а№€аёІа№Ђаё?аёа№ЃаёҐаё°а№„มโครเพิลรู้สึกแน่ใจว่าพวกเขาจะต้аёаё‡аё—аёіа№Ѓаё™а№€аё™аёаё™
ไมโครเพิลรู้สึกถึงаёаёІаёЃаёІаёЈа№Ѓаёњаё”а№ЂаёњаёІаё‚аёаё‡аё„аё§аёІаёЎа№Ђаё”аё·аёаё”ดาลไปทั่วร่าง มันไม่เหมืаёаё™аёаё°а№„аёЈаё—аёµа№€а№Ђаё?аёа№Ђаё„ยรู้สึกมาก่аёаё™ а№Ђаё?аёаё›аёґаё”ตาลงและаёаё?ิฐานถึงพระเจ้า а№Ђаёћаё·а№€аёаё—аёЈаё‡аёЎаёаёљаёћаёҐаё°аёЃаёіаёҐаё±аё‡а№Ђаё®аё·аёаёЃаёЄаёёаё”ท้ายแก่เаё?аё
ไมโครเพิลรู้สึกถึงความร้аёаё™аё—аёµа№€аёЎаёІаё€аёІаёЃаёЉа№€аёаё‡аё—้аёаё‡аёаёўа№€аёІаё‡аёЉа№‰аёІа№† และวิ่งผ่านมาถึงบริเวณลำคаёа№Ђаё?аёаёа№‰аёІаё›аёІаёЃаё‚ึ้น แล้วปล่аёаёўа№ЂаёЄаёµаёўаё‡аёЈа№‰аёаё‡аёҐаё±а№€аё™аёаёаёЃаёЎаёІ а№Ђаё?аёаё•а№‰аёаё‡аё„วามประหลาดใจที่เปลวเพลิงแห่งการสังหารถูกปลดปล่аёаёўаёаёаёЃаёЎаёІ
เปลวไฟลามไปทั่วตาข่าย ถึงแม้ว่ามันจะไม่ทำลายตาข่ายแаёаё„аё”аёаё™ แต่กำแพงไฟที่ปกคลุมаёаёўаё№а№€аё™аё±а№‰аё™ ก็ดูดกลืนทหารนับโหลที่กำลังเข้ามาใกล้เаё?ภทุกคนต่างกรีดร้аёаё‡ а№ЂаёЎаё·а№€аёаёЈа№€аёІаё‡аё–аё№аёЃа№ЂаёњаёІа№ѓаё™аёЃаёаё‡а№„аёџ ส่วนใหญ่ล้มลงกаёаё‡аёаёўаё№а№€аёљаё™аёћаё·а№‰аё™ และพวกที่ไม่ได้ตายในทันทีก็วิ่งหนีและกระโดดаёаёаёЃа№„аё›аё™аёаёЃа№ЂаёЈаё·аёа№„аё›аёЄаё№а№€аёЎаё«аёІаёЄаёЎаёёаё—аёЈ ไมโครเพิลยิ้มร่า
аё—аё«аёІаёЈаёаёµаёЃаё«аёҐаёІаёўа№‚หลโผล่ขึ้นมา มาพร้аёаёЎаёЃаё±аёља№„ม้กระบаёаё‡ ไมโครเพิลก็พยายามที่จะรวบรวมเปลวเพลิงаёаёµаёЃаё„รั้ง
แต่ครั้งนี้มันใช้งานไม่ได้ พระเจ้าได้สนаёаё‡аё„аёіаёаё?аёґаё©аёђаёІаё™аё‚аёаё‡а№Ђаё?аёа№„ปแล้ว แล้วทรงให้เаё?аёа№„ด้เพียงแค่ครั้งเดียว а№Ѓаё•а№€аё•аёаё™аё™аёµа№‰ มันไม่มีаёаё°а№„аёЈаёаёµаёЃаё—аёµа№€а№Ђаё?аёаё€аё°аё—ำได้ аёаёўа№€аёІаё‡аё™а№‰аёаёўа№†а№Ђаё?аёаёЃа№‡аёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃаёЄаёіаё™аё¶аёЃа№ѓаё™аёљаёёаёЌаё„аёёаё“аёЃаё±аёљаёЄаёґа№€аё‡аё—аёµа№€а№Ђаё?аёаёЎаёµ
ทหารหลายสิบที่เข้ามาใกล้เаё?ภเข้ามาตีเаё?аёаё”้วยไม้กระบаёаё‡ ไมโครเพิลรู้สึกว่าตัวเаёаё‡аёЃаёіаёҐаё±аё‡аё”ิ่งจมลงаёаёўа№€аёІаё‡аёЉа№‰аёІа№† ดิ่งลงไปๆ ดวงตากำลังปิด а№Ђаё?аёаё«аё”аё•аё±аё§а№Ѓаё™а№€аё™ รู้สึกยаёаёЎаё€аёіаё™аё™ สงสัยว่าเวลาขаёаё‡а№Ђаё?аёа№ѓаё™а№‚ลกนี้กำลังมาถึงจุดจบ
ในไม่ช้า โลกขаёаё‡а№Ђаё?аёаёЃа№‡а№Ђаё•а№‡аёЎа№„ปด้วยความมืดมิด
บทที่ เจ็ด
โรมิวลัสยืนаёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аёљаёЈаёґа№Ђаё§аё“พวงมาลัยขаёаё‡а№ЂаёЈаё·аёаё‚аё™аёІаё”аёЎаё«аё¶аёЎаёІ ตัวลำเรืаёа№Ђаё›а№‡аё™аёЄаёµаё”аёіаёЃаё±аёљаё—аёаё‡аё—ี่ประดับด้วยаё?аё‡аё‚аёаё‡аё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”ิที่เป็นรูปสิงโตคาบนกаёаёґаё™аё—аёЈаёµаёўа№Њ аёњаё·аё™аё?งปลิวไสวаёаёўа№€аёІаё‡а№Ђаё”่นชัดท่ามกลางกระแสลม а№Ђаё‚аёІаёўаё·аё™аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™а№‚аё”аёўаё§аёІаё‡аёЎаё·аёа№„ว้บนสะโพก аёЈа№€аёІаё‡аёЃаёІаёўаё‚аёаё‡а№Ђаё‚ามีลำตัวที่กว้างผ่าผายและเต็มไปด้วยมัดกล้าม และมันยิ่งดูกว้างไปกว่าเดิมเหมืаёаё™аёЃаё±аёљаё§а№€аёІаёЎаё±аё™аё–аё№аёЃаёќаё±аё‡а№ЂаёаёІа№„ว้กับดาดฟ้าเรืภเขากำลังมаёаё‡аёаёаёЃа№„ปยังคลื่นที่สะท้аёаё™а№ЃаёЄаё‡а№ЃаёҐаё°аёЃаёЈаё°а№Ђаёћаё·а№€аёаёЎаё‚ึ้นลงขаёаё‡аё—ะเลаёаё±аёЎа№ЂаёљаёЈаё„ ภาพในระยะไกลที่มаёаё‡а№Ђаё«а№‡аё™аё€аёІаёЃаё•аёЈаё‡аё™аёµа№‰аё„аё·аё аёЉаёІаёўаёќаё±а№€аё‡аё‚аёаё‡аёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈаё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™а№ѓаё™аё—аёµа№€аёЄаёёаё”
аё«аё±аё§а№ѓаё€аё‚аёаё‡а№‚รมิวลัสก็ทะยานลิ่วไปด้วยความคาดหวัง а№ЂаёЎаё·а№€аёа№Ђаё‚аёІаёЄаёІаёЎаёІаёЈаё–аёЎаёаё‡а№Ђаё«а№‡аё™аёаёІаё“าจักรวงแหวนเป็นครั้งแรก аёљаё™а№ЂаёЈаё·аёаё—ี่เขากำลังแล่นаёаёўаё№а№€аё™аёµа№‰аёЎаёµаё™аёІаёўаё—หารที่เลืаёаёЃаёЄаёЈаёЈаёЎаёІа№ЃаёҐа№‰аё§аё§а№€аёІаёЎаёµаёќаёµаёЎаё·аёаё”ีที่สุดจำนวนหลายสิบนาย และห่างаёаёаёЃа№„ปทางด้านหลังก็มีเรืаёаё—аёµа№€а№Ђаёўаёµа№€аёўаёЎаёўаёаё”аё—аёµа№€аёЄаёёаё”аё‚аёаё‡аё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”ิที่แล่นตามมานับพันๆ ลำ มันเป็นกаёаё‡а№ЂаёЈаё·аёаёЈаёљаё—ี่ยิ่งใหญ่ที่เติมเต็มน่านน้ำทะเลนี้ а№ЂаёЈаё·аёаё—ุกลำแล่นมาพร้аёаёЎаёњаё·аё™аё?аё‡аё‚аёаё‡аёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈаё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”аёґ พวกเขาแล่นเรืаёаёЎаёІа№Ђаё›а№‡аё™аёЈаё°аёўаё°аё—างแสนไกล а№Ђаё”аёґаё™аё—аёІаё‡аё§аё™аёЈаёаёљаёаёІаё“าจักรวงแหวนด้วยความมุ่งมั่นที่จะขึ้นบกบริเวณฝั่งขаёаё‡а№ЃаёЎа№‡аё„คลาวด์ โรมิวลัสวางแผนที่จะเข้ามาในаёаёІаё“าจักรวงแหวนด้วยตัวขаёаё‡а№Ђаё‚аёІа№Ђаёаё‡ โดยหลบๆ аё‹а№€аёаё™а№† จากเจ้านายเก่าขаёаё‡а№Ђаё‚аёІ ซึ่งก็คืаёа№Ѓаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄ และจะทำการลаёаёљаёЄаё±аё‡аё«аёІаёЈа№Ђаё‚аёІ โดยที่เขาไม่เคยคาดคิดมาก่аёаё™
เขายิ้มให้กับตัวเаёаё‡а№ѓаё™аё„วามคิดนั้น а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสไม่มีทางรู้ถึงаёаёіаё™аёІаё€аё«аёЈаё·аёаё„วามเจ้าเล่ห์ขаёаё‡аёњаё№а№‰аё„аёёаёЎаёаёіаё™аёІаё€а№Ђаё›а№‡аё™аёҐаёіаё”аё±аёљаё—аёµа№€аёЄаёаё‡ เขากำลังจะเรียนรู้มันในวิаё?аёµаё—аёµа№€аёЈаёёаё™а№ЃаёЈаё‡ เขาไม่สมควรจะประเมินตัวขаёаё‡а№‚รมิวลัสต่ำเกินไป
คลื่นขนาดใหญ่ซัดผ่านเข้ามา โรมิวลัสรู้สึกครื้นเครงสนุกไปกับละаёаёаё‡аё™а№‰аёіа№Ђаёўа№‡аё™а№†аёљаё™а№ѓаёљаё«аё™а№‰аёІ เขายึดเสื้аёаё„ลุมวิเศษเаёаёІа№„ว้ในลำแขนที่เขาได้มันมาจากป่าลึก และเขารู้สึกว่ามันจะใช้การได้ มันจะทำให้เขาข้ามหุบเขาใหญ่ไปได้ เขารู้ว่า а№ЂаёЎаё·а№€аёа№Ђаё‚าสวมมันแล้ว เขาจะสามารถล่аёаё‡аё«аё™а№„ด้ และจะแทรกตัวผ่านโล่พลังไปได้ ข้ามไปยังฝั่งаёаёІаё“าจักรวงแหวนเพียงลำพัง аё аёІаёЈаёЃаёґаё€аё‚аёаё‡а№Ђаё‚าต้аёаё‡аёЃаёЈаё°аё—ำการแบบลับๆ มาพร้аёаёЎаёЃаё±аёља№ЂаёҐа№€аё«а№Ња№Ђаё«аёҐаёµа№€аёўаёЎа№ЃаёҐаё°аё„วามประหลาดใจ เหล่าทหารขаёаё‡а№Ђаё‚าไม่สามารถตามมาได้ มากกว่านั้นเขาก็ไม่ได้ต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаё—หารใดๆ а№ЂаёЎаё·а№€аёа№Ђаё‚าหลุดเข้าไปได้ а№Ђаё‚аёІаё€аё°аё•аёІаёЎаё«аёІаё—аё«аёІаёЈаё‚аёаё‡а№Ѓаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄ พวกทหารจักรวรรดิและชุมนุมให้พวกเขามาเป็นพวกเดียวกัน а№Ђаё‚аёІаё€аё°а№ЃаёўаёЃаёћаё§аёЃаё—аё«аёІаёЈаёаёаёЃаёЎаёІа№ЃаёҐаё°аёЄаёЈа№‰аёІаё‡аёЃаёаё‡аё—аё±аёћаё‚аёаё‡аё•аё±аё§а№Ђаёаё‡ จัดสร้างเป็นสงครามกลางเมืаёаё‡ аёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈа№ЂаёЄаёµаёў ทหารจักรวรรดิก็มีความรักกับโรมิวลัสเท่าๆกับแаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄ เขาจะใช้ทหารขаёаё‡а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสเข้ามาสู้กับทัพขаёаё‡а№Ђаё‚аёІа№Ђаёаё‡
จากนั้น โรมิวลัสก็จะตามหาพวกแม็คกิล а№Ђаёћаё·а№€аёаё™аёіаёћаёІа№Ђаё‚าข้ามหุบเขาใหญ่ไป ซึ่งนี่เป็นเงื่аёаё™а№„аё‚аё‚аёаё‡аёЃаёІаёЈа№ѓаёЉа№‰а№ЂаёЄаё·а№‰аёаё„ลุมวิเศษ ถ้าหากว่าตำนานเป็นเรื่аёаё‡аё€аёЈаёґаё‡а№ЃаёҐа№‰аё§ โล่พลังก็จะถูกทำลายลงได้ а№ЂаёЎаё·а№€аёа№‚ล่พลังถูกปรับลงแล้ว เขาก็จะรวบรวมกаёаё‡аёЃаёіаёҐаё±аё‡аё—аё«аёІаёЈ และทหารทั้งหมดจากกаёаё‡а№ЂаёЈаё·аёаёЈаёљаёЃа№‡аё€аё°аёЃаёЈаё№аёЃаё±аё™а№Ђаё‚้ามาข้างในได้ พวกเขาทั้งหมดก็จะบดขยี้аёаёІаё“าจักรวงแหวนได้аёаёўа№€аёІаё‡аёЄаёіа№ЂаёЈа№‡аё€ จากนั้น ในที่สุดโรมิวลัสก็จะเป็นผู้นำแห่งจักรวาล แต่เพียงผู้เดียว
เขาสูดหายใจลึก ในขณะนี้เขาเกืаёаёљаё€аё°а№„ด้ลิ้มรสมันแล้ว เขาได้ต่аёаёЄаё№а№‰аёЎаёІаё•аёҐаёаё”ทั้งชีวิตก็เพื่аёа№‚аёаёЃаёІаёЄаё™аёµа№‰а№ЂаёЄаёЎаёаёЎаёІ
โรมิวลัสจ้аёаё‡аёЎаёаё‡а№„ปบนท้аёаё‡аёџа№‰аёІаёЄаёµа№Ѓаё”งปนะดุจดั่งโลหิต аё”аё§аё‡аёаёІаё—аёґаё•аёўа№Њаё”аё§аё‡аё—аёµа№€аёЄаёаё‡аёЃаёіаёҐаё±аё‡аё€аё°аёҐаёІаёҐаё±аёљ มันเป็นเหมืаёаё™аёҐаё№аёЃаёљаёаёҐаё‚аё™аёІаё”а№ѓаё«аёЌа№€аё‚аёаё‡а№ЂаёЄа№‰аё™аё‚аёаёљаёџа№‰аёІаё—аёµа№€ аёЄа№€аёаё‡а№ЃаёЄаё‡аёЄаёµаёџа№‰аёІа№ЂаёЈаё·аёаё‡аёЈаёаё‡а№ѓаё™аёЉа№€аё§аё‡а№Ђаё§аёҐаёІаёЃаёҐаёІаё‡аё§аё±аё™ มันเป็นช่วงเวลาที่โรมิวลัสจะภาวนาถึงเหล่าเทพเจ้า มีเทพเจ้าแห่งพื้นพิภพаё?аёЈаё“аёµ เทพเจ้าแห่งมหาสมุทร เทพเจ้าแห่งนภากาศ เทพเจ้าแห่งวายุและเหนืаёаёЄаёґа№€аё‡аёаё·а№€аё™а№ѓаё” คืภเทพเจ้าแห่งสงคราม เขารู้ว่าเขาจะต้аёаё‡а№ЂаёаёІа№ѓаё€а№Ђаё—พเจ้าทั้งหมดนั้น เขากำลังเตรียมตัวที่จะนำพวกทาสทั้งหลายมาบูชายันต์ และหลั่งเลืаёаё”аё‚аёаё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІа№Ђаёћаё·а№€аёа№Ђаё•аёґаёЎаёћаёҐаё±аё‡а№ѓаё«а№‰аёЃаё±аёљаё•аё™а№Ђаёаё‡
คลื่นพากันซัดสาดаёаёўаё№а№€аёЈаёаёљаё•аё±аё§аё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ ขณะที่พวกเขาเข้ามาใกล้ชายฝั่งโรมิวลัสไม่รаёаё„аёаёўаёњаё№а№‰а№ѓаё”ให้รถเชืаёаёЃаёҐаё‡а№Ђаё‚ากระโดด аёаёаёЃаё€аёІаёЃаёҐаёіа№ЂаёЈаё·аёаёаёўа№€аёІаё‡аёЈаё§аё”เร็ว а№ЂаёЎаё·а№€аёаё«аё±аё§а№ЂаёЈаё·аёа№„ด้เข้าเทียบกับพื้นทรายกระโดดลงมาราวยี่สิบฟุตและลงสู่ภาคพื้นด้วยเท้าทั้งสаёаё‡аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™аёЎаёµаёЈаё°аё”ับน้ำสูงขึ้นมาจนถึงช่วงเаёаё§аё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ แต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกผงะไปกับมัน
โรมิวลัสเดินเตร็ดเตร่ไปสู่ชายฝั่งราวกับว่าเขาเป็นผู้ครаёаёљаё„аёЈаёаё‡аёЎаё±аё™ аёЈаёаёўа№Ђаё—้าขаёаё‡а№Ђаё‚аёІаё«аё™аё±аёЃаёаё¶а№‰аё‡аёаёўаё№а№€аёљаё™аёњаё·аё™аё—аёЈаёІаёў ทางด้านหลังขаёаё‡а№Ђаё‚านั้น เหล่าทหารก็กำลังลดเชืаёаёЃа№Ђаёћаё·а№€аёаё—ี่จะลงมา โดยมีเรืаёаёҐаёіаёаё·а№€аё™а№†а№Ђаё‚้ามาเทียบท่าตามมา
โรมิวลัสได้สำรวจผลงานขаёаё‡а№Ђаё‚าทั้งหมดและยิ้มаёаёаёЃаёЎаёІ ท้аёаё‡аёџа№‰аёІа№ЂаёЈаёґа№€аёЎаё€аё°аёЎаё·аё”แล้ว และเขาก็มาถึงชายฝั่งในช่วงเวลาที่เหมาะสม аёЎаё±аё™а№Ђаё«аёЎаёІаё°аё—аёµа№€аё€аё°а№ЂаёЈаёґа№€аёЎаёЃаёІаёЈаёљаё§аё‡аёЄаёЈаё§аё‡аёљаё№аёЉаёІаёўаё±аё™аё•а№Њ เขารู้ว่าเหล่าเทพเจ้าจะต้аёаё‡аёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃаё‚аёаёљаё„ุณเขาสำหรับสิ่งนี้ เขาหันไปหาเหล่าทหาร
"จุดไฟ!" โรมิวลัสตะโกนลั่น
พวกทหารพากันลนลานเร่งเข้ามาก่аёаёЃаёаё‡а№„ฟขนาดใหญ่ที่มีความสูงราวสิบห้าฟุต โดยมีกаёаё‡аёџаё·аё™аё‚аё™аёІаё”а№ѓаё«аёЌа№€аёЄаёёаёЎаёаёўаё№а№€ а№Ђаёћаё·а№€аёа№Ђаё•аёЈаёµаёўаёЎаёћаёЈа№‰аёаёЎаёЄаёіаё«аёЈаё±аёљаёЃаёІаёЈаё€аёёаё”ไฟ аёЎаё±аё™аёЃаёЈаё°аё€аёІаёўаёЃаё±аё™аёаёўаё№а№€а№‚аё”аёўаёЈаёаёља№Ђаё›а№‡аё™аёЈаё№аё›аёЈа№€аёІаё‡аё”аёІаё§аёЄаёІаёЎа№Ѓаё‰аёЃ
โรมิวลัสพยักหน้ากับนายทหาร จากนั้นพวกทหารจึงลากพวกทาสเขามานับสิบๆ คนที่ผูกรวมกันไว้ аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаё–аё№аёЃаёЎаё±аё”аёаёўаё№а№€аёЃаё±аёљаёЃаёаё‡аёџаё·аё™ โดยมีเชืаёаёЃаёњаё№аёЃа№ЂаёаёІа№„ว้แน่น พวกนักโทษจ้аёаё‡аёЎаёаё‡аёЃаёҐаё±аёљаёЎаёІаё”้วยดวงตาเบิกโพรงไปด้วยความหวาดกลัว พวกเขากรีดร้аёаё‡ ดิ้นรน ด้วยความรู้สึกสะพรึงกลัวที่เห็นว่า аёЃаёаё‡а№„ฟได้เตรียมพร้аёаёЎа№„ว้แล้ว และรับรู้ว่าพวกเขากำลังจะถูกเผาทั้งเป็น
"аёаёўа№€аёІаё—ำข้าเลย!" หนึ่งในบรรดานักโทษกรีดร้аёаё‡ "ได้โปรดเถิด! ข้าขаёаёЈа№‰аёаё‡! ต้аёаё‡а№„ม่ใช่แบบนี้ аёаё°а№„รก็ได้ที่ไม่ใช่แบบนี้!"
โรมิวลัสไม่แยแสพวกเขา เขาหันหลังให้ทุกคน เดินไปข้างหน้าหลายก้าว а№Ђаё‚аёІаёа№‰аёІаё§аё‡а№Ѓаё‚นกว้างแล้วเงยหน้าขึ้นมаёаё‡аёўаё±аё‡аё—้аёаё‡аёџа№‰аёІ
"โаёаёЎаёІаёЈаё±аёЄ!" เขาจะตะโกนร้аёаё‡ "ได้โปรดส่аёаё‡а№ЃаёЄаё‡аёЎаёІа№ѓаё«а№‰аёћаё§аёЃаё‚้าได้เห็น ได้โปรดรับการสังเวยในคืนนี้ โปรดมาаёаёўаё№а№€аёЃаё±аёљаё‚้าในการเดินทางสู่аёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈаё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™ ได้โปรดส่งสัญญาณให้ข้า ให้ข้าได้รู้ว่าข้าจะกระทำการสำเร็จ!"
โรมิวลัสลดมืаёаё‚аёаё‡а№Ђаё‚าลง และ а№ЂаёЎаё·а№€аёаё™аё±а№‰аё™а№Ђаёаё‡ พวกทหารก็เร่งรุดไปข้างหน้า พร้аёаёЎаёЃаё±аёљаё€аёёаё”คบเพลิงลงบนกаёаё‡а№„аёџ
เสียงร้аёаё‡а№‚аё«аёўаё«аё§аё™аёаёўа№€аёІаё‡аё™а№€аёІаёЄаё°аёћаёЈаё¶аё‡аёЃаёҐаё±аё§аёЃа№‡аё”ังขึ้นมา а№ЂаёЎаё·а№€аёаёљаёЈаёЈаё”าทายาททุกคนถูกเผาทั้งเป็นประกายไฟปะทุลаёаёўаёаёаёЃа№„ปทั่วทุกหนแห่ง ขณะที่โรมิวลัสยืนаёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™ ใบหน้าขаёаё‡а№Ђаё‚าก็ดูสว่างขึ้นมา ราวกับว่าเขากำลังมаёаё‡аё”ูภาพที่น่าตื่นเต้น
โรมิวลัสพยักหน้า จากนั้น аё—аё«аёІаёЈаё‚аёаё‡а№Ђаё‚าก็นำตัวหญิงชรามาข้างหน้า ดวงตาข้างหนึ่งขаёаё‡а№Ђаё?аёаё«аёІаёўа№„аё› ใบหน้าขаёаё‡а№Ђаё?аёа№Ђаё«аёµа№€аёўаё§аёўа№€аё™ аёЈа№€аёІаё‡аёЃаёІаёўаё‚аёаё‡а№Ђаё?аёаё‡аёаё‡аёёа№‰аёЎ ทหารหลายนายพาตัวเаё?аёа№Ђаё‚้ามากับรถเทียมม้า หญิงชราชะโงกหน้าเข้าหากаёаё‡а№„аёџ โรมิวลัสเฝ้ามаёаё‡аё”аё№а№Ђаё?аёаёаёўа№€аёІаё‡аёаё”аё—аё™ а№Ђаё‚аёІаёЈаёаё„аёаёўаё—аёµа№€аё€аё°аёџаё±аё‡аё„аёіаёћаёўаёІаёЃаёЈаё“а№Њаё€аёІаёЃаё™аёІаё‡
"เจ้าจะทำการสำเร็จ" นางกล่าว "เว้น а№Ѓаё•а№€аё§а№€аёІ เจ้าจะเห็นพระаёаёІаё—ิตย์ทั้งสаёаё‡аёЃаёҐаёІаёўа№Ђаё›а№‡аё™аё«аё™аё¶а№€аё‡"
โรมิวลัสปล่аёаёўаёЈаёаёўаёўаёґа№‰аёЎаёЃаё§а№‰аёІаё‡ аё”аё§аё‡аёаёІаё—ิตย์รวมเป็นหนึ่งงั้นหรืаё? มันไม่เคยเกิดขึ้นมาเป็นเวลาหลายพันปีแล้ว
เขารู้สึกปิติยินดี аёЎаёµаё„аё§аёІаёЎаёаёљаёаёёа№€аё™а№„หลบ่าเข้ามาในทรวงаёаёЃ аё™аё±а№€аё™аё„аё·аёаё—ุกสิ่งที่เขาปรารถนาจะได้ยิน เหล่าทวยเทพเจ้าได้มาаёаёўаё№а№€аёЃаё±аёља№Ђаё‚าแล้ว
โรมิวลัสคว้าเสื้аёаё„ลุมวิเศษขаёаё‡а№Ђаё‚аёІ พร้аёаёЎаёЃаё±аёљаё‚ึ้นขี่ม้า а№Ђаё‚аёІа№Ђаё•аё°аёЎаё±аё™аёаёўа№€аёІаё‡а№ЃаёЈаё‡ เริ่มที่จะควบม้าаёаёаёЃа№„ปเพียงลำพังผ่านไปตามผืนทราย ไปตามถนนที่จะนำพาเขาไปสู่ทางข้ามฝั่งตะวันаёаёаёЃ ข้ามผ่านหุบเขาใหญ่ และในไม่ช้าก็จะเข้าไปถึงใจกลางขаёаё‡аёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈаё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™
аёљаё—аё—аёµа№€ а№Ѓаё›аё”
เซลีสเดินผ่านไปตามส่วนที่เหลืаёаё‚аёаё‡аёЄаё™аёІаёЎаёЈаёљ โดยมีаёаёґаёҐа№ЂаёҐаёћаёЈаёІаёаёўаё№а№€а№Ђаё„ียงข้างเаё?ภแต่ละคนสำรวจศพแล้วศพเล่า аёћаёўаёІаёўаёІаёЎаё•аёЈаё§аё€аёЄаёаёљаё”аё№аёаёІаёЃаёІаёЈаё—аёµа№€аёља№€аё‡аёљаёаёЃаё§а№€аёІаёўаё±аё‡аёЎаёµаёЉаёµаё§аёґаё•аёаёўаё№а№€ มันเป็นการเดินทางаёаё±аё™а№ЃаёЄаё™аёўаёІаё§аё™аёІаё™а№ЃаёҐаё°аё«аё™аё±аёЃаё«аё™а№€аё§аё‡аё€аёІаёЃа№ЂаёЎаё·аёаё‡аё‹аёґа№ЂаёҐа№Ђаё‹аёµаёў ที่พวกเขาทั้งสаёаё‡аё„аё™аёаёўаё№а№€аё”้วยกันมา พวกเขาติดตามกลุ่มคนหลักๆขаёаё‡аёЃаёаё‡аё—ัพที่ได้รับบาดเจ็บและล้มตาย аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІа№ЃаёўаёЃаёаёаёЃаёЎаёІаё€аёІаёЃаёњаё№а№‰аё—ี่รักษาคนเจ็บท่านаёаё·а№€аё™а№†а№ЃаёҐаё°а№„ด้กลายมาเป็น а№Ђаёћаё·а№€аёаё™аёЄаё™аёґаё—กันที่ผูกพันกันจากการผ่านร้аёаё™аёња№€аёІаё™аё«аё™аёІаё§аёЈа№€аё§аёЎаёЃаё±аё™ พวกเขาดึงดูดเข้าหากันได้аёаёўа№€аёІаё‡а№Ђаё›а№‡аё™аё?аёЈаёЈаёЎаёЉаёІаё•аёґ аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаёЎаёµаёаёІаёўаёёа№ѓаёЃаёҐа№‰а№Ђаё„аёµаёўаё‡аёЃаё±аё™ มีรูปร่างลักษณะคล้ายกัน บางทีที่สำคัญกว่านั้น คืภพวกเขาแต่ละคนต่างก็หลงรักผู้ชายจากราชวงศ์แม็คกิล เซลีสพบรักกับเจ้าชายรีส และสำหรับаёаёґаёҐа№ЂаёҐаёћаёЈаёІ แม้นางลังเลที่จะยаёаёЎаёЈаё±аёљаёЎаё±аё™ а№Ѓаё•а№€аёаёґаёҐа№ЂаёҐаёћаёЈаёІаёЃа№‡аёћаёљаёЈаё±аёЃаёЃаё±аёља№Ђаё€а№‰аёІаёЉаёІаёўаёЃа№‡аёаё”аёџаёЈаёµаёўа№Њ
สิ่งที่พวกเขาทำได้ดีที่สุดก็คืภพยายามติดตามกаёаё‡аё—ัพหลักให้ทัน พยายามเดินทางเข้าแล้วаёаёаёЃаёЄаё™аёІаёЎаёЈаёљ аёљаёёаёЃаё›а№€аёІаёќа№€аёІаё”аё‡ เดินย่ำถนนโคลนและรักษาบาดแผลให้พวกทหารแม็คกิล การตามหาพวกเขาไม่ได้เป็นเรื่аёаё‡аёўаёІаёЃ เพราะร่างพวกเขาเติมเต็มภูมิประเทศไปทั่ว ในบางคราเซลีสมีความสามารถพаёаё—ี่จะรักษาพวกเขาได้ แต่สำหรับหลายๆครั้งสิ่งที่นางและаёаёґаёҐа№ЂаёҐаёћаёЈаёІаёЄаёІаёЎаёІаёЈаё–ทำได้ ก็คืภพันแผลให้พวกเขาและให้ยาаёаёІаёўаёёаё§аё±аё’นะไป แล้วส่งให้พวกเขาจบชีวิตลงаёаёўа№€аёІаё‡аёЄаё‡аёљ
มันเป็นเรื่аёаё‡а№ЂаёЁаёЈа№‰аёІаёЄаёіаё«аёЈаё±аёља№Ђаё‹аёҐаёµаёЄ การที่นางเป็นผู้รักษาที่มาจากเมืаёаё‡а№ЂаёҐа№‡аёЃа№† ในชั่วชีวิตนี้ นางไม่เคยต้аёаё‡аё—ำงานที่พบความรุนแรงเท่านี้และในสงครามที่มีขนาดใหญ่โตขนาดนี้ аё™аёІаё‡а№Ђаё„аёўаё—аёі แต่จัดการรักษาบาดแผลจากรаёаёўаё–ลаёаёЃ аёЈаёаёўаё•аё±аё”และบาดแผลเล็กๆน้аёаёўа№† บางครั้งก็มีการรаёаёўаёЃаё±аё”аё€аёІаёЃаё•аё±аё§аёџаёаё§а№ЊаёЄаёґаё? แต่นางไม่เคยชินกับการนаёаё‡а№ЂаёҐаё·аёаё”ขนาดใหญ่และความตายขนาดนี้ ต้аёаё‡аёћаёља№Ђаё€аёаёљаёІаё”แผลที่มีความรุนแรงและผู้คนบาดเจ็บаёаёўа№€аёІаё‡аёЎаёІаёЃ มันทำให้นางรู้สึกเศร้าโศกаёаёўа№€аёІаё‡аёЄаёёаё”ซึ้ง
а№ѓаё™аёаёІаёЉаёµаёћаё‚аёаё‡аё™аёІаё‡а№ЃаёҐа№‰аё§ เซลีสปรารถนาที่จะรักษาผู้คนและเห็นเขามีสุขภาพดี а№Ѓаё•а№€ а№ЂаёЎаё·а№€аёаё™аёІаё‡а№ЂаёЈаёґа№€аёЎаё•а№‰аё™аё ารกิจนี้จากเมืаёаё‡аё‹аёґа№ЂаёҐа№Ђаё‹аёµаёў นางไม่เคยเห็นสิ่งใดаёаё·а№€аё™а№ЂаёҐаёў аё™аёаёЃа№„аё›аё€аёІаёЃаёЃаёІаёЈаё™аёаё‡а№ЂаёҐаё·аёаё”ที่ไม่สิ้นสุด а№Ђаё«аё•аёёа№ѓаё”аёЎаё™аёёаё©аёўа№Ња№ЂаёЈаёІаёЄаёІаёЎаёІаёЈаё–а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аё™аёµа№‰аёЃаё±аёљаё„аё™аёаё·а№€аё™а№„ด้? ผู้บาดเจ็บพวกนี้аёаёІаё€аё€аё°а№Ђаё›а№‡аё™аёҐаё№аёЃаёЉаёІаёўаё‚аёаё‡а№ѓаё„аёЈ เป็นพ่ภเป็นสามีขаёаё‡а№ѓаё„รก็ได้ ทำไมมนุษยชาติถึงได้โหดร้ายเพียงนี้?
เซลีสยิ่งรู้สึกหัวใจแหลกสลาย а№ЂаёЎаё·а№€аёаё™аёІаё‡а№„ม่มีสามารถที่จะช่วยเหลืаёаёњаё№а№‰аё„аё™аё—аёµа№€аё™аёІаё‡аёћаёљаё›аё° แต่ละคนได้ เสบียงสำหรับดูแลมีจำนวนจำกัดและมันก็เป็นระยะทางไกลซึ่งนาง аёЎаёµаёаёёаё›аёЃаёЈаё“์ไม่มากสำหรับผู้รักษาคนаёаё·а№€аё™а№†аё—аёµа№€аёЎаёІаё€аёІаёЃаёаёІаё“าจักรวงแหวนก็แยกตัวกระจายตัวаёаёаёЃа№„аё›аё—аё±а№€аё§аёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈ аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІа№Ђаё«аёЎаё·аёаё™а№Ђаё›а№‡аё™аёЃаёаё‡аёЃаёіаёҐаё±аё‡аёЃаёаё‡аё«аё™аё¶а№€аё‡аё—ี่แผ่ขยายไปаёаёўа№€аёІаё‡аёљаёІаё‡аё•аёІаёћаёЈа№‰аёаёЎаёЃаё±аёљаёаёёаё›аёЃаёЈаё“์ที่มีน้аёаёўаё™аёґаё” หากไม่มีรถลาก ม้าหรืаёаёЃаёҐаёёа№€аёЎаёљаёёаё„คลผู้ช่วยที่เพียงพаёа№ЃаёҐа№‰аё§ а№ЂаёЄаёљаёµаёўаё‡аёЃаё±аёљаёаёёаё›аёЃаёЈаё“์พวกนี้คืаёаёЄаёґа№€аё‡аё—аёµа№€аё™аёІаё‡аёЄаёІаёЎаёІаёЈаё–аё‚аё™а№ЂаёаёІаёЎаёІаё”้วยได้
เซลีสหลับตาขаёаё‡аё™аёІаё‡аёҐаё‡а№ЃаёҐаё°аё«аёІаёўа№ѓаё€а№Ђаё‚้าลึก ในขณะที่เดินไป аёЎаёаё‡а№Ђаё«а№‡аё™а№ѓаёљаё«аё™а№‰аёІаё‚аёаё‡аёњаё№а№‰аёљаёІаё”เจ็บที่аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё«аё™а№‰аёІ หลากหลายครั้งที่เаё?аёаёЈаё±аёЃаё©аёІаё—หารผู้บาดเจ็บจากแผลฉกรรจ์ซึ่งนаёаё™аёЈа№‰аёаё‡а№‚аёаё”โаёаёўаё”้วยความเจ็บปวด аё™аёІаё‡аёЎаёаё‡а№Ђаё«а№‡аё™аё”аё§аё‡аё•аёІаё‚аёаё‡а№Ђаё‚าชำเลืаёаё‡аёЎаёаё‡аёЎаёІ แล้วรักษาเขาด้วยการให้ยาบลาท็аёаёЃаё‹а№Њ มันเป็นยาระงับความเจ็บปวดที่ได้ผลดีและเป็นยากล่аёаёЎаё›аёЈаё°аёЄаёІаё—аё—аёµа№€аёЎаёµаё›аёЈаё°аёЄаёґаё—аё?аёґаё аёІаёћ แต่มันจะไม่รักษาแผลที่เป็นหนаёаё‡аё«аёЈаё·аёаё«аёўаёёаё”ยั้งการติดเชื้ภหากไม่มีเสบียงที่เพียงพаёа№ЃаёҐа№‰аё§ аё™аёµа№€аё„аё·аёаёЄаёґа№€аё‡аё—ี่นางทำได้ มันทำให้นางаёаёўаёІаёЃаё€аё°аёЈа№‰аёаё‡а№„ห้และกรีดร้аёаё‡аёаёаёЃаёЎаёІа№ѓаё™а№Ђаё§аёҐаёІа№Ђаё”аёµаёўаё§аёЃаё±аё™
เซลีสและаёаёґаёҐа№ЂаёҐаёћаёЈаёІаё„аёёаёЃа№Ђаё‚а№€аёІаёаёўаё№а№€а№Ђаё«аё™аё·аёаёЃаё±аёљаё—หารผู้บาดเจ็บ аёћаё§аёЃаё™аёІаё‡аёаёўаё№а№€аё«а№€аёІаё‡аёЃаё±аё™аёЈаёІаё§аёЄаёаё‡аёЄаёІаёЎаёџаёёаё• แต่ละคนก็กำลังวุ่นวายกับการเย็บแผลด้วยเข็มและด้าย เซลีสจำใจต้аёаё‡а№ѓаёЉа№‰а№Ђаё‚็มนี้มาหลายครั้งแล้ว а№Ђаё?аёаё›аёЈаёІаёЈаё–นาจะได้เข็มที่สะаёаёІаё”аёаёµаёЃаёЄаё±аёЃаёаё±аё™аё«аё™аё¶а№€аё‡ а№Ѓаё•а№€а№Ђаё?аёаёЃа№‡а№„ม่มีทางเลืаёаёЃ аё—аё«аёІаёЈаёаёµаёЃаё„นร้аёаё‡аё‚ึ้นด้วยความเจ็บปวด аё‚аё“аё°аё—аёµа№€а№Ђаё?аёаёЃаёіаёҐаё±аё‡а№Ђаёўа№‡аёљаёЈаёаёўа№ЃаёњаёҐаёўаёІаё§аё—аёµа№€аёљаёЈаёґа№Ђаё§аё“аё™а№€аёаё‡аё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ аё‹аё¶а№€аё‡аёЎаё±аё™аё”аё№а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аё€аё°а№„ม่ต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаё—ี่จะปิดลงมาและก็ยังคงมีขаёаё‡а№Ђаё«аёҐаё§аё‹аё¶аёЎа№„หลаёаёаёЃаёЎаёІаёаёµаёЃ เซลีสกดฝ่ามืаёаё‚аёаё‡а№Ђаё?аёаёҐаё‡а№„ปพยายามช่วยห้ามเลืаёаё”ไม่ให้ไหลаёаёаёЃаёЎаёІ
แต่มันความพ่ายแพ้аёаёўа№€аёІаё‡аёЃаё±аёљаёЄаё‡аё„аёЈаёІаёЎ หากนางมาถึงทหารผู้นี้หนึ่งวันก่аёаё™аё«аё™а№‰аёІаё™аёµа№‰ аё—аёёаёЃаёаёўа№€аёІаё‡аёЃа№‡аё€аё°аёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёЄаё аёІаёћаё”аёµ а№Ѓаё•а№€аё•аёаё™аё™аёµа№‰а№Ѓаё‚аё™аё‚аёаё‡а№Ђаё‚ากลายเป็นสีเขียว แล้วมันก็เริ่มจะเหมืаёаё™аёЎаёµаёЈаёаёўа№Ѓаё•аёЃаёаёўа№€аёІаё‡аё«аёҐаёµаёЃа№ЂаёҐаёµа№€аёўаё‡а№„ม่ได้
"เดี๋ยวเจ้าก็จะเป็นปกติแล้ว" เซลีสกล่าวกับเขาลงไป
"ไม่ ไม่มีทางหรаёаёЃ" เขากล่าวพร้аёаёЎаёЃаё±аёљаёЎаёаё‡аёЃаёҐаё±аёљаё‚ึ้นมายังเаё?аёаё”้วยสายตาแห่งความตาย เซลีสมаёаё‡а№Ђаё«а№‡аё™аёЄаёІаёўаё•аёІа№Ѓаёљаёљаё™аёµа№‰аёЎаёІаё™аё±аёљаё„รั้งไม่ถ้วนแล้ว "аёљаёаёЃаё‚้ามาเถิด ข้าจะตายหรืаёа№„аёЎа№€?"
เซลีสหายใจเข้าลึกและกลั้นมันเаёаёІа№„ว้ а№Ђаё?аёа№„ม่รู้ว่าจะตаёаёља№„аё›аёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈаё”аёµ а№Ђаё?аёа№ЂаёЃаёҐаёµаёўаё”การที่ไม่ซื่аёаёЄаё±аё•аёўа№Њ а№Ѓаё•а№€а№Ђаё?аёаёЃа№‡аё—นไม่ได้ที่จะบаёаёЃа№Ђаё‚าไป
"аёЉаё°аё•аёІаёЉаёµаё§аёґаё•аё‚аёаё‡аёћаё§аёЃа№ЂаёЈаёІаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёЎаё·аёаё‚аёаё‡аёњаё№а№‰аёЄаёЈа№‰аёІаё‡" а№Ђаё?аёаёЃаёҐа№€аёІаё§ "มันไม่สายไปหรаёаёЃаёЄаёіаё«аёЈаё±аёљаёћаё§аёЃа№ЂаёЈаёІ ดื่มนี้เถิด" นางกล่าวพร้аёаёЎаёЃаё±аёљаё«аёўаёґаёљаё‚วดแก้วที่บรรจุยาบลาท็аёаёЃаё‹а№ЊаёаёаёЃаёЎаёІаё€аёІаёЃаёўа№€аёІаёЎаё—аёµа№€аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аёљаёЈаёґа№Ђаё§аё“а№Ђаёаё§ а№Ђаё?аёаёЃаёЈаёаёЃаёўаёІаёҐаё‡аё•аёЈаё‡аёЈаёґаёЎаёќаёµаё›аёІаёЃаёћаёЈа№‰аёаёЎаёЃаё±аёљаёҐаё№аёља№Ђаё‚้าที่หน้าผากขаёаё‡а№Ђаё‚аёІ
เขากลаёаёЃаё•аёІаё‚аёаё‡а№„ปด้านหลังพร้аёаёЎаёЃаё±аёљаё–аёаё™аё«аёІаёўа№ѓаё€аёаёаёЃаёЎаёІаё”้วยความสงบเย็นเป็นครั้งแรก
"ข้ารู้สึกดี" เขากล่าว
аёаёµаёЃа№Ђаёћаёµаёўаё‡аёЉаё±а№€аё§аё‚аё“аё° аё”аё§аё‡аё•аёІаё‚аёаё‡а№Ђаё‚าก็ปิดลง
เซลีสรู้สึกถึงน้ำตาที่หลั่งรินаёаёўаё№а№€аё‚้างแก้มและมันถูกเช็ดаёаёаёЃа№„аё›аёаёўа№€аёІаё‡аёЈаё§аё”เร็ว
аёаёґаёҐа№ЂаёҐаёћаёЈаёІаё€аё±аё”การบาดแผลขаёаё‡а№Ђаё?аёа№ЂаёЄаёЈа№‡аё€аёЄаёґа№‰аё™а№ЃаёҐа№‰аё§ พวกเขาจึงลุกขึ้นมายังเหนื่аёаёўаёа№€аёаё™ แล้วพากันเดินไปตามทางที่ไม่มีที่สิ้นสุด พวกเขาไปด้วยกัน เดินผ่านซากศพแล้วซากศพเล่า พวกเขาผ่านกลุ่มทหารหลักขаёаё‡аёЃаёаё‡аё—ัพไป аё—аёІаё‡аё•аё°аё§аё±аё™аёаёаёЃаёаёўа№€аёІаё‡аё«аёҐаёµаёЃа№ЂаёҐаёµа№€аёўаё‡а№„ม่ได้
"а№ЂаёЈаёІаё€аё°аё—аёіаёаё°а№„аёЈаёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аёµа№‰аё«аёЈаё·аёа№„аёЎа№€? а№ѓаё™аё—аёµа№€аёЄаёёаё” เซลีสก็ถามขึ้นมาหลังจากเงียบไปนาน
"аё—аёіаё‹аёґ" аёаёґаёҐа№ЂаёҐаёћаёЈаёІаё•аёаёљ
" а№Ѓаё•а№€аё”аё№а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аё€аё°а№„ม่เป็นเช่นนั้น" เซลีสตаёаёљ "เราช่วยเหลืаёаё„นได้เพียงน้аёаёўаё™аёґаё” แล้วก็สูญเสียคนไปมากมาย"
"แล้วพวกที่มีน้аёаёўаё™аёґаё” аё„аё·аёаёаё°а№„аёЈ?" аёаёґаёҐа№ЂаёҐаёћаёЈаёІа№‚ตแย้งกลับมา "พวกเขาไม่มีคุณค่าเลย งั้นหรืаё?"
เซลีสกำลังใช้ความคิด
"аёЎаёµаё‹аёґ а№Ѓаё•а№€аёЄаёіаё«аёЈаё±аёљаё„аё™аёаё·а№€аё™а№†аёҐа№€аё°?" เซลีสปิดตาขаёаё‡аё™аёІаё‡аёҐаё‡аёћаёўаёІаёўаёІаёЎаё€аёґаё™аё•аё™аёІаёЃаёІаёЈаё–аё¶аё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІ แต่ใบหน้าขаёаё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІ а№ѓаё™аё•аёаё™аё™аёµа№‰а№ЂаёЈаёґа№€аёЎаёҐаёІаё‡а№ЂаёҐаё·аёаё™а№„ปแล้ว
аёаёґаёҐа№ЂаёҐаёћаёЈаёІаёЄа№€аёІаёўаё«аё±аё§аё‚аёаё‡аё™аёІаё‡
"เจ้าคิดผิดเสียแล้ว เจ้าเป็นนักฝัน ช่างไร้เดียงสา เจ้าไม่สามารถช่วยชีวิตทุกคนไว้ได้ เราไม่ใช่คนก่аёаёЄаё‡аё„รามนี้ ขึ้นเราเพียงเป็นผู้เก็บกวาดหลังจากมันเกิดขึ้น"
аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаёўаё±аё‡аё„аё‡а№Ђаё”аёґаё™аё•а№€аёа№„аё›а№ѓаё™аё„аё§аёІаёЎа№Ђаё‡аёµаёўаёљ พากันมุ่งหน้าไปทางตะวันаёаёаёЃ ผ่านทุ่งที่เต็มไปด้วยซากศพ เซลีสรู้สึกเป็นสุขที่аёаёўа№€аёІаё‡аё™а№‰аёаёўаёЃа№‡аёЎаёµаёаёґаёҐа№ЂаёҐаёћаёЈаёІа№Ђаё›а№‡аё™ а№Ђаёћаё·а№€аёаё™аёЈа№€аё§аёЎаё—аёІаё‡ พวกเขาเป็น а№Ђаёћаё·а№€аёаё™аё—ี่ช่วยกันปลаёаёља№‚ยนกันและกัน และแบ่งปันทักษะการรักษาไปตลаёаё”เส้นทาง เซลีสรู้สึกประหลาดใจถึงความรู้กว้างขวางในด้านสมุนไพรขаёаё‡аёаёґаёҐа№ЂаёҐаёћаёЈаёІ มีสมุนไพรหลายตัวที่เаё?аёа№„ม่เคยพบเห็นมาก่аёаё™ аёЄа№€аё§аё™аёаёґаёҐа№ЂаёҐаёћаёЈаёІа№ѓаё™аё—างกลับกันก็รู้สึกประหลาดใจถึงยาทาแผลที่มีความเป็นพิเศษ ซึ่งมาจากการค้นพบขаёаё‡а№Ђаё‹аёҐаёµаёЄаё€аёІаёЃаё«аёЎаё№а№€аёља№‰аёІаё™а№ЂаёҐа№‡аёЃа№†аё‚аёаё‡аё™аёІаё‡ พวกเขาเติมเต็มกันและกันได้เป็นаёаёўа№€аёІаё‡аё”аёµ
ขณะที่พวกเขาเดินทางไป а№ЂаёЎаё·а№€аёаёЎаёаё‡аёња№€аёІаё™а№„аё›аёўаё±аё‡аёЁаёћаёаёµаёЃаё„รั้ง เซลีสก็นึกถึงเจ้าชายรีสขึ้นมา แม้จากสภาวะกับทุกสิ่งที่аёаёўаё№а№€аёЈаёІаёўаёЈаёаёљаё•аё±аё§ นางก็มิаёаёІаё€аё”аё¶аё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№ЊаёаёаёЃаё€аёІаёЃа№ѓаё€а№„ด้ เหตุที่นางต้аёаё‡а№Ђаё”ินทางไกลถึงเพียงนี้จากเมืаёаё‡аё‹аёґа№ЂаёҐа№Ђаё‹аёµаёў ก็เพียงเพื่аёаё€аё°аё•аёІаёЎаё«аёІаёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№ЊВ а№Ђаёћаё·а№€аёаё€аё°а№„ด้аёаёўаё№а№€аёЃаё±аёљаёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ แต่โชคชะตาได้ทำให้พวกเขาต้аёаё‡а№ЃаёўаёЃаё€аёІаёЃаёЃаё±аё™а№ЂаёЈа№‡аё§а№ЂаёЃаёґаё™а№„аё› аёЄаё‡аё„аёЈаёІаёЎаёаё±аё™а№‚аё‡а№€а№Ђаё‡а№€аёІаёаё±аё™аё™аёµа№‰а№„ด้แยกพวกเขาаёаёаёЃа№„ปคนละทิศคนละทาง นางสงสัยว่าในช่วงเวลานี้เจ้าชายรีสยังคงปลаёаё”аё аё±аёўаё”аёµаё«аёЈаё·аёа№„аёЎа№€аё™аёІаё‡аёЄаё‡аёЄаё±аёўаё§а№€аёІаёЄаё–аёІаё™аё—аёµа№€а№ѓаё”аёЃаё±аё™а№Ѓаё™а№€аё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์กำลังทำศึกสงครามаёаёўаё№а№€ а№ѓаё™ แต่ละซากศพที่นางเดินผ่านไป นางชำเลืаёаё‡а№ЂаёЎаёаё‡аёаёўа№€аёІаё‡аёЈаё§аё”เร็วไปยังใบหน้าด้วยความหวาดกลัว และพยายามวาดหวัง สวดมนต์ภาวนาไม่ให้ใบหน้านั้นเป็นขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ แต่ละใบหน้าที่ผ่านเข้ามา аё™аёІаё‡аё–аёаё™аё«аёІаёўа№ѓаё€а№„аё›аёаёўа№€аёІаё‡а№‚ล่งаёаёЃ
аёаёўа№€аёІаё‡а№„รก็ดี แต่ละก้าวที่ผ่านไปนั้น นางก็ยังคงระแวดระวังและมีความรู้สึกกลัวที่นางจะพบพระаёаё‡аё„์ที่ได้รับบาดเจ็บ аё«аёЈаё·аёа№Ѓаёўа№€аёЃаё§а№€аёІаё™аё±а№‰аё™аё„аё·аё аё–аё¶аё‡аёЃаё±аёљаё„аё§аёІаёЎаё•аёІаёў นางไม่รู้ว่า аё™аёІаё‡аё€аё°аёаёўаё№а№€аё•а№€аёа№„ปได้หรืаёа№„ม่หากเป็นเช่นนั้น
นางมีความตั้งใจที่จะตามหาพระаёаё‡аё„์ไม่ว่าจะมีชีวิตаёаёўаё№а№€аё«аёЈаё·аёаё€аё°аёЄаё§аёЈаёЈаё„аё• นางได้เดินทางมาไกลถึงเพียงนี้ และนางจะไม่หันหลังกลับไป จนกว่าจะได้รู้ถึงโชคชะตาขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ
"ข้ายังไม่เห็นวี่แววขаёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІаёЉаёІаёўаёЃа№‡аёаё”ฟรีย์เลย" аёаёґаёҐа№ЂаёҐаёћаёЈаёІаёЃаёҐа№€аёІаё§ ขณะที่เตะก้аёаё™аё«аёґаё™ а№ЂаёЎаё·а№€аёа№Ђаё”ินผ่านไป
аёаёґаёҐа№ЂаёҐаёћаёЈаёІа№Ђаё„ยพูดคุยกับเจ้าชายก็аёаё”ฟรีย์เป็นบางครั้ง ตั้ง แต่ที่พวกเขาแยกจากกันและเห็นได้ชัดว่า นางรู้สึกเจ็บปวดไปกับพระаёаё‡аё„а№Ња№ЂаёЉа№€аё™а№Ђаё”аёµаёўаё§аёЃаё±аё™
"ข้าก็ไม่เห็น" เซลีสตаёаёљ
มันเป็นบทสนทนาที่มีขึ้นаёаёўа№€аёІаё‡аё•а№€аёа№Ђаё™аё·а№€аёаё‡аёЈаё°аё«аё§а№€аёІаё‡а№Ђаё‚าทั้งสаёаё‡ แต่ละคนก็รู้สึกเจ็บปวดไปกับเจ้าชายผู้พี่ผู้น้аёаё‡ เจ้าชายรีสและเจ้าชายก็аёаё”аёџаёЈаёµаёўа№Њ พี่น้аёаё‡аё—аёµа№€аёЎаёµаё„аё§аёІаёЎа№Ѓаё•аёЃаё•а№€аёІаё‡аёЃаё±аё™аёЎаёІаёЃаёЎаёІаёў เซลีสไม่เข้าใจว่า ส่วนตัวแล้วаёаёґаёҐа№ЂаёҐаёћаёЈаёІа№Ђаё«а№‡аё™аёаё°а№„รในตัวเจ้าชายก็аёаё”аёџаёЈаёµаёўа№Њ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё”аё№а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аё€аё°а№Ђаё›а№‡аё™аёћаё§аёЃаё‚ี้เมาสำหรับนาง เป็นผู้ชายที่ดูไร้สาระและไม่เคยทำаёаё°а№„аёЈаё€аёЈаёґаё‡аё€аё±аё‡ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์เป็นพวกรักสนุกและมีความตลกขบขัน แต่ก็มีไหวพริบаёаёўа№€аёІаё‡а№„ม่ต้аёаё‡аёЄаё‡аёЄаё±аёў аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ไม่ใช่ผู้ชายในแบบที่เซลีสต้аёаё‡аёЃаёІаёЈ เซลีสต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаёњаё№а№‰аёЉаёІаёўаё—аёµа№€аёЎаёµаё„аё§аёІаёЎаё€аёЈаёґаё‡а№ѓаё€ а№ЂаёаёІаё€аёЈаёґаё‡а№ЂаёаёІаё€аё±аё‡ และมีความตั้งใจаёаёўа№€аёІаё‡а№ЃаёЈаё‡аёЃаёҐа№‰аёІ นางปรารถนาผู้ชายที่มีคุณสมบัติแห่งаёаё±аёЁаё§аёґаё™а№ЃаёҐаё°аёЎаёµа№ЂаёЃаёµаёўаёЈаё•аёґаёўаёЁ เจ้าชายรีสคืаёаёЉаёІаёўаёњаё№а№‰аё™аё±а№‰аё™аёЄаёіаё«аёЈаё±аёљаё™аёІаё‡
"ข้าไม่เข้าใจว่า аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№ЊаёЈаёаё”ชีวิตจากทั้งหมดนี้ได้аёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈ?"аёаёґаёҐа№ЂаёҐаёћаёЈаёІаёЃаёҐа№€аёІаё§аёўаё±аё‡а№ЂаёЁаёЈа№‰аёІаёЄаёЈа№‰аёаёў
"เจ้ารักพระаёаё‡аё„а№Њ а№ѓаёЉа№€аё«аёЈаё·аёа№„аёЎа№€?" เซลีสถาม
аёаёґаёҐа№ЂаёҐаёћаёЈаёІаё«аё™а№‰аёІа№Ѓаё”งขึ้นมาและหันหนีไป
"ข้าไม่เคยกล่าวเรื่аёаё‡аё‚аёаё‡аё„аё§аёІаёЎаёЈаё±аёЃ" นางกล่าวаёаёўа№€аёІаё‡а№ЃаёЃа№‰аё•аё±аё§ "ข้าแค่กังวลไปกับพระаёаё‡аё„а№Њ а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аёЃаё±аёљ а№Ђаёћаё·а№€аёаё™аё„аё™аё«аё™аё¶а№€аё‡"
เซลีสยิ้ม
"งั้นหรืаё? แล้วทำไมเจ้าถึงไม่หยุดพูดเกี่ยวกับพระаёаё‡аё„а№Њ?"
"ข้าหรืаё?" аёаёґаёҐа№ЂаёҐаёћаёЈаёІаё–аёІаёЎаёаёўа№€аёІаё‡аё›аёЈаё°аё«аёҐаёІаё”а№ѓаё€ "ข้าไม่รู้ตัวเลย"
"а№ѓаёЉа№€ ตลаёаё”เวลา"
аёаёґаёҐа№ЂаёҐаёћаёЈаёІаёўаё±аёЃа№„หล่และกลับเข้าสู่ความเงียบ
"ข้าเดาว่า มีเจ้าชายคงแทรกаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёЈаё№аёњаёёаёЎаё‚аё™аё‚аёаё‡аё‚้า а№ЂаёћаёЈаёІаё°аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№ЊаёЉаёаёљаё—ำให้ข้าโกรаё? ข้าจะต้аёаё‡аёҐаёІаёЃаёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№ЊаёаёаёЃаё€аёІаёЃа№‚รงเหล้าเป็นประจำ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงสัญญากับข้าทุกครั้งว่าจะไม่ทรงกลับไป а№Ѓаё•а№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ก็ทรงกลับไปทุกครั้ง มันทำให้ข้าเป็นบ้า จริงๆข้าаёаёўаёІаёЃаё€аё°аёҐаёІаёЃаёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ไปโบย ถ้าข้าทำได้"
" аё™аё±а№€аё™аё„аё·аёа№Ђаё«аё•аёёаёњаёҐаё—ี่ว่าทำไมเจ้าถึงร้аёаё™а№ѓаё€аёЃаё±аё‡аё§аёҐаё•аёІаёЎаё«аёІаёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ?" เซลีสถาม " а№Ђаёћаё·а№€аёаё€аё°а№„ด้โบยพระаёаё‡аё„а№Ња№ЂаёЄаёµаёў?"
аё•аёаё™аё™аёµа№‰а№Ђаё›а№‡аё™аё—аёµаё‚аёаё‡аёаёґаёҐа№ЂаёҐаёћаёЈаёІаё—ี่ยิ้มขึ้นมา
"บางครั้งก็ไม่ใช่หรаёаёЃ" นางกล่าว "บางทีข้าก็аёаёўаёІаёЃа№‚ผเข้าไปกаёаё”аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Ња№ЂаёЉа№€аё™аёЃаё±аё™"
พวกเขาเดินวนไปรаёаёља№Ђаё™аёґаё™а№Ђаё‚аёІ และเข้ามาพบกับทหารชาวซิคนหนึ่งที่นаёаё™аёаёўаё№а№€а№ѓаё•а№‰аё•а№‰аё™а№„ม้ เขาร้аёаё‡а№‚аёаё”โаёаёў เห็นได้ชัดว่าขาขаёаё‡а№Ђаё‚аёІаё«аё±аёЃ เซลีสสามารถมаёаё‡а№Ђаё«а№‡аё™аёЎаё±аё™аё€аёІаёЃаё•аёЈаё‡аё™аёµа№‰аё”้วยสายตาที่ฝึกฝนมาаёаёўа№€аёІаё‡аё”аёµ аё«а№€аёІаё‡аёаёаёЃа№„ปไม่ไกล ตรงต้นไม้นั้นมีม้าสаёаё‡аё•аё±аё§аёњаё№аёЃаёаёўаё№а№€
พวกเขาเร่งเข้าไปหาชายผู้นั้น
ขณะที่เซลีสกำลังดูแลบาดแผลขаёаё‡а№Ђаё‚านั้น ซึ่งมันเป็นรаёаёўа№ЃаёњаёҐаё—ี่แคบและลึกаёаёўаё№а№€аёљаёЈаёґа№Ђаё§аё“ต้นขา มันช่วยไม่ได้ที่นางจะสаёаёљаё–аёІаёЎаёЃаё±аёљаё—аё«аёІаёЈаё—аёёаёЃаё„аё™аё—аёµа№€аё™аёІаё‡аёћаёља№Ђаё€аё
"ท่านได้พบเห็นพวกราชวงศ์บ้างไหม?" นางถาม "ท่านเห็นเจ้าชายรีสไหม?"
аё—аё«аёІаёЈаё„аё™аёаё·а№€аё™а№†аё—ุกคนต่างหันนี้แล้วส่ายหัวขаёаё‡а№Ђаё‚аёІ และเซลีสก็ชาชินกับความผิดหวัง аё•аёаё™аё™аёµа№‰аё™аёІаё‡аёЃа№‡аё„аёІаё”аё§а№€аёІ จะได้คำตаёаёљаё—ี่เป็นเชิงปฏิเสаё?
แต่นางถึงกับต้аёаё‡аё›аёЈаё°аё«аёҐаёІаё”ใจที่ทหารผู้นี้พยักหน้าаёаёўа№€аёІаё‡аё«аё™аё±аёЃа№Ѓаё™а№€аё™
"ข้าไม่ได้ขี่ม้าร่วมกับพระаёаё‡аё„а№Њ แต่ข้าเห็นพระаёаё‡аё„а№Њ ใช่แล้ว а№ЃаёЎа№€аё«аёЌаёґаё‡"
"аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаёўаё±аё‡аёЎаёµаёЉаёµаё§аёґаё•аёаёўаё№а№€аё«аёЈаё·аёа№„аёЎа№€? аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์บาดเจ็บหรืаёа№„аёЎа№€?ท่านรู้หรืаёа№„аёЎа№€аё§а№€аёІаёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаёаёўаё№а№€аё—ี่ไหน?" นางถามด้วยหัวใจเต้น นางยึดข้аёаёЎаё·аёаё‚аёаё‡аёЉаёІаёўаё„นนั้นไว้แน่น
เขาพยักหน้า
"ข้ารู้ว่าพระаёаё‡аё„а№ЊаёЎаёµаё аёІаёЈаёЃаёґаё€аёћаёґа№ЂаёЁаё©В а№Ђаёћаё·а№€аёаё™аёіаё”าบกลับคืนมา"
"аё”аёІаёљаёаё°а№„аёЈаё«аёЈаё·аё?"
"ดาบแห่งโชคชะตา"
นางจ้аёаё‡аёЎаёаё‡аёаёўа№€аёІаё‡а№ЂаёЃаёЈаё‡аё‚аёІаёЎ ดาบแห่งโชคชะตา аё”аёІаёља№Ѓаё«а№€аё‡аё•аёіаё™аёІаё™
"ที่ไหนหรืаё?" аё™аёІаё‡аё–аёІаёЎаёаёўа№€аёІаё‡аёЄаёґа№‰аё™аё«аё§аё±аё‡ "аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаёаёўаё№а№€аё—ี่ไหน?"
аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงเดินทางไปยังทางข้ามฝั่งตะวันаёаёаёЃ
ทางข้ามฝั่งตะวันаёаёаёЃ เซลีสกำลังใช้ความคิด аё™аё±а№€аё™аёЎаё±аё™аёаёўаё№а№€аё«а№€аёІаё‡аёаёаёЃа№„ปไกล ไกลมากๆ มันไม่มีทางที่พวกเขาจะไปทางนั้นจากการเดินเท้า ไม่ใช่จากสถานที่แห่งนี้และถ้าหากเจ้าชายรีสаёаёўаё№а№€аё—аёµа№€аё™аё±а№€аё™ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์คงต้аёаё‡аё•аёЃаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёаё±аё™аё•аёЈаёІаёў аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаё™аёІаё‡а№Ђаё›а№‡аё™а№Ѓаё™а№€а№Ѓаё—้
ขณะที่นางดูแลทหารคนนี้เสร็จสิ้นแล้ว аё™аёІаё‡аё€аё¶аё‡аёЎаёаё‡аёаёаёЃа№„ปและสังเกตเห็นว่า มีม้าสаёаё‡аё•аё±аё§аёњаё№аёЃа№ЂаёаёІа№„ว้ตรงต้นไม้ аё€аёІаёЃ аёаёІаёЃаёІаёЈаёљаёІаё”เจ็บจากการขาหักขаёаё‡аёЉаёІаёўаёњаё№а№‰аё™аёµа№‰ มันเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะขึ้นขี่ม้าได้ ม้าสаёаё‡аё•аё±аё§аё™аёµа№‰аёЃа№‡аё€аё°а№„ร้ประโยชน์สำหรับเขา และในไม่ช้า พวกม้าก็จะต้аёаё‡аё•аёІаёўаё«аёІаёЃа№„ม่ได้รับการดูแล
аё™аёІаёўаё—аё«аёІаёЈаёЎаёаё‡а№Ђаё«а№‡аё™аё”аё§аё‡аё•аёІаё‚аёаё‡аё™аёІаё‡аё—ี่จ้аёаё‡аёЎаёаё‡аёћаё§аёЃаёЎаё±аё™
"นำพวกมันไปเถิด а№ЃаёЎа№€аё«аёЌаёґаё‡" а№Ђаё‚аёІа№ЂаёЄаё™аё "ข้าไม่ต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаёћаё§аёЃаёЎаё±аё™аё«аёЈаёаёЃ"
" แต่ม้านี่เป็นขаёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІ" а№Ђаё?аёаёЃаёҐа№€аёІаё§
"ข้าขี่มันไม่ได้ ไม่ใช่แบบนี้ аё—а№€аёІаё™аё„аё§аёЈаё€аё°а№ЂаёаёІаёЎаё±аё™а№„ปใช้ประโยชน์ นำมันไปเถิด аёаёаёЃаё•аёІаёЎаё«аёІа№Ђаё€а№‰аёІаёЉаёІаёўаёЈаёµаёЄ มันเป็นหนทางаёаё±аё™аёўаёІаё§а№„กลจากตรงนี้ และท่านก็เดินเท้าไปไม่ได้ аё—а№€аёІаё™ ได้ช่วยเหลืаёаё‚้าเаёаёІа№„ว้аёаёўа№€аёІаё‡аёЎаёІаёЃ ข้าจะไม่ตายаёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аёµа№‰ ข้ามีаёаёІаё«аёІаёЈа№ЃаёҐаё°аё™а№‰аёіа№Ђаёћаёµаёўаё‡аёћаёаёЄаёіаё«аёЈаё±аёљаёЄаёІаёЎаё§аё±аё™ แล้วก็จะมีคนаёаёаёЃаё•аёІаёЎаё«аёІаё‚้า аёЎаёµаёћаё§аёЃаё«аё™а№€аё§аёўаёЄаёаё”แนมมาแถวนี้ตลаёаё”เวลา ได้โปรดนำพวกมันไปเถิด"
เซลีสจับเขาที่ข้аёаёЎаё·аёаё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІаёаёўа№€аёІаё‡а№Ѓаё™а№€аё™аёаё™ а№Ђаёћаё·а№€аёаёЄа№€аё‡аёња№€аёІаё™аё„วามรู้สึกซาบซึ้งใจกลับไปนางหันไปหายินดีด้วยความเด็ดเดี่ยว
"ข้าต้аёаё‡а№„аё› ข้าจะต้аёаё‡аёаёаёЃаё•аёІаёЎаё«аёІа№Ђаё€а№‰аёІаёЉаёІаёўаёЈаёµаёЄ ข้าเสียใจ ที่นี่มีม้าเพียงสаёаё‡аё•аё±аё§ เจ้าจะเаёаёІаёЎа№‰аёІаёаёµаёЃаё•аё±аё§аё«аё™аё¶а№€аё‡а№„ปที่ใดก็ได้ ถ้าเจ้าต้аёаё‡аёЃаёІаёЈ ข้าจำเป็นต้аёаё‡аё‚้ามทั้งаёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈаё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™ ผ่านไปยังทางข้ามฝั่งตะวันаёаёаёЃ ข้าขаёа№‚ทษที่ข้าจะต้аёаё‡аё€аёІаёЃа№Ђаё€а№‰аёІа№„аё›"
เซลีสขึ้นขี่ม้าขаёаё‡аё™аёІаё‡а№ЃаёҐаё°аё™аёІаё‡аёЃа№‡аё•а№‰аёаё‡аё›аёЈаё°аё«аёҐаёІаё”ใจที่เห็นаёаёґаёҐа№ЂаёҐаёћаёЈаёІ เร่งมาข้างหน้า นางขึ้นขี่ม้าаёаёµаёЃаё•аё±аё§аё‚้างๆ аёаёґаёҐа№ЂаёҐаёћаёЈаёІа№Ђаёаё·а№‰аёаёЎа№„ปหยิบดาบสั้นแล้วตัดเชืаёаёЃаё—ี่ผูกม้าทั้งสаёаё‡аёаёаёЃаё€аёІаёЃаё•а№‰аё™а№„ม้
นางหันไปหาเซลีสและยิ้ม
"เจ้าคิดว่าจากเรื่аёаё‡аё—ั้งหมดที่เราผ่านมาด้วยกันนี่ ข้าจะปล่аёаёўа№ѓаё«а№‰а№Ђаё€а№‰аёІа№„ปเพียงลำพัง งั้นหรืаё?" аё™аёІаё‡аё–аёІаёЎ
เซลีสยิ้มตаёаёљ
"ข้าเดาว่า ไม่" аё™аёІаё‡аё•аёаёљ
แล้วพวกเขาทั้งสаёаё‡аё„นก็เตะม้า аёаёаёЃа№„ปเร่งรุดไปตามถนน มุ่งหน้าไกลаёаёаёЃа№„аё›аё—аёІаё‡аё•аё°аё§аё±аё™аёаёаёЃ ไปในสักที่หนึ่งที่เซลีสภาวนาว่า มันจะนำทางนางไปสู่เจ้าชายรีส
บทที่ เก้า
พระนางเกว็นโดลีนทรงลดพระวรกายลงต่ำ ลดพระหนุขаёаё‡аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё€аёІаёЃаёЃаёІаёЈаё›аё°аё—аё°аё‚аёаё‡аёЄаёІаёўаёҐаёЎа№ЃаёҐаё°аё«аёґаёЎаё° ในขณะที่ทรงมุ่งหน้าเดินทางผ่าน ทุ่งสีขาวที่ไม่มีขаёаёља№Ђаё‚аё• โดยมีสเต็ฟเฟนаёаёўаё№а№€а№Ђаё„ียงข้างพระаёаё‡аё„а№Њ โครห์นเดินаёаёўаё№а№€а№Ѓаё™аёљаёћаёЈаё°аёљаёІаё— พวกเขาทั้งห้าได้เดินทางกันมาหลายชั่วโมงแล้ว ตั้งแต่ข้ามผ่านหุบเขาใหญ่แล้วเข้ามาสู่ดินแดนนีเаё?аёаёЈа№Ња№Ђаё§аёґаёҐа№Њаё” พระนางเกว็นรู้สึกเหน็ดเหนื่аёаёў ทรงรู้สึกเจ็บปวดบริเวณกล้ามเนื้ภกระเพาะขаёаё‡аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аёЃа№‡а№Ђаё€а№‡аёљаё›аё§аё” ความเจ็บปวดที่ชัดเจนที่ผ่านเข้ามายังเพระаёаё‡аё„а№Њаё•аёаё™аё™аёµа№‰ และเป็นаёаёўаё№а№€аёља№€аёаёўа№† аё„аё·аё а№ѓаё™аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аё—аёІаёЈаёЃа№ѓаё™аёћаёЈаё°аё„аёЈаёЈаё а№Њаё‚аёўаё±аёљаё•аё±аё§ มันเป็นโลกขаёаё‡аёЄаёµаё‚аёІаё§аё—аёµа№€аёЎаёµаё«аёґаёЎаё°аё•аёЃаёаёўаё№а№€аёаёўа№€аёІаё‡а№„ม่ลดละ аё—аёЈаё‡аё›аё±аё”аёЎаё±аё™аёаёаёЃаё€аёІаёЃаё”аё§аё‡аёћаёЈаё°а№Ђаё™аё•аёЈ аё”аё№а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аё€аё°а№„ม่มีการหยุดพักใดๆ ภายใต้ขаёаёљаёџа№‰аёІ ภาพแห่งภูมิประเทศก็ดูเหมืаёаё™аё‹а№‰аёіаё‹аёІаёЃа№Ђаё”ิมๆ ไม่เปลี่ยน พระนางเกว็นรู้สึกราวกับว่าพระаёаё‡аё„์ได้เดินมาจนถึงสุดขаёаёља№‚ลกแล้ว
มันยิ่งรู้สึกหนาวเย็นมากกว่าเดิม แม้ว่าจะมีผ้าขนสัตว์аёаёўаё№а№€ แต่พระนางเกว็นโดลีนทรงรู้สึกว่าความหนาวเย็นได้ผ่านเข้าไปถึงกระดูกด้านในและพระหัตถ์ก็รู้สึกชา
аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёаё”аёћаёЈаё°а№Ђаё™аё•аёЈаёЎаёаё‡а№Ђаё«а№‡аё™аё„аё™аёаё·а№€аё™а№†аё•аё±аё§аё«аё™аёІаё§аёЄаё±а№€аё™а№ЂаёЉа№€аё™аёЃаё±аё™аё—аёёаёЃаё„аё™аё•а№€аёІаё‡аё•а№€аёаёЄаё№а№‰аёЃаё±аёљаё„วามหนาวเย็นและพระаёаё‡аё„์ก็เริ่มสงสัยว่าหากพระนางกระทำความผิดโดยการเดินทางมาที่นี่ถึงแม้ว่าаёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™аё€аё°аёаёўаё№а№€аё—аёµа№€аё™аёµа№€ а№Ѓаё•а№€ ไม่มีаёаё°а№„รที่เป็นจุดสนใจใดๆ а№ѓаё™аё‚аёаёљаёџа№‰аёІаё™аёµа№‰а№ЂаёҐаёўа№ЃаёҐаё°аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаё€аё°аё•аёІаёЎаё«аёІаёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™а№„ด้аёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈ มันไม่มีทางสะกดรаёаёўаё•аёґаё”ตามไปได้ ไม่เห็นซึ่งหนทางใดๆ พระนางเกว็นรู้สึกจมดิ่งаёаёўаё№а№€аёЃаё±аёљаё„วามสิ้นหวัง а№ѓаё™аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё—аёЈаё‡аё«аёЎаё”аё„аё§аёІаёЎаё„аёґаё”аё§а№€аёІ พวกเขากำลังมุ่งหน้าไปที่ใดกัน ทั้งหมดที่พระаёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аё—аёЈаёІаёљаё„аё·аёаёћаё§аёЃа№Ђаё‚ากำลังมุ่งหน้าไกลаёаёаёЃаёЎаёІаё€аёІаёЃаё«аёёаёља№Ђаё‚аёІа№ѓаё«аёЌа№€ และเดินทางขึ้นเหนืаёаёаёаёЃа№„ปไกลขึ้น ถึงแม้ว่าพวกเขาจะตามหาаёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™а№Ђаё€аёа№ЃаёҐа№‰аё§ พวกเขาจะปลดปล่аёаёўа№Ђаё‚าได้аёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈ? เขาจะสามารเป็นаёаёґаёЄаёЈаё°а№„ด้หรืаёа№„аёЎа№€?
พระนางรู้สึกราวกับว่าพระаёаё‡аё„์ได้เดินทางมายังสถานที่ที่ไม่เหมาะสำหรับมนุษย์ มันเป็นที่เหนืаёаё?รรมชาติมีไว้ аёЄаёіаё«аёЈаё±аёљаёћаё§аёЃаёћа№€аёаёЎаё”แล้วพวกดรูаёаёґаё” มันมีพลังลึกลับขаёаё‡а№Ђаё§аё—аёЎаё™аё•аёЈа№Њаё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงไม่เข้าใจ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงรู้สึกราวกับว่าพระаёаё‡аё„์ใดรุกล้ำเข้ามาที่นี่
พระนางเกว็นทรงรู้สึก ถึงความเจ็บปวดเสียดแทงขึ้นมาในช่аёаё‡аё—้аёаё‡а№ЃаёҐаё°аё—รงรู้สึกว่าพระทารกบิดตัวไปมาหลายต่аёаё«аёҐаёІаёўаё„รั้ง แต่ครั้งนี้มันรุนแรง จนพระนางแทบจะหมดลมหายใจ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงก้าวสะดุด ไปชั่วขณะหนึ่ง
аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงรู้สึกถึงมืаёаё—ี่เข้ามาจับบริเวณข้аёаёћаёЈаё°аёЃаёЈаё—ี่ให้ความมั่นใจและทำให้พระนางรู้สึกมั่นคง
"аёќа№€аёІаёљаёІаё— аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์สบายดีไหม?" สเต็ฟเฟนถามขึ้นและให้รีบเข้ามาаёаёўаё№а№€аё‚้างพระนาง
พระนางเกว็นทรงปิดพระเนตรสูดหายใจลึก ดวงเนตรเปียกชื้นจากความเจ็บปวดและทรงพยักหน้ากลับไป аё—аёЈаё‡аё«аёўаёёаё”аёаёўаё№а№€аёЉаё±а№€аё§аё‚ณะและวางพระหัตถ์ลงตรงช่วงท้аёаё‡а№ЃаёҐаё°аёЈаёаё„аёаёў เห็นได้ชัดว่าทารกในพระครรภ์ก็รู้สึกไม่มีความสุข ที่ต้аёаё‡аёЎаёІаёаёўаё№а№€аё—аёµа№€аё™аёµа№€ а№Ђаё‰аёЃа№ЂаёЉа№€аё™а№Ђаё”аёµаёўаё§аёЃаё±аёљаёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ
พระนางเกว็นทรงประทับยืนаёаёўаё№а№€аёЉаё±а№€аё§аё‚аё“аё° หายใจเข้าลึก จนกระทั่งความเจ็บปวดได้ผ่านพ้นไป аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё—аёЈаё‡аёЄаё‡аёЄаё±аёўаёаёµаёЃаё„รั้งว่าทรงคิดผิดกับการเสี่ยงภัยมาที่นี่ а№Ѓаё•а№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аё„аёґаё”аё–аё¶аё‡аё?аёаёЈа№Ња№ЃаёҐаё°аё›аёЈаёІаёЈаё–นาจะช่วยให้เขาพบกับชัยชนะ
аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаё•а№€аёІаё‡а№ЂаёЈаёґа№€аёЎа№Ђаё”аёґаё™аёаёµаёЃаё„รั้ง ในขณะที่ความเจ็บปวดได้บรรเทาลงไปแล้ว พระนางเกว็นโดลีนไม่ได้มีความกลัวเกี่ยวกับทารกเท่านั้น แต่เป็นสำหรับคนаёаё·а№€аё™а№†аё”้วยในสภาวะเช่นนี้พระаёаё‡аё„์ทรงไม่ทราบว่า аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаё€аё°аёаёўаё№а№€аёЃаё±аё™а№„ด้นานเท่าใดและทรงไม่ทราบว่าพวกเขาจะสามารถบวกกับไปได้ใน. นี้พวกเขาต้аёаё‡аё•аёґаё”аёаёўаё№а№€аёЎаё±аё™а№Ђаё›а№‡аё™аё”ินแดนที่แปลกไม่คุ้นเคยที่ไม่มีแผนที่ และ аёЎаёаё‡а№„ม่เห็นทางสิ้นสุด
ท้аёаё‡аёџа№‰аёІа№Ѓаё•а№€аё‡а№Ѓаё•а№‰аёЎа№„ปด้วยแสงสีม่วง аё—аёёаёЃаёаёўа№€аёІаё‡аё—าบทาไปด้วยสีเหลืаёаё‡аёаёіаёћаё±аё™а№ЃаёҐаё°аёЄаёµаёЎа№€аё§аё‡ มันทำให้พระаёаё‡аё„์ยิ่งรู้สึกหลงทิศหลงทางมันไม่มีเวลากลางวันหรืаёаёЃаёҐаёІаё‡аё„аё·аё™аё—аёµа№€аё™аёµа№€ аёЎаёµ а№Ѓаё•а№€а№Ђаёћаёµаёўаё‡аёЃаёІаёЈа№Ђаё”аёґаё™аё—аёІаё‡аёаёўа№€аёІаё‡а№„ม่มีที่สิ้นสุดไปสู่ความเวิ้งว้างไร้สิ่งใด
аёаё°а№ЂаёљаёаёЈа№Њаё?аёаёҐаёћаё№аё”ถูกว่านี่เป็นโลกаёаёµаёЃа№‚ลกหนึ่งаёаёўа№€аёІаё‡а№Ѓаё—้จริง เป็นที่แห่งหุบเหวหิมะและความว่างเปล่า เป็นที่ที่รกร้างว่างเปล่าที่สุดที่พระаёаё‡аё„์เคยทรงพบเห็นมา พระนางเกว็นทรงหยุดชั่วขณะเพื่аёаёЄаё№аё”ลมหายใจ จนพระนางรู้สึกаёаёљаёаёёа№€аё™аё‚ึ้น аёЎаёµаёЎаё·аёаё—ี่ให้ความมั่นใจวางลงบนช่วงท้аёаё‡аё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์และทรงรู้สึกประหลาดใจกับความаёаёљаёаёёа№€аё™аё™аё±а№‰аё™
аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงหันไปเห็นаёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№Њаёўаё·аё™аёаёўаё№а№€а№Ђаё„ียงข้างพระаёаё‡аё„а№Њ аё™аёІаё‡аё§аёІаё‡аёЎаё·аёаёҐаё‡аёљаё™аёЉа№€аё§аё‡аё—้аёаё‡ พร้аёаёЎаёЃаё±аёљаёЎаёаё‡аёЎаёІаёўаё±аё‡аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё”้วยความกังวล
"аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аёЎаёІаёЃаё±аёљаёћаёЈаё°аёљаёёаё•аёЈ" а№Ђаё?аёаёЃаёҐа№€аёІаё§аё‚ึ้น มันเป็นเหมืаёаё™аё–้аёаёўа№Ѓаё–ลงมากกว่าคำถาม
พระนางเกว็นโดลีนทรงจ้аёаё‡аёЃаёҐаё±аёља№„аё›аё—аёµа№€а№Ђаё?ภทรงรู้สึกตกตะลึงที่เаё?аёаёЈаё№а№‰ โดยเฉพาะในขนาดนี้ช่วงพระаёаёёаё—аёЈаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаёўаё±аё‡аё„аё‡аё”аё№а№Ѓаёљаё™аёЈаёІаёљ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงไม่เหลืаёаёћаёҐаё°аёЃаёіаёҐаё±аё‡аё—ี่จะเก็บความลับนี้аёаёµаёЃаё•а№€аёа№„аё› аёаёўа№€аёІаё‡а№„รก็ตาม аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงพยักหน้ารับ
аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№Њаёћаёўаё±аёЃаё«аё™а№‰аёІаёЃаёҐаё±аёља№„аё›аёаёўа№€аёІаё‡аёЈаё№а№‰а№Ђаё—а№€аёІаё—аё±аё™
“เจ้ารู้ได้аёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈ?” พระนางเกว็นตรัสถาม
а№Ѓаё•а№€аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№Њаё•аё±аё‡а№‰аёЎаё±а№€аё™аё”้วยการปิดตาหายใจเขาลึก แล้ววางฝ่ามืаёаё‚аёаё‡аё™аёІаё‡аёҐаё‡аёљаё™аёћаёЈаё°аёаёёаё—аёЈ ราชินีเกว็นทรงรู้สึกสบายขึ้น ทรงรู้สึกได้รับการรักษาจากความаёаёљаёаёёа№€аё™аё—ี่แผ่เข้ามาสู่พระนาง
"เป็นพระบุตรที่ทรงมีพละกำลังมาก" аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№ЊаёЃаёҐа№€аёІаё§ а№ѓаё™аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аё”аё§аё‡аё•аёІаёўаё±аё‡аё„аё‡аё›аёґаё”аёаёўаё№а№€ "ทรงกลัว แต่ไม่ได้ประชวร аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё€аё°аё—аёЈаё‡аёЄаёљаёІаёўаё”аёµ ข้ากำลังดึงความกลัวขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№ЊаёаёаёЃаёЎаёІ
ณ บัดนี้"
พระนางเกว็นโดลีนทรงรู้สึกถึงคลื่นแห่งแสงและความаёаёљаёаёёа№€аё™аё—ี่ผ่านเข้ามาสู่พระаёаё‡аё„а№Њ ในไม่ช้าพระนางทรงรู้สึกว่าได้ทรงกลับมาแข็งแรงดังเดิม
พระนางเกว็นทรงรู้สึกท่วมท้นไปด้วยความซาบซึ้งใจและความรักที่มีต่аёаёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№ЊВ พระนางรู้สึกใกล้ชิดกับเаё?аёа№ѓаё™аёЈаё№аё›а№Ѓаёљаёљаё—ี่ไม่สามารถаёаё?ิบายได้
"ถ้าไม่รู้จะขаёаёљаё„ุณเจ้าаёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈаё”аёµ" พระนางเกว็นตรัส ในขณะที่ประทับยืนขึ้น ทรงรู้สึกเหมืаёаё™а№Ђаё›а№‡аё™аё›аёЃаё•аёґаёаёµаёЃаё„รั้งหนึ่ง а№ѓаё™аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№ЊаёўаёЃаёЎаё·аёаё‚аёаё‡а№Ђаё?аёаёаёаёЃ
аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№ЊаёЃа№‰аёЎаё«аё±аё§аёҐаё‡аё•а№€аёіаёаёўа№€аёІаё‡аё™аёаёљаё™а№‰аёаёЎ
"มันไม่มีаёаё°а№„รจะต้аёаё‡аё‚аёаёљаё„ุณข้าพระаёаё‡аё„์เลย" аё™аёІаё‡аё•аёаёљ "аё™аёµа№€аё„аё·аёаёЄаёґа№€аё‡аё—ี่ข้าควรทำ"
"аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์มิได้ทรงบаёаёЃаёћаё§аёЃа№ЂаёЈаёІаё§а№€аёІ กำลังมีพระครรภ์ аёќа№€аёІаёћаёЈаё°аёљаёІаё—" аёаё°а№ЂаёљаёаёЈа№Њаё?аёаёҐаёЃаёҐа№€аёІаё§аёаёўа№€аёІаё‡а№Ђаё„аёЈа№€аё‡аё‚аёЈаё¶аёЎ "หากข้ารู้ ข้าจะไม่มีทางแนะนำให้ท่านเดินทางมานี่"
"аёќа№€аёІаёљаёІаё— ข้าพระаёаё‡аё„์ไม่รู้เรื่аёаё‡аё™аёµа№‰а№ЂаёҐаёў" สเต็ฟเฟนกล่าว
พระนางเกว็นโดลีนทรงยักไหล่аёаёўа№€аёІаё‡а№ЂаёЄаёµаёўа№„ม่ได้ ทรงไม่ต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаё”ึงความสนใจทั้งหมดมาสู่พระบุตรขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ
"ใครเป็นพระบิดางั้นหรืаё?" аёаё°а№ЂаёљаёаёЈа№Њаё?аёаёҐаё–аёІаёЎ
พระนางเกว็นรู้สึกไม่แน่พระไทย а№ѓаё™аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ตรัสคำนั้นаёаёаёЃаёЎаёІ
"аё?аёаёЈа№ЊаёЃаёЈаёґаё™"
พระนางเกว็นทรงรู้สึกเหมืаёаё™аё–аё№аёЃаё‰аёµаёЃаёаёаёЃа№Ђаё›а№‡аё™а№ЂаёЄаёµа№€аёўаё‡а№† аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงรู้สึกถึงคลื่นแห่งความผิดที่พระаёаё‡аё„์ได้ทรงกระทำต่аёаё?аёаёЈа№Њ аёЄаёіаё«аёЈаё±аёљаё§аёґаё?ีการกล่าวลาจาก พระนางทรงมีความรู้สึกปนเปเกี่ยวกับเชื้аёаёЄаёІаёўаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёљаёёаё•аёЈ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงระลึกถึงใบหน้าขаёаё‡а№Ѓаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄ พร้аёаёЎаёЃаё±аёљаёЎаёµаёаёІаёЃаёІаёЈаёЄаё±а№€аё™аё”้วยความกลัว
аёаё°а№ЂаёљаёаёЈа№Њаё?аёаёҐаёћаёўаё±аёЃаё«аё™а№‰аёІаёЈаё±аёљ
"เป็นเชื้аёаёЄаёІаёўаё—аёµа№€аёўаёаё”а№Ђаёўаёµа№€аёўаёЎ" а№Ђаё‚аёІаё•аёаёљ "аё—а№€аёІаё™аё—аёЈаё‡аёЎаёµаё™аё±аёЃаёЈаёљаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё™аё±а№‰аё™"
"аёќа№€аёІаёљаёІаё— ข้าขаёаёаёёаё—аёґаёЁаёЉаёµаё§аёґаё•а№Ђаёћаё·а№€аёаё›аёЃаё›а№‰аёаё‡аёћаёЈаё°аёљаёёаё•аёЈаё‚аёаё‡аё—а№€аёІаё™" สเต็ฟเฟนกล่าว
โครห์นเดินเข้ามาเаёаёµаёўаё‡аё«аё±аё§аё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ ซบลงบนพระаёаёёаё—аёЈ พร้аёаёЎаёЃаё±аёља№ЂаёҐаёµаёўаёаёµаёЃаё«аёҐаёІаёўаё„รั้งและคร่ำครวญ
พระนางเกว็นทรงตื้นตันไปกับความเаёаё·а№‰аёаёаёІаёЈаёµа№ЃаёҐаё°аё„аё§аёІаёЎаёаё™аёёа№Ђаё„аёЈаёІаё°аё«а№ЊаёЄа№€аё‡а№ЂаёЄаёЈаёґаёЎ
ทันใดนั้น โครห์นก็หันไป แล้วทรงเสียงคำรามаёаёўа№€аёІаё‡а№ЂаёЃаёЈаёµа№‰аёўаё§аёЃаёЈаёІаё”ซึ่งทำให้พวกเขาทั้งหมดต้аёаё‡аё•аёЃаё•аё°аёҐаё¶аё‡ เขาก้าวไปข้างหน้าหลายก้าวไปаёаёўа№€аёІаё‡аё«аёґаёЎаё°аё—ี่ตกลงมายังมаёаё‡а№„ม่เห็นทางข้างหน้า аё‚аё™аё‚аёаё‡а№Ђаё‚าลุกชัน а№Ђаё‚аёІаёЎаёаё‡а№„ปยังหิมะและ аёЎаёаё‡аё‚้ามพวกเขาไป
พระนางเกว็นและคนаёаё·а№€аё™а№†аё•а№€аёІаё‡аёЎаёаё‡аёЃаё±аё™а№ЃаёҐаё°аёЃаё±аё™аёаёўа№€аёІаё‡аёЄаё±аёљаёЄаё™ พระนางเกว็นทรงมаёаё‡аё«аёІаёљаёІаё‡аёЄаёґа№€аё‡а№ѓаё™аё«аёґаёЎаё° แต่ไม่สามารถทаёаё”พระเนตรเห็นสิ่งใด аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงไม่เคยได้ยินโครห์นคำรามเกรี้ยวกราดเช่นนี้มาก่аёаё™
"аёЎаё±аё™аё„аё·аёаёаё°а№„аёЈаё«аёЈаё·аёа№‚аё„аёЈаё«а№Њаё™?" аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё•аёЈаё±аёЄаё–аёІаёЎаёаёўа№€аёІаё‡аё›аёЈаё°аё«аёЎа№€аёІ
โครห์นยังคงคำรามต่аёа№„ปเดินไปข้างหน้าทีละน้аёаёўа№ЃаёҐаё°аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡а№ЂаёЃаё§а№‡аё™аё—รงรู้สึกระวนกระวาย ทรงลดพระหัตถ์ลงจับเข้ากับดาบสั้นที่аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аёља№‰аё±аё™аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ а№ѓаё™аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аё„аё™аёаё·а№€аё™а№† ก็ลดมืаёаёҐаё‡аёЎаёІаё€аё±аёљаёЃаё±аёљаёаёІаё§аёёаё?аё‚аёаё‡аё•аё™а№ЂаёЉа№€аё™аёЃаё±аё™
аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаё•а№€аёІаё‡аёЈаёаё„аёаёўа№ЃаёҐаё°а№Ђаёќа№‰аёІаё”аё№
ท้ายที่สุด аёЄаёґа№€аё‡аё—аёµа№€аёаёаёЃаёЎаёІаё€аёІаёЃаё«аёґаёЎаё°аёаё±аё™аё«аё™аёІаё•аёІаё™аё±а№‰аё™аё„аё·аё аёќаё№аё‡аёЄаё±аё•аё§а№Њаё›аёЈаё°аёЃаёІаёЁаё™аё±аёљаёЄаёґаёљаё•аё±аё§ พวกมันดูน่าหวาดกลัว และเป็นสีขาวทั้งตัว ดวงตาเป็นสีเหลืаёаё‡а№ЃаёҐаё°аёЎаёµаёЄаёµа№€аё‚าเขี้ยวยาวสีเหลืаёаё‡аё‹аё¶а№€аё‡аёЎаё±аё™аёўаёІаё§аёЃаё§а№€аёІа№Ђаё‚ี้ยวขаёаё‡аё«аёЎаёІаё›а№€аёІ พวกมันมีร่างที่ใหญ่กว่าโครห์นและ แต่ละตัวมีหัวกับเคียวที่ยาวราวหนึ่งฟุต аёћаё§аёЃаёЎаё±аё™аёаёаёЃаёЎаёІа№ѓаё™аёЈаё°аё”аё±аёљаё•а№€аёі аёЎаёІаёаёўа№€аёІаё‡аёЎаё±а№€аё™аё„งและปล่аёаёўа№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё—ี่ดุร้ายаёаёаёЃаёЎаёІ а№ЂаёЎаё·а№€аёа№Ђаё‚้ามาใกล้กลุ่มขаёаё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІ มันก็กระจายตัวเป็นครึ่งวงกลมในวงกว้าง
"ลаёаёЈа№Њаё„" аёаё°а№ЂаёљаёаёЈа№Њаё?аёаёҐаёЃаёҐа№€аёІаё§аё”้วยความกลัวพร้аёаёЎаёЃаё±аёљаёЃа№‰аёІаё§а№„ปข้างหลัง
พระนางเกว็นโดลีนทรงได้ยินเสียงกังวานขаёаё‡а№‚ลหะ ขณะที่สเต็ฟเฟนกำลังชักดาบขаёаё‡а№Ђаё‚аёІаёаёаёЃаёЎаёІ аёаё°а№ЂаёљаёаёЈа№Њаё?аёаёҐаё‰аё§аёўа№„ม้เท้าไว้ด้านหน้าด้วยมืаёаё—ั้งสаёаё‡ а№ѓаё™аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№Ња№Ђаёћаёµаёўаё‡а№Ѓаё•а№€аёўаё·аё™аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™ аё™аёІаё‡аёЎаёаё‡а№Ђаёћа№€аё‡аёаёаёЃа№„аё›аёаёўа№€аёІаё‡а№ЃаёЈаё‡аёЃаёҐа№‰аёІ พระนางเกว็นโดลีนทรงกำดาบสั้นเаёаёІа№„ว้แน่น аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์เตรียมพร้аёаёЎаё—ี่จะสละพระชนม์ชีพเพื่аёаё›аёЃаё›а№‰аёаё‡аёћаёЈаё°аёљаёёаё•аёЈа№Ѓаё«а№€аё‡аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡ โครห์นไม่ยаёаёЎа№ЂаёЄаёµаёўа№Ђаё§аёҐаёІаё€аёІаёЃаёЃаёІаёЈаё‚ู่คำรามเกรี้ยวกราด เขามุ่งหน้าเข้าปะทะเริ่มการโจมตี เขากระโดดขึ้นไปยังกลางаёаёІаёЃаёІаёЁа№ЃаёҐа№‰аё§аёќаё±аё‡а№Ђаё‚ี้ยวขаёаё‡а№Ђаё‚าลงบนลำคаёаё‚аёаё‡аёҐаёаёЈа№Њаё„ ถึงแม้ว่ามันจะตัวใหญ่กว่า แต่โครห์นมีความเด็ดเดี่ยวที่จะปลุกปล้ำให้มันล้มลงมา พร้аёаёЎаёЃаё±аёљаё„аёіаёЈаёІаёЎа№ѓаёЄа№€ а№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё‚аёаё‡аёћаё§аёЃаёЎаё±аё™аёЉа№€аёІаё‡аё”ูเกรี้ยวกราด ในขณะที่พวกมันหมุนตัวหลายครั้ง ในไม่ช้าหิมะก็เปรаёаё°а№Ђаё›аё·а№‰аёаё™а№„ปด้วยสีแดง และพระนางเกว็นทรงรู้สึกโล่งพระทัยที่เห็นว่า аёЎаё±аё™аё„аё·аёа№ЂаёҐаё·аёаё”ที่มาจากตัวลаёаёЈа№Њаё„ โครห์นมีชัยชนะ เขาล้มมันลงได้
ลаёаёЈа№Њаё„аё•аё±аё§аёаё·а№€аё™а№†аёЃаёЈаё°а№‚ดดเข้ามาใส่ аёћаё§аёЃаёЎаё±аё™аёЄаёаё‡аё•аё±аё§аёЃаёЈаё°а№‚จนเข้ามายังโครห์นаёаёўа№€аёІаё‡аёЈаё§аё”เร็ว аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аё•аё±аё§аёаё·а№€аё™а№†аёЎаёёа№€аё‡аё«аё™а№‰аёІа№Ђаё‚้าจัดการพระนางเกว็นโดลีนและคนаёаё·а№€аё™а№†
สเต็ฟเฟนวิ่งมาด้านหน้าเหวี่ยงดาบขаёаё‡а№Ђаё‚าลงบนลаёаёЈа№Њаё„ตัวหนึ่งที่มุ่งมายังพระนางเกว็นโดลีน а№Ђаё‚аёІаё«аёЎаёІаёўаё—аёµа№€аё€аё°аё•аё±аё”аё«аё±аё§аё‚аёаё‡аёЎаё±аё™а№ѓаё«а№‰а№„ด้หนึ่งในสаёаё‡ แต่นั่นก็ทำให้เขามีช่аёаё‡аё§а№€аёІаё‡а№„ร้การกำบัง ลаёаёЈа№Њаё„аёаёµаёЃаё•аё±аё§аё«аё™аё¶а№€аё‡аёЃаёЈаё°а№‚จนเข้ามาหาเขาและฝังเขี้ยวขаёаё‡аёЎаё±аё™аёҐаё‡аёљаё™а№Ѓаё‚аё™аё‚аёаё‡аёЄа№Ђаё•а№‡аёџа№Ђаёџаё™ สเต็ฟเฟนกรีดร้аёаё‡аёҐаё±а№€аё™ а№ЂаёЎаё·а№€аёа№ЂаёҐаё·аёаё”аё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІаёћаёёа№€аё‡аёаёаёЃаёЎаёІа№Ђаё›а№‡аё™аёЄаёІаёў ในขณะที่เจ้าสัตว์ร้ายล้มเขาลงกаёаё‡аёљаё™аёћаё·а№‰аё™
พระนางเกว็นโดลีนทรงก้าวมาข้างหน้าด้วยดาบสั้นและทรงแทงมันลงยังด้านหลังขаёаё‡аёҐаёаёЈа№Њаё„ มันโก่งหลังพร้аёаёЎаёЃаё±аёљаёЈа№‰аёаё‡аёҐаё±а№€аё™ มันยังคงฝังเขี้ยวชุดหนึ่งในแขนขаёаё‡аёЄа№Ђаё•а№‡аёџа№Ђаёџаё™аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аё«аё±аё§аёаёµаёЃаёаё±аё™аё«аё™аё¶а№€аё‡аё«аё±аё™аёЃаёҐаё±аёљаёЎаёІ а№Ђаёћаё·а№€аёа№Ђаё‚้ากัดพระนางเกว็น аёЃаёІаёЈаёљаёґаё”аё•аё±аё§аё‚аёаё‡аёЎаё±аё™а№Ђаёћаёµаёўаё‡аёћаёаё—ี่จะทำให้สเต็ฟเฟนหลุดเป็นаёаёґаёЄаёЈаё°В และ а№ЂаёЎаё·а№€аёаёћаёЈаё°аё™аёІаё‡а№ЂаёЃаё§а№‡аё™аёҐа№€аёІаё–аёаёўа№„аё› аё—аёЈаё‡аё–аё·аёаё”าบสั้นไว้ด้านหน้าด้วยพระаёаёІаёЃаёІаёЈаёЄаё±а№€аё™а№Ђаё—аёІ สเต็ฟเฟนได้เรียกพละกำลังกลับคืนมา พร้аёаёЎаёЃаё±аёља№ѓаёЉа№‰аё”аёІаёљаё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІаё•аё±аё”аё«аё±аё§аё‚аёаё‡аёЎаё±аё™аёаёаёЃаё—ั้งสаёаё‡аё«аё±аё§
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию (https://www.litres.ru/pages/biblio_book/?art=43698287) на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
Если текст книги отсутствует, перейдите по ссылке
Возможные причины отсутствия книги:
1. Книга снята с продаж по просьбе правообладателя
2. Книга ещё не поступила в продажу и пока недоступна для чтения